Οι ραγδαίες εξελίξεις στο Αφγανιστάν, με την κατάρρευση της δοτής κυβέρνησης, που είχε αναδειχτεί στη χώρα μετά την ιμπεριαλιστική επέμβαση των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των συμμάχων τους και την αναρρίχηση στη διακυβέρνηση του σκοταδιστικού κινήματος των Ταλιμπάν, που είχε ποικιλοτρόπως στηριχθεί αρχικά από τις ΗΠΑ και άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις, δείχνουν πως τα βάσανα του λαού του Αφγανιστάν δεν έχουν τέλος.
Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η επέμβαση των ΗΠΑ το 2001, που έγινε με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της τρομοκρατίας» και της επίθεσης στους δίδυμους πύργους, είχε στην πραγματικότητα άλλες στοχεύσεις και κυρίως τον έλεγχο του «μαλακού υπογάστριου» της Ρωσίας και της Κίνας, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού αυτών των δυνάμεων με τις ΗΠΑ.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν και σήμερα πάλι ψεύδεται, προβάλλοντας την «εξοικονόμηση των χρηματικών πόρων του λαού» ως λόγο για την απομάκρυνση των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ. Άλλοι είναι οι στόχοι της, όπως η μετακίνηση της αμερικανικής προσοχής σε άλλα «μέτωπα», όπως αυτό της περιοχής του Ειρηνικού, καθώς και η επιδίωξη διαμόρφωσης ενός βολικού για αυτές «κλίματος αστάθειας» στην Κεντρική Ασία, με την «εργαλειοποίηση» των εξελίξεων στο Αφγανιστάν. Μέσα από αυτούς τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς φαίνεται να ευνοούνται σήμερα οι Ταλιμπάν.
Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή είχε καταδικάσει την επέμβαση στο Αφγανιστάν, είχε καταρρίψει τα προσχήματα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, είχε καταγγείλει τις διαχρονικές ευθύνες όλων των ελληνικών κυβερνήσεων (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ κ.ο.κ.), που από το 2001 έως σήμερα στήριξαν την εμπλοκή της χώρας μας και των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων στο Αφγανιστάν. Από κάθε δυνατό βήμα, είχε απαιτήσει την επιστροφή στη χώρα των ελληνικών δυνάμεων από το Αφγανιστάν και κάθε άλλη ιμπεριαλιστική αποστολή στο εξωτερικό.
Τώρα τα διάφορα αστικά επιτελεία χύνουν «κροκοδείλια δάκρυα» για την κατάσταση του λαού στο Αφγανιστάν, ιδιαίτερα για τη θέση στην οποία θα βρεθούν οι γυναίκες. Είναι τα ίδια επιτελεία που στήριξαν και στηρίζουν καθεστώτα που έπαιρναν αντίστοιχα μέτρα κατά των γυναικών στις χώρες τους.
Είναι τα ίδια επιτελεία που σε άλλες ιστορικές εποχές (βλ. δεκαετία του ’80) είχαν λυσσασμένα στηρίξει το σκοταδιστικό κίνημα των Μουτζαχεντίν (μέσα από το οποίο ξεπρόβαλλαν οι Ταλιμπάν), που μάχονταν ενάντια στη Λαϊκή Επανάσταση και στη σοβιετική στρατιωτική διεθνιστική βοήθεια.
Με την ίδια υποκρισία αναφέρονται και στην αναμενόμενη αύξηση του προσφυγικού, όταν οι ίδιες οι εξελίξεις αποδεικνύουν αυτό που όλοι τους θέλουν να κρύψουν, πως οι πρόσφυγες είναι τελικά τα θύματα των πολέμων και των επεμβάσεων.
Σήμερα προβάλλει η ανάγκη της λαϊκής πάλης ενάντια σε κάθε αντιδραστική και σκοταδιστική δύναμη, αναπόσπαστα δεμένα με την πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα και τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και σχεδιασμούς, που τις γεννούν και τις αξιοποιούν.