Διέξοδος και για τους μικρομεσαίους αγρότες στη συμμαχία με την εργατική τάξη, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ

Αποσπάσματα από την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, στη μεγάλη πολιτική - πολιτιστική εκδήλωση για τα 100χρονα του ΚΚΕ στη Λάρισα

Γιορτάζουμε τον έναν αιώνα αγώνων και θυσιών του ΚΚΕ.

Υποδεχόμαστε τον νέο αιώνα έχοντας βαθιά στο μυαλό και στην καρδιά μας όχι μόνο την Ιστορία, το ηρωικό παρελθόν, αλλά κυρίως, την αυριανή Ελλάδα της εργατικής εξουσίας, τη νέα κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Αυτήν τη θέληση, την αισιοδοξία την αντλούμε από τις ρίζες μας, από τις ματωμένες σημαίες μας.

Την αντλούμε από τις σύγχρονες εκρηκτικές αντιθέσεις που δεν χωράνε στον παλιό κόσμο της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Δεν ωραιοποιούμε τα πράγματα, ούτε υποτιμάμε τις δυσκολίες που ακόμα έχουμε μπροστά μας.

Άλλωστε, το Κόμμα μας ποτέ δεν ήταν «κόμμα ευκολίας».

Είμαστε περήφανοι γιατί το Κόμμα μας αναμετρήθηκε με τα δύσκολα, πέρασε από φωτιά και από σίδερο, άντεξε, στάθηκε όρθιο.

Και όταν πάλεψε, μέσα σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικές μορφές πάλης, στην περίοδο του Μεσοπολέμου, της Μεταξικής δικτατορίας, της Κατοχής, της ΕΑΜικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας...

Και στη μετεμφυλιακή περίοδο των άγριων διώξεων, των εκτελέσεων, των εξοριών, των φυλακών, της τρομοκρατίας...

Και στην περίοδο της χούντας με την αντιδικτατορική πάλη...

Και στη μεταπολιτευτική περίοδο με νέα κάθε φορά καθήκοντα...

Είμαστε περήφανοι για κάθε στιγμή της ηρωικής δράσης μας.

Είμαστε περήφανοι γιατί στα χρόνια της αντεπανάστασης που ακολούθησαν, κάναμε πράξη αυτό που έγραψε ο «Ριζοσπάστης», τη μέρα που κατέβαινε η κόκκινη σημαία από το Κρεμλίνο.

Κρατήσαμε ψηλά τη σημαία, φωτίσαμε την ελπίδα που βρίσκεται στην πάλη των λαών.

Ναι. Το ΚΚΕ δεν υπέγραψε και δεν υπογράφει δήλωση μετανοίας στην εγχώρια και διεθνή αστική τάξη.

Το ΚΚΕ κράτησε και κρατά ψηλά τη σημαία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Με αυτήν τη σημαία έγραψαν λαμπρές σελίδες, εκατοντάδες χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες.

Ο ηρωισμός και η θυσία τους αγκαλιάζει το χτες και το σήμερα.

Αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για τις ερχόμενες γενιές.

Διδασκόμαστε από αυτόν τον τιμημένο δρόμο που πέρασαν γενιές συντρόφων μας, στα εργοστάσια, στα χωράφια, στον αγώνα για το μοίρασμα της γης στους αγρότες, ή και με το ντουφέκι στο χέρι για να διώξουν την ντόπια και ξένη ακρίδα.

Τιμάμε τους αθάνατους νεκρούς μας.

Συνεχίζουμε στον τίμιο δρόμο του χρέους, του αγώνα και της τιμής.

Με την εκλογολογία, το κλίμα τεχνητής πόλωσης και σκανδαλολογίας ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, που προσπαθεί να αναβαπτιστεί από τη λαϊκή κατακραυγή σε Κίνημα Αλλαγής, επιδιώκουν να κρύψουν τη βαθιά συμφωνία τους στο να συνεχιστεί η αντιλαϊκή επίθεση για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.

Όλοι μαζί κρύβουν ότι, από τη μία, οι ονομαζόμενοι δανειστές, η ΕΕ και το ΔΝΤ και, απ' την άλλη, η εγχώρια άρχουσα τάξη των καπιταλιστών βαδίζουν χέρι - χέρι.

Έχουν κοινό συμφέρον να συνεχίσουν να ξεζουμίζουν την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα της χώρας.

Όλοι μαζί κρύβουν ότι η περιβόητη διαπραγμάτευση δεν γίνεται για να διασφαλιστεί η λαϊκή ευημερία, αλλά για να διαμορφωθεί ο κατάλληλος συμβιβασμός για τα συμφέροντα μεταξύ των ανταγωνιστικών αστικών τάξεων.

Δεν μπορεί να υπάρξει εθνική γραμμή διαπραγμάτευσης, γιατί υπάρχουν δύο Ελλάδες, με αντίθετα ταξικά συμφέροντα: Η Ελλάδα του μεγάλου κεφαλαίου και η Ελλάδα της εργατικής τάξης, του λαού.

Αυτήν την αλήθεια προσπαθεί να συσκοτίσει η κυβερνητική προπαγάνδα, με το παραμύθι για την «καθαρή έξοδο» από τα μνημόνια και την επιτροπεία.

Με το παραμύθι ότι τάχα μπορεί να προκύψει η δυνατότητα φιλολαϊκής κοινωνικής πολιτικής από τη διαρκή ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και την ευνοϊκή ρύθμιση του κρατικού χρέους!

Χρειάζεται πραγματικά πολιτικό θράσος για να μιλά κανείς για το τέλος της επιτροπείας. Τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι η Ελλάδα υπάγεται στους αυστηρούς κανόνες που αφορούν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, σχετικά με τους περιορισμούς της δημοσιονομικής πολιτικής.

Ακόμα και αν δεν υπήρχαν οι αυστηροί κανόνες στην ΕΕ, υπάρχουν οι ίδιοι οι στόχοι της εγχώριας αστικής τάξης που απαιτούν να συνεχιστεί το ξεζούμισμα των εργαζομένων, να επεκταθεί η φτηνή εργατική δύναμη, να περικοπούν οι κρατικές δαπάνες κοινωνικής πολιτικής για να ανακάμψει και να αυξηθεί η κερδοφορία των λίγων.

Προσπαθούν να πείσουν τους εργαζόμενους πως με τη λήξη των μνημονίων θα επανέλθει η «ευρωπαϊκή κανονικότητα», πως τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα.

Δεν μπορούν να κρύψουν πως η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» μαστίζεται από κλιμακούμενες αντιθέσεις που απειλούν ευθέως, ακόμα, όχι μόνο τη συνοχή, αλλά ακόμα και την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ.

Η ανισόμετρη ανάπτυξη στο εσωτερικό της ΕΕ, το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα σε γερμανικούς, γαλλικούς και ιταλικούς ομίλους, για να εστιάσουμε στις μεγαλύτερες οικονομίες, οδηγούν σε απόκλιση συμφερόντων μεταξύ τους.

Γαλλία και Γερμανία συγκρούονται για το μέλλον της ΕΕ και το χαρακτήρα που θα έχει.

Στην Ιταλία, η συζήτηση για το μέλλον της χώρας, μέσα στο ευρώ, επανήλθε στην επικαιρότητα, δεν μπορούν να επιτύχουν στοιχειώδη σταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος.

Ενώ, γενικότερα η ΕΕ διασπάται σε επιμέρους ομάδες με ειδικά συμφέροντα. Πολύ συχνά πλέον, δεν μπορούν να συμφωνήσουν, παρά μόνο στα στοιχειώδη.

Σε αυτές τις αντιθέσεις επιδρούν καταλυτικά οι γεωπολιτικές αντιθέσεις, ο «εμπορικός» πόλεμος που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ εναντίον Κίνας και Ρωσίας και η προσπάθεια των ΗΠΑ να επιδράσουν στην ΕΕ.

Άσφαιρα πυρά είναι η κριτική που ασκούν στον ΣΥΡΙΖΑ η ΝΔ και το Κίνημα Αλλαγής.

Προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν πραγματικές διαφοροποιήσεις, στο τι προτείνουν.

Όμως, η πολιτική φτηνής εργατικής δύναμης, η στήριξη του μεγάλου κεφαλαίου με φοροαπαλλαγές, η προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, η δήθεν συνετή δημοσιονομική διαχείριση, όλα αυτά είναι ο κοινός τόπος του ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ.

Δεν είναι τυχαίο που τα πολιτικά αφεντικά, μέσα απ' το δελτίο του ΣΕΒ, ομαδοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ με τη ΝΔ, τον Τσίπρα και τον Μητσοτάκη και κάνουν λόγο για συνετούς πολιτικούς!!!

Άλλωστε, και οι δυο τους, ο ένας μετά τον άλλον χτες, παραμονή της σημερινής απεργίας, παρέλασαν μπροστά από τους βιομήχανους, δίνοντας όρκους πίστης και υποσχέσεις για το ποιος καλύτερα θα υλοποιήσει τις απαιτήσεις τους.

Αστική κυβέρνηση και αστική αντιπολίτευση είναι οι δύο όψεις του ίδιου αντιλαϊκού νομίσματος. Ενώ το ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής στην ουσία παίζει το ρόλο του ως κυβερνητικό δεκανίκι, είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε της ΝΔ.

Όμως, το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, αν και με αργούς ρυθμούς, ανασυντάσσεται, βρίσκει το δρόμο του.

Χάρη στη σταθερή δουλειά του ΚΚΕ, χάρη στην προσπάθεια των ταξικών συνδικάτων, Εργατικών Κέντρων και Ομοσπονδιών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.

Κόντρα στις συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, που όλα αυτά τα χρόνια έχουν χαντακώσει το κίνημα, μαζί με τα δικαιώματα των εργαζομένων.

Στα 100 χρόνια ύπαρξης και δράσης του, το ΚΚΕ στάθηκε επίσης πάντα στο πλευρό της μικρής και μεσαίας αγροτιάς, που για πολλά χρόνια πλειοψηφούσε στην Ελλάδα. Το ενδιαφέρον του ΚΚΕ για τη ζωή και τα προβλήματά της εκδηλώθηκε από την ίδρυσή του.

Κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, έχει διακηρύξει από την πρώτη στιγμή την ανάγκη της κοινής πάλης εργατών, αγροτών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ενάντια στον κοινό αντίπαλο, το κεφάλαιο και το κράτος του, ώστε ο κοινός αυτός αγώνας να οδηγήσει στην εκπλήρωση της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης και στο αντικειμενικά δικό τους συμφέρον, με την ένταξη στην άμεσα κοινωνική παραγωγή.

Το ΚΚΕ συνέβαλε με όλες τις δυνάμεις του στην ανάπτυξη του αγροτικού κινήματος.

Οι μεγάλοι αγώνες των κολίγων, με τη συμμετοχή και εργατών, και με αποκορύφωμα την εξέγερση αγροτών στο Κιλελέρ, το Μάρτη του 1910, είχαν ως αίτημα την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών.

Απέναντί τους είχαν τη βία και την τρομοκρατία του αστικού κράτους.

Ο αγώνας και η θυσία των κολίγων στο Κιλελέρ για την απαλλοτρίωση των τσιφλικιών, όπως γίνεται και στους περισσότερους αγώνες, δεν είχε άμεσα αποτελέσματα.

Συνεχίστηκε και πραγματοποιήθηκε αργότερα, στα χρόνια μετά την ίδρυση του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ από την ίδρυσή του το 1918 υποστήριξε το αίτημα της απαλλοτρίωσης των τσιφλικιών, προβάλλοντας το αίτημα η απαλλοτρίωση να γίνει «χωρίς αποζημίωση».

Χαρακτηριστικά, στο Πρόγραμμά του το ΣΕΚΕ υποστηρίζει «την εθνικοποίηση των τσιφλικιών και των μοναστηριακών κτημάτων και την παραχώρησή τους εις τας κοινότητας των καλλιεργητών».

Στο έκτακτο εκλογικό συνέδριο του ΣΕΚΕ το 1920, περιλαμβάνεται η εξής πρωτοπόρα θέση:

«Η γη αποτελεί φυσικό εργοστάσιο, το οποίο δεν ανήκει σε κανέναν και ως εκ τούτου δεν μπορεί να πουλιέται και να αγοράζεται».

Ενώ υπήρχε και η πρόταση της διανομής της γης στους καλλιεργητές «αμέσως και χωρίς καμιά αποζημίωση», η κατάργηση της αισχροκέρδειας καθώς και μέτρα πρωτοπόρα για την εποχή, που διεκδικούνται και σήμερα, για τη βελτίωση της Παιδείας, της ψυχαγωγίας και της Υγείας των αγροτών.

Το «Κίνημα των Παλαιών Πολεμιστών», που αναπτύχθηκε στη βάση των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν μετά την ήττα στη Μικρά Ασία το 1922, είναι δημιούργημα του ΚΚΕ.

Πρωτοστάτησε στις εργατοαγροτικές κινητοποιήσεις που εκδηλώθηκαν σε διάφορες περιοχές της Θεσσαλίας και κορυφώθηκαν με τη μεγάλη εξέγερση στα Τρίκαλα, το Φλεβάρη του 1925, που διοργάνωσαν από κοινού η Ενωση Παλαιών Πολεμιστών Τρικάλων και το Εργατικό Κέντρο Τρικάλων και συμμετείχαν χιλιάδες αγρότες και εργάτες. Απολογισμός, έξι νεκροί, 4 εργάτες, 2 αγρότες και πολλοί τραυματίες.

Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε στις 6 Φλεβάρη του 1925: «Ένας αιματωμένος αρραβώνας του εργάτη και του χωρικού. Να τι είναι η προχθεσινή τραγωδία των Τρικάλων».

Στα χρόνια της τριπλής φασιστικής κατοχής, η συμμετοχή των αγροτών στον ΕΑΜικό αγώνα, τον ΕΛΑΣ και αργότερα στον ΔΣΕ ήταν μαζική και καθοριστική.

Από τις κορυφαίες στιγμές του απελευθερωτικού αγώνα ήταν η «μάχη της σοδειάς» το 1944, στην οποία πήραν μέρος το σύνολο σχεδόν των χωρικών της θεσσαλικής υπαίθρου, υπό την οργάνωση και καθοδήγηση του ΚΚΕ.

Οι ναζί κατακτητές το καλοκαίρι του 1944 είχαν στον έλεγχό τους τις πόλεις Λάρισα, Αγιά, Τρίκαλα, Καλαμπάκα, Καρδίτσα, Βόλο.

Έγιναν εκατοντάδες μάχες για το στάρι.

Ολόκληρη η ύπαιθρος βρίσκεται στον έλεγχο του ΕΛΑΣ που εξασφάλισε το ψωμί του φτωχού λαού, στερώντας τη γερμανική πολεμική μηχανή από πολύτιμα γι' αυτήν εφόδια.

Για τη «μάχη της σοδειάς» έγραψε στον «Ριζοσπάστη» ο αείμνηστος κομμουνιστής δημοσιογράφος Κώστας Βιδάλης, ο οποίος το 1946 βρήκε τραγικό θάνατο στη Θεσσαλία, από τις λεπίδες των Σούρληδων:

«Η μαζική και ενθουσιώδης συμμετοχή των Θεσσαλών σ' αυτή τη μάχη, συντέλεσε ώστε να γίνει πράξη το σύνθημα του ΕΛΑΣ, ούτε σπυρί στάρι στον κατακτητή. (...) Αυτό το κατόρθωμα δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς τις Οργανώσεις του ΚΚΕ στα χωριά που κινητοποίησαν χιλιάδες Θεριστάδες».

Στη μεταπολεμική περίοδο, σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ ανέδειξε έγκαιρα το χαρακτήρα της ΕΟΚ ως ιμπεριαλιστικής συμμαχίας και επέδρασε καθοριστικά στην τοποθέτηση της ΕΔΑ ενάντια στην ένταξη της Ελλάδας, που συμπυκνώθηκε με τον χαρακτηρισμό της ΕΟΚ ως «λάκκου των λεόντων».

Την περίοδο μετά τη συναινετική αλλαγή της χούντας με την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», το 1974, η συμβολή του ΚΚΕ ήταν αποφασιστική.

Οι κομμουνιστές συνέβαλαν, με πολύμορφη δράση, στην ουσιαστική ενημέρωση του αγροτικού κόσμου σχετικά με τις συνέπειες που θα είχε η ένταξη στην ΕΟΚ για την αγροτιά και τα άλλα λαϊκά στρώματα, υπογραμμίζοντας ότι οι μικροί παραγωγοί απειλούνται με ξεκλήρισμα για να συγκεντρωθεί η γη, η παραγωγή και εμπορία σε «λίγα χέρια».

Εκείνες οι εκτιμήσεις του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκαν πλήρως, καθώς, στα χρόνια που η Ελλάδα είναι στην ΕΟΚ - ΕΕ, πάνω από 800.000 μικρά και μεσαία αγροτικά νοικοκυριά ξεκληρίστηκαν.

Πριν την ένταξη στην ΕΟΚ, οι αγρότες αποτελούσαν το 36,6% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού της χώρας μας.

Σήμερα το ποσοστό ανέρχεται στο 10%.

Στην πορεία μετά την ένταξη στην ΕΟΚ, που έγινε πιο φανερός ο ανταγωνισμός για το κέρδος και που όλα υποτάσσονται σε αυτόν, το ΚΚΕ αποκάλυψε τον χαρακτήρα της ΕΟΚ και των εξελίξεων.

Οι κομμουνιστές μπήκαν μπροστά στους αγώνες που εκδηλώθηκαν στη Θεσσαλία και πανελλαδικά είχαν ως βασικό αίτημα: «Τιμές Αθηνών και όχι Βρυξελλών».

Η πρωτοπόρα δράση των μελών και στελεχών του ΚΚΕ ενώθηκε με τους πρωτοπόρους αγρότες.

Οι μεγάλες αγροτικές κινητοποιήσεις στη Θεσσαλία ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ κράτησαν 8 συνεχή χρόνια, από το 1994 μέχρι το 2002, συντάραξαν ολόκληρη την Ελλάδα.

Οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην οργάνωση και τον συντονισμό του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς σε πανθεσσαλικό και πανελλαδικό επίπεδο, μέσω των Ομοσπονδιών Αγροτικών Συλλόγων και των Συντονιστικών Επιτροπών Αγώνα που στήνονται σε πολλές αγροτικές περιοχές.

Πρωτοπόρα η Πανθεσσαλική Συντονιστική Επιτροπή.

Το διάστημα αυτό, ο κόμβος της ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ αναδεικνύεται σε μετερίζι του αγώνα της μικρομεσαίας αγροτιάς ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και της κυβέρνησης.

Η αλληλεγγύη της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων του χωριού και της πόλης, των γυναικών, των φοιτητών και μαθητών, προς την αγωνιζόμενη αγροτιά δείχνει τη δική της δύναμη.

Η στρατηγική των αστικών κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, διαχρονικά είναι κοινή.

Συμφωνούν με τη στρατηγική της ΕΕ που συνδιαμορφώνουν και οδηγεί στην επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης της αγροτικής παραγωγής.

Χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα ενάντια στο οργανωμένο κίνημα των μικρομεσαίων αγροτών.

Συκοφάντηση, τρομοκρατία, περικύκλωση χωριών, εκβιασμούς, απειλές, αντιμπλόκα, ανοιχτή βία των ΜΑΤ, που έφτασε το 1997 μέχρι και την περιβόητη «επιχείρηση βουλκανιζατέρ» της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, αγροτοδικεία.

Τίποτε όμως δεν μπορεί να τιθασεύσει το αγωνιστικό φρόνημα των εξεγερμένων αγροτών.

Οι αγώνες της μικρομεσαίας αγροτιάς που αντιστέκεται συνεχίζονται, με κύριο στόχο την ανατροπή της νέας ΚΑΠ.

Η καρδιά της αγροτιάς ξαναχτυπά στον θεσσαλικό κάμπο. Το μπλόκο της Νίκαιας δίνει τον τόνο.

Οι κομμουνιστές στο αγροτικό κίνημα συμβάλλουν στη γραμμή ρήξης και με τον εκφυλισμένο φιλο-ΕΟΚικό αγροτικό συνδικαλισμό των ΓΕΣΑΣΕ, ΣΥΔΑΣΕ, ΠΑΣΕΓΕΣ.

Ανέδειξαν την ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος με γραμμή πάλης απέναντι στις συνέπειες της ΚΑΠ, ενάντια στα μονοπώλια, την ανάγκη να αναπτυχθούν οι αγώνες μέσα από τους Αγροτικούς Συλλόγους και τις Αγροτικές Ομοσπονδίες.

Η δημιουργία της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων, στην οποία συμμετέχουν όλο και περισσότεροι Αγροτικοί Σύλλογοι και Ομοσπονδίες, είναι μια κατάκτηση πανελλαδικού συντονισμού του ριζοσπαστικού αγροτικού κινήματος.

Μετά από πολλά χρόνια σκληρών αγώνων, γίνεται πλέον κατανοητό από περισσότερους μικρομεσαίους αγρότες ότι αν δεν λυθεί το κύριο πρόβλημα, που είναι ο καπιταλιστικός τρόπος οργάνωσης της αγροτικής παραγωγής, δεν υπάρχει σωτηρία γι' αυτούς.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μαζί με τα άλλα αστικά κόμματα, διαμόρφωσαν τα εργαλεία για να καταστραφούν πιο γρήγορα πιο πολλές μικρομεσαίες εκμεταλλεύσεις, να συγκεντρωθούν η γη, η παραγωγή και η εμπορία στις πιο μεγάλες, στις αγροτικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Αυτόν το στόχο υλοποιεί και η ΚΑΠ μέχρι το 2020, με τη λεγομένη «οικονομική μεγέθυνση».

Οσοι απομείνουν μέχρι τότε, θα είναι δέσμιοι του τραπεζικού κεφαλαίου μέσα από τη συμβολαιακή μορφή γεωργίας, που επεκτείνεται σταθερά και για όλα τα προϊόντα.

Σε συγχορδία τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου, η ναζιστική Χρυσή Αυγή, όλοι τους δημαγωγούν για τη σημασία της πρωτογενούς παραγωγής, για την «ανάγκη παραγωγικής ανασυγκρότησης», για «ανατροπή του παραγωγικού μοντέλου».

Κοροϊδεύουν τους αγρότες, γιατί προσπαθούν να κρύψουν ότι η πρωτογενής παραγωγή, μέσα σε αυτό το σύστημα, είναι πλέον αντικειμενικά εξαρτημένη από τη βιομηχανία, αλλά και ότι καθορίζεται - υποτάσσεται τελικά στις σχέσεις που συμφέρουν τον μεγαλέμπορο, τον βιομήχανο, τις τράπεζες, δηλαδή αυτό που λέμε τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Το τι και πώς θα παραχθεί καθορίζεται από το κίνητρο του μεγάλου καπιταλιστικού κέρδους και όχι βέβαια από την επιδίωξη ενός κέρδους του μικρού ή έστω σχετικά μεσαίου αγρότη παραγωγού, της οικογένειάς του.

Γι' αυτό η αγροτική παραγωγή δεν μπορεί να ικανοποιήσει πραγματικά τις διατροφικές ανάγκες του λαού, αφού παράγονται και εξάγονται ή εισάγονται προϊόντα, μόνο με στόχο το κέρδος των λίγων μεγαλεμπόρων, το κέρδος των βιομηχάνων.

Η κερδοφορία αυτών καθορίζει το γεγονός ότι εξάγει για παράδειγμα η Ελλάδα σκληρό στάρι και εισάγει μαλακό, που θα μπορούσε να παραχθεί και εδώ.

Αυτή καθορίζει την αναδιάρθρωση του τομέα του αγελαδινού γάλακτος.

Ετσι από 8.640 παραγωγούς αγελαδινού γάλακτος, που ήταν το 2013, το 2014 δραστηριοποιούνται 3.555 παραγωγοί.

Δηλαδή έχουμε μείωση 59% και η αυτάρκεια το 2014 σε γάλα ήταν περίπου στο 60% των αναγκών.

Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα προϊόντα και τα όσπρια, τα πουλερικά, τα κηπευτικά.

Λένε ότι νοιάζονται για την ντόπια παραγωγή, ενώ κρύβουν ότι οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας καταστρέφονται, εξαιτίας της καπιταλιστικής οργάνωσης της παραγωγής, της οικονομικής κρίσης, της ΕΕ, της ανισόμετρης θέσης της Ελλάδας μέσα στην ΕΕ.

Υπάρχει αρνητική πείρα ήδη από την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, το 1981 τότε.

Πείρα μετατροπής του αγροτικού εμπορικού ισοζυγίου από θετικό σε αρνητικό.

Με την πολιτική των κυβερνήσεων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, το αποτέλεσμα ήταν η καταστροφή ντόπιων παραγωγικών δυνάμεων.

Εκατοντάδες χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες, αν και υποτάχθηκαν σε αυτό, ακολουθώντας τους ευρωκοινοτικούς κανονισμούς που υπήρχαν, τις ποσοστώσεις, τις απαγορεύσεις της ΚΑΠ, τις αναδιαρθρώσεις σε καλλιέργειες, τελικά ξεκληρίστηκαν.

Αυτό ήταν το αποτέλεσμα.

Συρρικνώθηκαν παραδοσιακές καλλιέργειες και βιομηχανικοί κλάδοι με πρώτη ύλη από την αγροτική παραγωγή, όπως είναι η ζάχαρη, ο καπνός, η κλωστοϋφαντουργία, η υποδηματοποιία.

Ενισχύθηκε παράλληλα η κυριαρχία των μονοπωλιακών ομίλων, ιδιαίτερα στην κτηνοτροφική παραγωγή, στη συγκέντρωση των αγροτικών προϊόντων, στην παραγωγή και εμπορία των τροφίμων.

Στόχος των άλλων δυνάμεων είναι να χτυπηθεί η γραμμή πάλης και ιδιαίτερα τα μπλόκα.

Ξορκίζουν αυτήν τη μορφή πάλης που είναι ανεβασμένη, αποτελεσματική, δημιουργεί προβλήματα στη λειτουργία του συστήματος, εκφράζεται η αλληλεγγύη κατά τη διάρκειά τους.

Και γι' αυτό τους «πονάει», πολεμούν τα μπλόκα και τα συκοφαντούν.

Επιδιώκουν ακόμη να χτυπηθεί το κύρος του ΚΚΕ, η προοπτική των αγώνων.

Υπονομεύουν την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων, ως ριζοσπαστική μαζική οργάνωση αγροτών, που έχει διαμορφώσει πλαίσιο πάλης με αντιμονοπωλιακά αιτήματα,

έχει καταξιωμένο ρόλο στον πανελλαδικό συντονισμό των αγροτικών αγώνων και κοινή δράση με εργατικά σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και άλλους φορείς επαγγελματοβιοτεχνών, γυναικών κ.λπ.

Σε αυτό το πλαίσιο, εντείνεται και ο αντικομμουνισμός σε καφενεία, σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, συνεχίζονται οι επιθέσεις στο Κόμμα και στα στελέχη μας.

Η επίθεση αυτή θα ενταθεί το επόμενο διάστημα, αλλά θα πάρουν την κατάλληλη απάντηση από τους ίδιους τους αγρότες.

Η πολιτική της κυβέρνησης, με την οποία συμφωνούν στο γενικό προσανατολισμό της τα κόμματα που στηρίζουν την ΚΑΠ και την ΕΕ, συνεχίζει να οξύνει τα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες, οδηγεί σε μείωση εισοδήματος και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για πιο γρήγορο ξεκλήρισμα και συγκέντρωση αγροτικής γης και παραγωγής στα χέρια επιχειρηματιών καπιταλιστών.

Το ΚΚΕ επιδιώκει να αναδείξει την αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης με βάση το πλαίσιο πάλης που έχει κατακτηθεί, την αναγκαιότητα κινητοποιήσεων και κλιμάκωσης των αγώνων.

Η πρότασή του για την Κοινωνική Συμμαχία μπορεί να αγκαλιάσει τη λαϊκή πλειοψηφία: Τους εργάτες, τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τα παιδιά τους.

Η Κοινωνική Συμμαχία απαντά και στο σήμερα και στο αύριο.

Απαντά σήμερα στα βάσανα του αγρότη που ξεκληρίζεται, του εργάτη που δίνει μάχη για το μεροκάματο, του αυτοαπασχολούμενου που παλεύει να μη βάλει λουκέτο, στην αγωνία των παιδιών που θέλουν να σπουδάσουν, να μείνουν και να δουλέψουν στον τόπο που γεννήθηκαν.

Στην Κοινωνική Συμμαχία μπορούν να συναντηθούν:

Ο αγρότης μέσα από τον Αγροτικό Σύλλογο της Πανελλαδικής Επιτροπής των Μπλόκων.

Με τον εργάτη μέσα από το σωματείο, το ΠΑΜΕ.

Με τον αυτοαπασχολούμενο μέσα από την ΠΑΣΕΒΕ.

Μπορεί να ενοποιηθεί ο αγώνας τους, που είναι κοινός γιατί κοινός είναι ο εχθρός, ο καπιταλισμός, τα μονοπώλια.

Η απάντηση, λοιπόν, δεν είναι ο καθένας μόνος, αλλά όλοι μαζί σε συμμαχία.

Στην Κοινωνική Συμμαχία που έχει αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα.

Στην Κοινωνική Συμμαχία μπορούν να βρουν κοινό βηματισμό, διέξοδο για να αντισταθούν στα μέτρα, να βάλουν φρένο στα επόμενα, να διεκδικήσουν ανακούφιση από τα σημερινά οξυμένα προβλήματα, αλλά και για να διαμορφώσουμε προϋποθέσεις μιας ριζικής ανατροπής, που όλοι μας βλέπουμε ότι χρειάζεται.

Έχει «κυλίσει πολύ νερό στο μύλο της καπιταλιστικής ανάπτυξης».

Οι μικρομεσαίοι αγροτοπαραγωγοί σήμερα δεν παλεύουν να αποκτήσουν γη.

Παλεύουν για να μείνουν στη γη και την παραγωγή.

Δίνουν τον δικό τους αγώνα επιβίωσης.

Το ΚΚΕ στέκεται πάντα στο πλευρό τους.

Υποστηρίζει τα δίκαια αιτήματά τους και δίνει προοπτική για το μέλλον τους με την πρότασή του για μια συνολικά και ριζικά διαφορετική οργάνωση της παραγωγής.

Σήμερα φαίνεται πιο καθαρά η ενίσχυση της τάσης διαμόρφωσης μιας παραγωγικής βάσης που στηρίζεται στη μεγάλη καπιταλιστική παραγωγική μονάδα και στην καθετοποίηση.

Αυτή είναι τάση παραπέρα ωρίμανσης των υλικών συνθηκών για την κατάργηση της καπιταλιστικής ατομικής ιδιοκτησίας στη γη.

Απέναντι στον αφανισμό τους από τις καπιταλιστικές αγροτικές επιχειρήσεις, τους βιομήχανους, τις τράπεζες, το κράτος τους, υπάρχει μόνο μία διέξοδος και για τους μικρομεσαίους αγρότες:

Η συμπόρευση με το ΚΚΕ, για ν' ανοίξει ο δρόμος ώστε με την Κοινωνική Συμμαχία της εργατικής τάξης με τη μικρομεσαία αγροτιά και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και του χωριού, να φύγουν οι καπιταλιστές από τη μέση στην οικονομία.

Ο δρόμος της συσπείρωσης και κοινής πάλης που θα φτάνει έως την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Της εργατικής εξουσίας.

Μόνο τότε δεν θα είναι αποκλειστικά ατομική υπόθεση η δουλειά του σημερινού αγροτοπαραγωγού, ο οποίος, συνεταιρισμένος, μπορεί να επωφελείται από την κεντρικά σχεδιασμένη βιομηχανική παραγωγή, το κρατικό εμπόριο, τις κρατικές υποδομές προστασίας από φυσικές καταστροφές.

Της εργατικής εξουσίας, η οποία θα εξασφαλίσει το μέλλον και του μικρομεσαίου αγροτοπαραγωγού και κτηνοτρόφου.

Με την κοινωνικοποίηση της γης, των βιομηχανικών - εμπορικών μονοπωλίων, των τραπεζών, της συγκεντρωμένης αγροτικής παραγωγής, των επιχειρήσεων της βιομηχανίας αγροτικών εφοδίων (λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, φυτικού και ζωικού γενετικού υλικού, ζωοτροφών, Ενέργειας, μηχανημάτων κ.ά.) και διατροφικών προϊόντων.

Με την ένταξή τους στον κεντρικό σχεδιασμό, με εργατικό έλεγχο, για την παραγωγή εγχώριων τροφίμων φτηνών και ποιοτικών, που θα καλύπτουν τις διατροφικές και άλλες ανάγκες του λαού.

Άλλωστε, έχουμε ως χώρα όλες τις εδαφικές, κλιματολογικές, τεχνικές και επιστημονικές προϋποθέσεις, κυρίως το έμψυχο δυναμικό, για να παράγουμε σχεδόν όλα τα τρόφιμα και αλιεύματα, για την κάλυψη των διατροφικών αναγκών του λαού μας, όπως και πρώτες ύλες για τη μεταποίηση.

Αυτές οι προϋποθέσεις εμποδίζονται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία, το κίνητρο του κέρδους, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, την ΕΕ, από την εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων.

Με αυτήν την εξουσία πρέπει να αναμετρηθούμε, να διαμορφώσουμε το λαϊκό ποτάμι που θα την ανατρέψει.

Ο βιοπαλαιστής αγρότης και η αγρότισσα δεν πρέπει να φοβούνται την κοινωνικοποίηση της γης και των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, τη συνεταιριστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής των μικρομεσαίων αγροτών, που θα ενοποιούν τις μικροϊδιοκτησίες στη μεγάλη συνεταιριστική.

Αυτός ο συνεταιρισμός καμιά σχέση δεν έχει με τους σημερινούς συνεταιρισμούς ή με άλλους που θα υποτάσσονται στο μεγάλο κεφάλαιο, στα μονοπώλια.

Μόνο οι κοινές καλλιεργητικές φροντίδες και συλλογή μπορούν να μειώσουν το κόστος παραγωγής, αξιοποιώντας καλύτερα τις παραγωγικές δυνάμεις, στην προοπτική της πλήρους μηχανοποίησης και άμεσης διασύνδεσης της αγροτικής παραγωγής με τη μεταποίηση, τη συγκέντρωση των αγροτικών προϊόντων μέσω κρατικού φορέα.

Μόνο με την κοινωνικοποιημένη μεγάλη παραγωγή, το κρατικό εμπόριο, τη συνδεδεμένη συνεταιριστική παραγωγή, μπορεί ο αγροτοπαραγωγός να προστατευτεί από τις καταστροφές, από τις σκληρές συνθήκες της δουλειάς στην ύπαιθρο, να αποκτήσουν μορφωτική - πολιτιστική ζωντάνια τα χωριά, υποδομές σε δημόσια Κέντρα Υγείας πλήρως εξοπλισμένα, να ανέβει το βιοτικό επίπεδο της αγροτικής οικογένειας.

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Είμαστε σίγουροι ότι τελικά θα τα καταφέρουμε.

Συνεχίζουμε τη μεγάλη πορεία, η οποία ξεκίνησε πριν από 100 χρόνια, παραμένοντας αμετακίνητοι στο στόχο μας, πιο έμπειροι και καλύτερα προετοιμασμένοι.

Έχουμε πλήρη συνείδηση ότι πάμε κόντρα στο ρεύμα, χωρίς να υπολογίζουμε κόπους και θυσίες.

Προχωράμε, όμως, με πυξίδα και σχέδιο.

Ανοίγουμε νέους δρόμους.

Γράφουμε Ιστορία, γιατί είμαστε με το μέρος αυτών που γράφουν την Ιστορία.

Με αυτούς που δημιουργούν όλο τον πλούτο της κοινωνίας, τους εκμεταλλευόμενους, τους αδικημένους.

Κόντρα στους εκμεταλλευτές του λαού, τους καπιταλιστές και το σύστημά τους.

Έχουμε πλήρη συνείδηση ότι απέναντί μας ορθώνεται ένας πολύ αρνητικός συσχετισμός δύναμης στην Ελλάδα, στην περιοχή μας, στην Ευρώπη, διεθνώς.

Έχουμε, όμως, και βαθιά γνώση, μεγάλη πείρα και ακράδαντη την πεποίθηση ότι αυτός ο αρνητικός συσχετισμός δεν είναι αιώνιος, ούτε παντοδύναμος.

Αδιάψευστος μάρτυράς μας είναι η 100χρονη Ιστορία μας.

Η Ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Που βεβαιώνουν και αποδείχνουν ότι κινητήρια δύναμη της προόδου, της Ιστορίας, είναι η ταξική πάλη.

Και καμία δύναμη δεν μπορεί ούτε να ματαιώσει ούτε να αντιστρέψει αυτήν την πορεία.

Σε πείσμα όλων όσοι κηρύσσουν την παντοδυναμία του καπιταλισμού και την αιωνιότητά του.

Εμείς βλέπουμε, με την καθοδήγηση της θεωρίας μας, τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, ότι κάτω από τα πόδια μας και μπροστά στα μάτια μας διεξάγεται μια ιστορικών διαστάσεων πάλη ανάμεσα στο παλιό και το καινούργιο.

Και το καινούργιο, το νέο, το σύγχρονο, είναι ο σοσιαλισμός που θα νικήσει το παλιό και γερασμένο σύστημα της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και των πολέμων, τον καπιταλισμό.

Σε αυτόν τον όμορφο δρόμο του αγώνα, σας καλούμε να συσπειρωθείτε με το ΚΚΕ!

ΖΗΤΩ ΤΑ 100 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ!