Η Απόφαση για τα καθήκοντα των Κομμουνιστών στην Εργατική Τάξη και το Εργατικό - Συνδικαλιστικό Κίνημα και την Κοινωνική Συμμαχία

Tο 21ο Συνέδριο του ΚΚΕ εξέτασε τη δουλειά του Κόµµατος στην πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος και την κοµµατική οικοδόµηση στην εργατική τάξη και καθόρισε κατευθύνσεις για τα επόµενα χρόνια.

Πρόκειται για σηµαντικά καθήκοντα καθώς, όπως επισηµαίνεται στο Πρόγραµµα του ΚΚΕ, η δράση του Κόµµατος σε µη επαναστατική κατάσταση συµβάλλει αποφασιστικά στην προετοιµασία του υποκειµενικού παράγοντα –του Κόµµατος, της εργατικής τάξης, των συµµαχιών της– για τις επαναστατικές συνθήκες, για την πραγµατοποίηση των στρατηγικών του καθηκόντων. Τονίζεται ότι η προσέλκυση πρωτοπόρων τµηµάτων της εργατικής τάξης και η συσπείρωση της πλειοψηφίας της µε το ΚΚΕ θα περάσει από διάφορες φάσεις. Το εργατικό κίνηµα, τα κινήµατα των αυτοαπασχολούµενων (α/α) στις πόλεις και των αγροτών και η µορφή έκφρασης της συµµαχίας τους µε αντικαπιταλιστικούς - αντιµονοπωλιακούς στόχους, µε την πρωτοπόρα δράση των δυνάµεων του ΚΚΕ σε µη επαναστατικές συνθήκες, αποτελούν το πρόπλασµα για τη διαµόρφωση του εργατικού - λαϊκού µετώπου σε επαναστατικές συνθήκες. Ταυτόχρονα, αυτός ο αγώνας, µε τέτοια χαρακτηριστικά, αποτελεί και παράγοντα απόσπασης ορισµένων παραχωρήσεων, παρεµπόδισης ή καθυστέρησης νέων αντιλαϊκών µέτρων, προσδίδει κοινωνική και πολιτική πείρα, συµβάλλει στην άσκηση της µεγαλύτερης δυνατής πίεσης, η εργατική τάξη και οι σύµµαχοί της αποκτούν αυτοπεποίθηση.

Στην Απόφαση του προηγούµενου Συνεδρίου τέθηκαν επίσης αρκετά σηµαντικά ζητήµατα για τον ρόλο του ΚΚΕ στο εργατικό - λαϊκό κίνηµα. Σε αυτήν την κατεύθυνση, το 21ο Συνέδριο εξέτασε τη νέα κατάσταση, εντόπισε θετικές πλευρές και υποκειµενικές αδυναµίες που απαιτούν ριζική αντιµετώπιση, ώστε να αντιστοιχίσει το Κόµµα τη δράση του µε τις απαιτήσεις που απορρέουν από τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών δυνάµεων, τους στόχους που έχουµε θέσει.

Σε αυτό το πλαίσιο εξετάστηκαν:

1.Οι βασικές τάσεις στην ταξική διάρθρωση της ελληνικής κοινωνίας και η σηµερινή κατάσταση της εργατικής τάξης, δέκα και πλέον χρόνια µετά την εκδήλωση της προηγούµενης βαθιάς καπιταλιστικής οικονοµικής κρίσης, οι όροι δουλειάς και διαβίωσης, πώλησης της εργατικής της δύναµης, οι παράγοντες που επιδρούν στην ενότητά της, στη διαµόρφωση ταξικής πολιτικής συνείδησης, στη στάση της απέναντι σε αστικές κυβερνήσεις διαχείρισης της κρίσης σε βάρος των εργατικών συµφερόντων.

2.Η κατάσταση στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνηµα, ο βαθµός οργάνωσης της εργατικής τάξης στα σωµατεία και η συµµετοχή της στην ταξική πάλη. Τα συµπεράσµατα από τους αγώνες και τις προσπάθειες να δηµιουργηθούν πρωτοπόρες εστίες αντίστασης και διεκδίκησης στους χώρους δουλειάς. Ο χαµηλός βαθµός οργάνωσης που βρίσκεται σε ιστορικά κατώτατο σηµείο, οι αντικειµενικές αιτίες, αλλά και δικές µας αδυναµίες. Τα καθήκοντα που προκύπτουν για την αλλαγή της κατάστασης για µια ορµητική ανάπτυξη της οργάνωσης και της συµµετοχής στη συνδικαλιστική οργάνωση. Η πορεία του ΠΑΜΕ ως πόλου ταξικής συσπείρωσης Οµοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, σωµατείων, συνδικαλιστών µε γραµµή πάλης σε αντικαπιταλιστική - αντιµονοπωλιακή κατεύθυνση.

3.Η επεξεργασία της πείρας από την κοινή δράση εργατικών σωµατείων µε µαζικές οργανώσεις των λαϊκών στρωµάτων των αυτοαπασχολούµενων της πόλης και των βιοπαλαιστών αγροτών, γενικότερα της προσπάθειας να διαµορφωθούν οι προϋποθέσεις της κοινωνικής συµµαχίας τους, στο έδαφος των δύο Πανελλαδικών Σωµάτων που έχουν προηγηθεί για τη δουλειά µας µε τους αυτοαπασχολούµενους των πόλεων και τους αγρότες, επισηµαίνοντας ότι ο αντικειµενικά ηγετικός ρόλος της εργατικής τάξης στην κοινωνική συµµαχία θα πρέπει να κατακτιέται στην πράξη.

Το Συνέδριο µελέτησε βασικές τάσεις εξέλιξης της ταξικής διάρθρωσης στην Ελλάδα, σε επίπεδο 20ετίας, µε κεντρικό στόχο να προσανατολιστεί καλύτερα και πιο εύστοχα η δουλειά του Κόµµατος στην εργατική τάξη. Αποφάσισε τη συνέχιση της µελέτης και την έκδοσή της, ώστε να κατανοηθούν πλευρές που διαµορφώνουν τη γενικότερη κατάστασή της, αλλά και να προσδιοριστούν µε µεγαλύτερη ακρίβεια τα τµήµατα της µισθωτής εργασίας που ανήκουν στην εργατική τάξη ή την προσεγγίζουν.

Μελέτησε τις στρατηγικές ιεραρχήσεις στην πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και της ΕΕ και την επίδρασή τους, τις συνέπειες, άµεσες ή µακροπρόθεσµες, στην εργατική τάξη και τους εν δυνάµει συµµάχους της.

Σε αυτό το πλαίσιο, µε βάση την κλαδική κατάταξη της εργατικής τάξης και τη δυναµική των κλάδων, αλλά και τη σχετική σηµασία τους στη διευρυµένη αναπαραγωγή του κοινωνικού κεφαλαίου, προσδιόρισε ως κλάδους αυξηµένης σηµασίας για το ερχόµενο διάστηµα:

• Τη Μεταποίηση, µε έµφαση στους µεγάλους χώρους σε Τρόφιµα, Ενέργεια, Φάρµακο, Μέταλλο. Τον υποκλάδο των κατασκευών µεγάλης κλίµακας - δηµόσιων έργων.
• Τον κοµβικό για το σύνολο της οικονοµίας κλάδο των Μεταφορών/logistics (θαλάσσιων, εναέριων, χερσαίων κ.λπ.). Τον κλάδο της διανοµής εµπορευµάτων (ταχυµεταφορές).
• Τον κλάδο των Τηλεπικοινωνιών/Πληροφορικής, για τη σηµασία του ως ραχοκοκαλιάς από τη µεταφορά έως και αποθήκευση της πληροφορίας, τον αυξηµένο ρόλο των τεχνικών για τη διασφάλιση της τηλεργασίας κ.λπ. Τον κλάδο της Πληροφορικής, λόγω της ανάπτυξής του τόσο εντός της χώρας όσο και µε την τηλεργασία σε διασύνδεση µε το εξωτερικό.
• Τον κλάδο των επιστηµονικών - τεχνικών υπηρεσιών, µε τάση ανοδική, καθώς οι νέες οικονοµικές και κοινωνικές συνθήκες αυξάνουν τις σχετικές δραστηριότητες.
• Τους κλάδους Υγείας - Παιδείας που, εκτός απ’ τη σηµασία τους για την αναπαραγωγή του εργατικού δυναµικού, αποτελούν µεγάλους κλάδους συγκέντρωσης απασχολούµενων και µισθωτών.
• Τους κλάδους του Επισιτισµού - Τουρισµού, µε έµφαση στις µεγάλες µονάδες, στις οποίες αναµένεται να µετακινηθεί ένα µέρος της απασχόλησης από τις συρρικνούµενες µικρότερες επιχειρήσεις του κέντρου των πόλεων.
• Τον κλάδο του Εµπορίου, στον οποίο συνεχίζεται η συγκεντροποίηση.

Ιδιαίτερες στοχεύσεις στην παρέµβαση του Κόµµατος αποτελούν:

• Η εξειδίκευση της δουλειάς µας στις µισθωτές εργαζόµενες που αυξάνονται (αναλογικά µε τον γυναικείο οικονοµικό πληθυσµό).
• Η ολοκληρωµένη πολιτική και συνδικαλιστική παρέµβαση στα ζητήµατα του εργάσιµου και µη εργάσιµου χρόνου, των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και της τηλεργασίας.
• Η κατάλληλη επεξεργασία πλαισίων πάλης σε κλάδους µε υψηλότερους µισθούς από τον µέσο όρο, υπολογίζοντας την πίεση του κεφαλαίου για µείωση του µέσου µισθού.
• Η διάταξη δυνάµεων σε σχετικά νέους κλάδους και υποκλάδους που παρουσιάζουν δυναµική τάση ανάπτυξης (ηλεκτρονικό εµπόριο, logistics, κατασκευές µεγάλων έργων κ.ά.), λαµβάνοντας υπόψη την εσωτερική αναδιάρθρωση κλάδων και οµίλων που θα επιφέρουν οι νέες επενδύσεις της «πράσινης ανάπτυξης» και του «ψηφιακού µετασχηµατισµού» (π.χ. τοµέας Ενέργειας, Τηλεπικοινωνίες, Μέσα Μαζικής Ενηµέρωσης).
• Η αναβάθµιση της παρέµβασης στους κλάδους Παιδείας και Πολιτισµού, που ασκούν αποφασιστικό ρόλο στη διαµόρφωση κοινωνικής συνείδησης, λαµβάνοντας υπόψη και τα ιδιαίτερα προβλήµατα της δουλειάς µε το Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών (µπλοκάκι) και άλλες µορφές προσωρινής ελαστικής εργασίας, τα πνευµατικά, συγγενικά δικαιώµατα κ.ά.
• Η βελτίωση του σχεδιασµού της παρέµβασής µας στην πολύ µεγάλη κατηγορία µισθωτών που δουλεύουν σε µικρές και πολύ µικρές επιχειρήσεις.
• Η εξειδίκευση της δουλειάς µας στους µισθωτούς µετανάστες.
• Ο σχεδιασµός της πολύµορφης παρέµβασης στους ανέργους και ιδιαίτερα στους µακροχρόνια ανέργους που θα αυξηθούν.

Το εργατικό - συνδικαλιστικό κίνηµα την προηγούµενη δεκαετία δέχτηκε ακόµη µεγαλύτερο πλήγµα, βάθυνε η υποχώρηση, όχι µόνο στο περιεχόµενο δράσης κι ενσωµάτωσης της πλειοψηφίας των συνδικάτων στις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, αλλά και στην οργανωτική του υπόσταση και υποδοµή.

Την τελευταία δεκαετία και στη φάση της καπιταλιστικής κρίσης η εργατική τάξη αυξάνεται αριθµητικά και ποσοστιαία, αλλά ο βαθµός οργάνωσής της µειώνεται, τόσο στο σύνολο της εργατικής τάξης όσο και κατά κλάδο παραγωγής και κατά περιοχή.

Όλη αυτήν την περίοδο ενισχύθηκε η στρατηγικής σηµασίας καλλιέργεια της ταξικής συνεργασίας εκ µέρους των αστικών κυβερνήσεων, των φιλελεύθερων, σοσιαλδηµοκρατικών, αλλά και οπορτουνιστικών κοµµάτων. Ενισχύθηκαν η συκοφάντηση της ταξικής πάλης, η απαξίωση της συνδικαλιστικής οργάνωσης. Με παρέµβαση της εργοδοσίας, των αστικών πολιτικών και συνδικαλιστικών τους δυνάµεων, επεκτάθηκαν τα φαινόµενα αποδιοργάνωσης, νοθείας κι εξαγοράς, διαµορφώθηκε πιο επιθετική γραµµή και πρακτική απέναντι στις ταξικά προσανατολισµένες δυνάµεις, προκειµένου να θωρακιστούν τα συµφέροντα του κεφαλαίου, το σύστηµα της εκµετάλλευσης. Στον αντίποδα αυτών των επιδιώξεων κινείται η δράση του ΚΚΕ και των ταξικά προσανατολισµένων συνδικάτων.

Η δράση του Κόµµατος, που έχει φέρει συγκεκριµένα αποτελέσµατα και σηµαντική πείρα, δεν έχει αλλάξει το γεγονός ότι σε βασικούς κλάδους και τοµείς της καπιταλιστικής οικονοµίας τα συνδικάτα, µια σειρά από δευτεροβάθµιες οργανώσεις παραµένουν δεµένες µε το εργοδοτικό και κυβερνητικό τµήµα που ηγεµονεύει στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, που αποτελεί έναν µηχανισµό συνδιοίκησης, διαχείρισης των εργοδοτικών και κρατικών αξιώσεων και συµφερόντων, έναν καθαρά γραφειοκρατικό αυταρχικό µηχανισµό. Σε µια πορεία πολλών χρόνων έχει βαθύνει ο ρόλος του ως εργαλείου του κράτους και της εργοδοσίας ενάντια στην εργατική τάξη και τις διεκδικήσεις της, στη χειραγώγηση, ενσωµάτωση, τροµοκράτηση.

Υπάρχουν νέες απαιτήσεις για τη διαπάλη στην ΑΔΕΔΥ. Ο συσχετισµός µεταξύ αστικών, φιλελεύθερων και ρεφορµιστικών, αλλά και οπορτουνιστικών δυνάµεων δεν είναι ίδιος στην ΑΔΕΔΥ µε εκείνον στη ΓΣΕΕ και δεν µπορεί η αντιπαράθεση να κατανοείται ως αντιγραφή από τον ιδιωτικό τοµέα. Στην ΑΔΕΔΥ η σύνδεση των εργαζοµένων µε το κράτος είναι οργανική, αλλά και η σοσιαλδηµοκρατική - οπορτουνιστική επίδραση που εκφράζεται αρκετές φορές σε αποφάσεις της απαιτεί καλά επεξεργασµένο σχέδιο στο περιεχόµενο, στη διαπάλη και τις πρωτοβουλίες για το αντιπάλεµα των αυταπατών που δηµιουργούνται. Πολύ περισσότερο που στο έδαφος της όξυνσης των λαϊκών προβληµάτων, λόγω της όξυνσης όλων των αντιθέσεων και αντιφάσεων του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, το µεταρρυθµιστικό πρόγραµµα µε τη µια ή την άλλη µορφή, απευθυνόµενο στους εργαζόµενους του κρατικού τοµέα, προτάσσει την ενίσχυση του κράτους στην οικονοµία, στη λογική του «αντινεοφιλελεύθερου», «αντιδεξιού», «αντικατασταλτικού» µετώπου, εξειδικεύεται µέσα στο κίνηµα για την ενσωµάτωση του όποιου ριζοσπαστισµού αναπτύσσεται.

Βαθαίνει το πλαίσιο κρατικού ελέγχου των συνδικάτων µε σειρά νόµων, όπως επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την προκήρυξη απεργίας και στη συνέχεια µε νόµους της ΝΔ για το πλαίσιο λειτουργίας των συνδικάτων και τον έλεγχο της νοµιµότητάς τους. Το νοµοθετικό πλαίσιο ενισχύει συνεχώς την παρέµβαση του αστικού κράτους.

Οι ασφυκτικές νοµοθετικές διατάξεις περιορίζουν τη δράση σωµατείων και τη συµµετοχή εργαζοµένων.

Σε συνθήκες ανάπτυξης της καπιταλιστικής οικονοµίας επιχειρούν να ενσωµατώσουν βαθύτερα τα συνδικάτα όχι µόνο σε γραµµή συναίνεσης και ταξικής συνεργασίας, αλλά και ως µέρος του κρατικού µηχανισµού. Να τα µετατρέψουν σε µηχανισµό «δίκαιης - δηµοκρατικής» συνδιοίκησης των επιχειρηµατικών αξιώσεων, γραφειοκρατικούς µηχανισµούς, χωρίς ζωντανή, ενεργή συµµετοχή των εργαζοµένων και χωρίς αποφασιστικό ρόλο στην κινητοποίησή τους. Η εξέλιξη αφορά και τις καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης. Μεγάλοι κλάδοι και βιοµηχανικές περιοχές αποτελούν Ειδικές Οικονοµικές Ζώνες µε απουσία συνδικαλιστικής παρουσίας.

Αυτός ο σχεδιασµός, που αξιοποιήθηκε και ως είδος πειραµατισµού, έχει πλέον γενικευτεί, καθώς αποτυπώνεται σε σειρά από νόµους. Μετατρέπει το συνδικάτο σε µηχανισµό του υπουργείου και της εργοδοσίας. Η επίθεση στο απεργιακό δικαίωµα και οι νέοι κατασταλτικοί νόµοι της κυβέρνησης της ΝΔ έρχονται να συµπληρώσουν αυτήν την επίθεση.

Βέβαια, εφόσον η αγανάκτηση των εργαζοµένων διογκώνεται, δεν αποκλείεται συνδικάτα µε σοσιαλδηµοκρατικές οπορτουνιστικές πλειοψηφίες να ξεκινήσουν κάποιον περιορισµένο αγώνα στα «όρια των αντοχών» της οικονοµίας. Η πεπειραµένη αστική τάξη δεν θέλει να ξεκοπούν τελείως οι εκπρόσωποί της στα συνδικάτα από τους εργάτες. Το θέµα είναι ο προσανατολισµός τους, συνεπώς οι δυνάµεις µας να είναι προετοιµασµένες και για τέτοιο ενδεχόµενο.

Διαβρωτική είναι η παρέµβαση του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ και των παραρτηµάτων του, η οποία θα συνεχιστεί. Πρόκειται για Ινστιτούτο διασυνδεδεµένο µε τα αντίστοιχα ερευνητικά µελετητικά ιδρύµατα των ενώσεων εργοδοτών (ΣΕΒ), των Επιµελητηρίων και των κρατικών υπηρεσιών του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης. Διαθέτει προϋπολογισµό εκατοµµυρίων ευρώ, διαχειρίζεται µεγάλο όγκο ευρωπαϊκών προγραµµάτων, ιδιαίτερα τα προγράµµατα επιµόρφωσης, κατάρτισης, µελετών, ακόµα και προγράµµατα από το ΕΣΠΑ. Επίσης, συνεργάζεται µε τα αντίστοιχα ινστιτούτα συνδικάτων σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, µε τα ιδρύµατα της ευρωπαϊκής και διεθνούς σοσιαλδηµοκρατίας. Διακηρυγµένος στόχος του είναι η εµπέδωση του «κοινωνικού εταιρισµού», δηλαδή της «συνεργασίας των τάξεων», γι’ αυτόν το λόγο λειτουργεί και Ακαδηµία Στελεχών (ΙΕΚ εργατοπατέρων). Συµµετέχει και σχεδιάζει από κοινού µε τις εργοδοτικές οργανώσεις και τις κυβερνήσεις την αντεργατική πολιτική και την προώθηση των αναδιαρθρώσεων, καθιστώντας τη Συνοµοσπονδία συνδιαµορφωτή της. Επίσης αξιοποιείται και για τη διαµόρφωση συνδικαλιστικών συσχετισµών, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι συµµετέχοντες στα προγράµµατα µετατρέπονται σε εκλογικό σώµα.

Με ευθύνη των δυνάµεων που κυριαρχούν στη ΓΣΕΕ, συνεχίστηκαν ο οργανωτικός κατακερµατισµός του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος και η πολυδιάσπασή του στις δευτεροβάθµιες και πρωτοβάθµιες συνδικαλιστικές οργανώσεις.

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις των αστικών κοµµάτων επικαλούνται την οργανωτική ενότητα µόνο όταν αυτή εξασφαλίζει την ενσωµάτωση των εργαζοµένων και του ταξικού κινήµατος, κατοχυρώνει και προωθεί την αποδοχή της θεωρίας των κοινών συµφερόντων εκµεταλλευτών καπιταλιστών κι εργατών που υφίστανται την εκµετάλλευση. Όταν διαµορφώνονται συνθήκες, για να επιτευχθούν στοιχεία ενότητας των µισθωτών στη βάση των ταξικών τους συµφερόντων, τότε και µε οργανωτικές παρεµβάσεις, στήνοντας νέες οργανώσεις σε πρωτοβάθµιο και δευτεροβάθµιο επίπεδο, επιδιώκουν τον κατακερµατισµό. Αυτό το φαινόµενο αποτελεί συνέχεια του παλιού συντεχνιακού κατακερµατισµού κι επιλογή, ώστε να δηµιουργούνται οργανώσεις για τη διαµόρφωση ευνοϊκών συσχετισµών για τις εργοδοτικές δυνάµεις, τη διάσπαση της ενότητας των εργαζοµένων, πρόσθετα εµπόδια στην ανάπτυξη της αντικαπιταλιστικής γραµµής πάλης. Σε αυτό το πλαίσιο, αξιοποιούνται και οι ατοµικές και επιχειρησιακές συµβάσεις.

Το ΚΚΕ συνέβαλε καθοριστικά ώστε ένα σηµαντικό τµήµα της εργατικής τάξης να αντιστέκεται και να δείχνει εξαιρετικά στοιχεία αντοχής, κράτησε ζωντανή την αξία της αγωνιστικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, συγκρότησε δυνάµεις, ανασύνταξε συνδικάτα, διαπαιδαγώγησε µια νέα γενιά αγωνιστών µε γραµµή ενάντια στους καπιταλιστές, στο κράτος και τους µηχανισµούς του, στις ιµπεριαλιστικές συµµαχίες τους.

Η δράση αυτή του ΚΚΕ συντέλεσε, ειδικότερα τα χρόνια της προηγούµενης καπιταλιστικής κρίσης, ώστε η κατάσταση υποχώρησης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος να µην είναι καθολική.

Έχουµε συγκεντρώσει σηµαντική θετική και αρνητική πείρα στην επεξεργασία της τακτικής µας, έχουµε διαµορφώσει µια κρίσιµη ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική υποδοµή ως Κόµµα και δύναµη µέσα στο κίνηµα, για να δώσουµε τη µάχη να αµβλύνουµε και να αλλάζουµε τη σηµερινή κατάσταση στην κατεύθυνση ενίσχυσης της ενότητας της εργατικής τάξης, του ταξικού προσανατολισµού της για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση, για να ηγηθεί στην κοινωνική συµµαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιµονοπωλιακή κατεύθυνση.

Χωρίς να υποτιµάµε τους αντικειµενικούς παράγοντες που έχουν συµβάλει στην αποµάκρυνση τµηµάτων της εργατικής τάξης από τη συνδικαλιστική οργάνωση και δράση µε ταξικό προσανατολισµό, είναι στοιχείο ισχυροποίησης του ΚΚΕ να ανεβάζουµε τις απαιτήσεις µας για την ικανότητα δράσης µας, αντιµετωπίζοντας συνεχώς την πίεση που ασκεί ο αρνητικός συσχετισµός προς την ενσωµάτωση, αλλά και τον υποκειµενισµό ότι η παρέµβαση του Κόµµατος είναι ο µοναδικός παράγοντας για την ανατροπή αυτού του αρνητικού συσχετισµού.

Προσδιορίζουµε το βασικό περιεχόµενο της ανασύνταξης του εργατικού κινήµατος ως την προετοιµασία και ανάπτυξη της ικανότητας δράσης του να αντιπαρατεθεί µε αποφασιστικότητα και αποτελεσµατικότητα, σε συµµαχία µε τα λαϊκά τµήµατα των αυτοαπασχολούµενων της πόλης και της υπαίθρου που παλεύουν για την επιβίωσή τους, ενάντια στην ενιαία επεξεργασµένη στρατηγική του κεφαλαίου και της καπιταλιστικής εξουσίας. Η δράση µας να αντιστοιχίζεται µε το στρατηγικής σηµασίας καθήκον της ανασύνταξης.

Δουλεύουµε µέσα στην εργατική τάξη και το συνδικαλιστικό της κίνηµα µε σταθερότητα σε όλους τους κλάδους και σε τοπικό επίπεδο συνοικίας, δήµου, πόλης, χωριού, έχοντας πάντα ολοκληρωµένο σχέδιο οργάνωσης και κινητοποίησης εργατικών - λαϊκών µαζών, λειτουργίας και δράσης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, ίδρυσης νέων, αλλαγής συσχετισµού σε συνδικάτα, ώστε να µετράµε βήµατα, αποτελέσµατα, στην πορεία να κάνουµε διορθώσεις, όπου χρειάζεται.

Κρίσιµο ζήτηµα είναι η ενιαία αντίληψη στο εξής ζήτηµα: «Το Κοµµουνιστικό Κόµµα δρα και αυτοτελώς, και στο κίνηµα». Αυτό το στοιχείο της δράσης µας, που πηγάζει από το γεγονός ότι το ίδιο το Κοµµουνιστικό Κόµµα είναι η ανώτερη, συνειδητή µορφή έκφρασης του εργατικού κινήµατος, δεν πρέπει να εµφανίζεται ως δύο καθήκοντα ή να διαχωρίζεται απόλυτα η συνδικαλιστική από την κοµµατική - πολιτική δουλειά ή να ταυτίζεται. Δίνουµε βάρος στην καθοδηγητική βοήθεια ώστε να ξεπεραστούν προβλήµατα στο πώς κατανοείται στην πράξη η σχέση του Κόµµατος µε τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αυτά γίνονται πιο σύνθετα σε συνθήκες υποχώρησης του κινήµατος, που θα µας στερούν µεγαλύτερη δυναµική στη δράση µας και, παράλληλα, δεν διαµορφώνουν πιο ευνοϊκές προϋποθέσεις για την κοµµατική οικοδόµηση, βασικό παράγοντα για την άνοδο του εργατικού κινήµατος.

Αστικά και οπορτουνιστικά κόµµατα, δυνάµεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισµού προβάλλουν το σύνθηµα της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» στο πλαίσιο πολυποίκιλων προγραµµάτων. Στην πραγµατικότητα είναι µια έκφραση της καπιταλιστικής ανάκαµψης µε αλλαγή του «παραγωγικού µοντέλου». Σήµερα προβάλλεται η «πράσινη µετάβαση», µε πρόσχηµα την αντιµετώπιση της «κλιµατικής αλλαγής». Πρόκειται για στόχους πάλης στο κίνηµα, οι οποίοι αξιοποιούνται για τον εγκλωβισµό σε διάφορες εκδοχές της αστικής πολιτικής.

Η ΓΣΕΕ και µεγάλες Οµοσπονδίες του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισµού προβάλλουν ένα ολοκληρωµένο πλαίσιο εξειδίκευσης των στρατηγικών κατευθύνσεων του κεφαλαίου, συµπληρωµατικό και σε ορισµένες περιπτώσεις πιο εξειδικευµένο από το «Σχέδιο Πισσαρίδη», αναπαράγοντας αυταπάτες ότι η καπιταλιστική ανάπτυξη µπορεί να είναι επωφελής και για τους εργοδότες, και για τους εργαζόµενους.

Οι δύο δρόµοι ανάπτυξης, ή για το κεφάλαιο ή για τον λαό, θα είναι η βασική γραµµή αντιπαράθεσης και το επόµενο διάστηµα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνηµα, βρίσκοντας την έκφρασή της σε κάθε κλάδο. Με επίκεντρο τους κλάδους στρατηγικής σηµασίας, απαιτείται µια πιο σταθερή, επίµονη, σχεδιασµένη δράση κατά κλάδο, µε εξειδικευµένη γραµµή κατά χώρο και σωµατείο, µε στόχο τη συσπείρωση δυνάµεων, την αλλαγή του συσχετισµού και την οικοδόµηση γερών Κοµµατικών Οργανώσεων.

Σε κάθε περίπτωση, επιβεβαιώνεται ότι απαιτείται ανώτερη ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική δουλειά στο Κόµµα και συνεχής επεξεργασία της ιδεολογικής - πολιτικής πάλης µέσα στις γραµµές του κινήµατος, ενάντια στις αστικές πολιτικές δυνάµεις, στην εργοδοσία, στο κράτος, συνολικά στη στρατηγική του κεφαλαίου, αλλά και στον οπορτουνισµό. Με την ένταση της ιδεολογικής - πολιτικής δουλειάς και την ανάπτυξη της ικανότητας των κοµµουνιστών να εξειδικεύουν στο κάθε κίνηµα ανά χώρο, κλάδο κ.λπ., µπορεί να προωθείται η οργάνωση, η συσπείρωση και η διαφώτιση των εργαζοµένων, η άνοδος της πολιτικής επιρροής του ΚΚΕ µέσα στην εργατική τάξη, καθοριστικός παράγοντας για τη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης, την άνοδο της ταξικής πολιτικής δράσης των εργαζοµένων, που θα θέσει το θέµα ριζικών ανατροπών στο επίπεδο της εξουσίας.

Με το κίνηµα σε υποχώρηση και την επίθεση της αστικής τάξης να δυναµώνει, η προσπάθεια για την οργάνωση της πάλης, τη διαµόρφωση αιτηµάτων και διεκδικήσεων απαιτεί συνεχή µελέτη, ζωντανή επαφή µε τους χώρους δουλειάς και αναγκαίες προσαρµογές, τέτοιες που να αποκαλύπτουν τους σχεδιασµούς του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, τα αδιέξοδα του καπιταλιστικού συστήµατος και να αξιοποιούν την παραµικρή δυνατότητα που εµφανίζεται, για να συσπειρώνονται εργαζόµενοι, να ενώνονται και να βγαίνουν στον συλλογικό αγώνα. Θέτουµε στο επίκεντρο τον στόχο να γίνει η πρωτοβάθµια συνδικαλιστική οργάνωση αξιόµαχο όργανο πάλης των εργαζοµένων, όπλο για να δυναµώσει η οργάνωση της εργατικής τάξης, η αγωνιστική της στάση για τη διεκδίκηση των δικαιωµάτων της ως µια από τις προϋποθέσεις για να στραφεί ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του, σε συνδυασµό µε την επίδραση των κοµµουνιστικών ιδεών, αλλά και τις γενικότερες εξελίξεις που θα καθορίσουν την έκβαση της ταξικής πάλης.

Στη φάση που βρισκόµαστε είναι ανάγκη να περάσει ως καθοδηγητικός προσανατολισµός ότι για τη διαµόρφωση των διεκδικητικών πλαισίων απαιτείται να διεισδύσουµε βαθιά µέσα στην εργατική τάξη, στη σηµερινή κατάστασή της, στις ανάγκες της, στα προβλήµατά της, χωρίς να ενσωµατωθούµε ούτε να αφοµοιωθούµε, υπολογίζοντας παντού το επίπεδο, την πείρα στον κλάδο και τον χώρο δουλειάς. Σε αρκετές περιπτώσεις η διαπάλη για να µην εγκλωβιστούν οι εργάτες στη µία ή στην άλλη εκδοχή συµφερόντων του κεφαλαίου απαιτεί την κατάλληλη επεξεργασία πιο προωθηµένου πλαισίου πάλης, όπως, π.χ., στο λιµάνι του Πειραιά µε αιτήµατα που στηρίζουν το σύνθηµα «λιµάνι - λαϊκή περιουσία» και την κατεύθυνση της πάλης που απαιτείται για να γίνει πραγµατικότητα.

Πρωτοστατούµε στην οργάνωση του αγώνα της εργατικής τάξης, ως προϋπόθεση για να επικοινωνούµε, για να διαµορφώνουµε τις διεκδικήσεις µαζί µε τους ίδιους τους εργαζόµενους, που αποτελεί στοιχείο αγωνιστικής διαπαιδαγώγησης και για να την µπολιάσουµε µε την ανάγκη της διεκδίκησης όλων των αναγκών και δικαιωµάτων της. Ειδικά στη σηµερινή κατάσταση, υπάρχουν µεγάλα και οξυµένα προβλήµατα των εργαζοµένων σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Υπάρχουν χώροι δουλειάς και κλάδοι µε πολύ χαµηλούς µισθούς, απληρωσιά, ελαστικά ωράρια κλπ., αλλά και άλλοι χώροι και κλάδοι που τα προβλήµατα εµφανίζονται µε άλλη µορφή. Ταυτόχρονα, τα προβλήµατα των εργαζοµένων δεν καθορίζονται αποκλειστικά και µόνο από το επίπεδο του µισθού, αλλά και από τη γενικότερη πολιτική, για την Κοινωνική Ασφάλιση, την Υγεία, την Παιδεία κ.ο.κ. Ούτε καθορίζονται µόνο από την πολιτική του ξεχωριστού καπιταλιστή. Ο εργάτης ή η εργάτρια είναι «αντικείµενο» εκµετάλλευσης από ολόκληρη την αστική τάξη.

Έχουµε επίγνωση ότι το πλαίσιο πάλης για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών δεν υιοθετείται µια κι έξω από την αρχή απ’ όλα τα σωµατεία, από τους εργαζόµενους, µιας και κάθε τµήµα της εργατικής τάξης αντικειµενικά επηρεάζεται πρώτα απ’ όλα από την κατάσταση που ζει στον χώρο δουλειάς του, στον κλάδο του. Με αποφασιστικότητα να ξεπεράσουµε το να απευθυνόµαστε µε γενικόλογα συνθήµατα ή να περιορίζουµε τη δική µας παρέµβαση στα όρια που θέτει ο αρνητικός συσχετισµός µέσα στο κίνηµα ή σε µια κινητοποίηση, χωρίς να έχουµε αυταπάτες για το τι παραχωρήσεις ή υποχωρήσεις µπορούν να γίνουν στο πλαίσιο του καπιταλισµού. Ωστόσο, δεν µπορούν να µπαίνουν προκαταβολικά στενά όρια στην εξελισσόµενη ταξική πάλη.

Η άνοδος του βαθµού οργάνωσης της εργατικής τάξης είναι αποτέλεσµα συνδυασµού πολλών παραγόντων, µε αποφασιστικής σηµασίας την παρέµβαση του Κόµµατος κα την εµβέλεια της ιδεολογίας και πολιτικής του. Η απουσία από την πάλη είναι πρόσφορο έδαφος για ηττοπάθεια, ενώ η συµµετοχή διαµορφώνει προϋποθέσεις αγωνιστικής πείρας, δίνει αυτοπεποίθηση.

Ιδιαίτερα ο αγώνας ενάντια στις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, µε όλη την αντιδραστική ποικιλία τους, αντικειµενικά εξελίσσεται σε αντιπαράθεση µε µια στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου, η οποία προωθείται µε διαβαθµίσεις σε όλους τους κλάδους ως γενική τάση. Αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης που µε την παρέµβαση των κοµµουνιστών µπορεί να στερεώνει γενικότερα συµπεράσµατα για το σύστηµα της εκµετάλλευσης, για το πού πρέπει να στρέψει τα βέλη του το κίνηµα.

Η διεκδίκηση της αύξησης του µεροκάµατου, του µισθού, η υπογραφή Συλλογικής Σύµβασης Έργασίας, η διεκδίκηση σταθερού ωραρίου, η κατάργηση υπερωριών, η µείωση του εργάσιµου χρόνου είναι ζωτικά αιτήµατα που συγκρούονται µε την καρδιά των αστικών µεταρρυθµίσεων, ενώ, ταυτόχρονα, οι συνολικές ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας είναι η γραµµή συσπείρωσης, ενδυνάµωσης της πάλης, αντιπαράθεσης µε τη στρατηγική του κεφαλαίου. Είναι ταξικές διεκδικήσεις που µπορεί να οδηγούν σε άνοδο της πάλης, στη βελτίωση της οργάνωσης, µε την προϋπόθεση να τις επεξεργαζόµαστε σωστά, όχι µηχανιστικά, αλλά παίρνοντας υπόψη όλους τους παράγοντες, στα πλαίσια πάλης µέσα στο συνδικαλιστικό κίνηµα. Δουλεύουµε µε την πεποίθηση ότι η άνοδος της ταξικής πάλης και της ανασύνταξης µπορεί και να δώσει κάποιες άµεσες κατακτήσεις στον έναν ή τον άλλο βαθµό. Αξιοποιούµε την πείρα της πάλης και τις όποιες κατακτήσεις, για να συνειδητοποιεί η εργατική τάξη την ανάγκη ριζικών ανατροπών.

Δυναµώνουµε ως Κόµµα την ιδεολογική - πολιτική παρέµβαση ώστε να µπολιάζεται το κίνηµα µε το πλαίσιο για τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας. Οι σύγχρονες ανάγκες αφορούν όλες τις πτυχές της ζωής (µισθούς, συνθήκες δουλειάς, υγεία, παιδεία, κατοικία, ελεύθερο χρόνο, ψυχαγωγία, διακοπές, αξιοποίηση νέων τεχνολογιών για τον άνθρωπο κ.ά.). Παίρνουµε υπόψη ότι η κοινωνική συνείδηση διαµορφώνεται και από ζητήµατα που θέτει το αστικό πολιτικό σύστηµα, όπως ο ατοµικός δικαιωµατισµός, οι ανορθολογικές θεωρίες περί «κοινωνικού φύλου» κ.λπ. Όλα αυτά είναι ζητήµατα που αφορούν και το εργατικό - λαϊκό κίνηµα, µε απήχηση ιδιαίτερα σε νεότερες ηλικίες. Η προβολή όλων των σύγχρονων αναγκών δίνει τη δυνατότητα να δυναµώνει η απαιτητικότητα, να προσανατολίζεται η πάλη ενάντια στις πραγµατικές αιτίες, δείχνοντας τα όρια του καπιταλιστικού συστήµατος, φωτίζοντας τις δυνατότητες και τους όρους για να ικανοποιηθούν. Επιδιώκουµε αυτό να γίνει υπόθεση της εργατικής τάξης και των άλλων σύµµαχων κοινωνικών δυνάµεων. Οπωσδήποτε, η υιοθέτησή του δεν θα γίνεται µια κι έξω. Θα υιοθετούνται αιχµές, θα κλιµακώνεται, θα υπάρχουν και πισωγυρίσµατα ανάλογα µε την πορεία της ταξικής πάλης. Η συνολική διεκδίκησή του θα γίνεται στην πορεία της ταξικής πάλης, πιο εµφανούς βελτίωσης του συσχετισµού της πολιτικής πάλης, κλονισµού της αστικής εξουσίας και, οπωσδήποτε, σε συνθήκες επαναστατικής ανόδου. Η ικανοποίηση των συνεχώς διευρυνόµενων σύγχρονων κοινωνικών αναγκών είναι ζήτηµα της επαναστατικής εργατικής εξουσίας και της σοσιαλιστικής - κοµµουνιστικής οικοδόµησης.

Οι νέες ανατροπές στα εργασιακά δικαιώµατα και στον νόµο για τα συνδικάτα, που ψηφίστηκαν παραµονές του 21ου Συνεδρίου, απαιτούν να επικαιροποιήσουµε τους στόχους για σηµαντικά µέτωπα πάλης, στο ζήτηµα του µισθού και των ΣΣΕ, στην τηλεργασία, στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στο κοινωνικοασφαλιστικό σύστηµα, στα ζητήµατα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς, στις ελαστικές σχέσεις, στις συµβάσεις ορισµένου χρόνου και τα προγράµµατα ανακύκλωσης της ανεργίας στο Δηµόσιο, στον κατώτερο µισθό, στην αποκάλυψη των στόχων της παραπέρα ιδιωτικοποίησης µεγάλων παραγωγικών µονάδων. Να εντάξουµε την πάλη για την αντιµετώπιση οξυµένων προβληµάτων σε επιχειρήσεις και κλάδους, στον γενικότερο αγώνα για τα δικαιώµατα των εργαζοµένων και των λαϊκών τµηµάτων των µεσαίων στρωµάτων.

Η παρέµβασή µας και η πρωτοβουλία µας στην κατεύθυνση να αναπτύξουν τα συνδικάτα τέτοιους αγώνες δεν είναι εύκολο µέτωπο πάλης, δεν εξασφαλίζει βέβαια κλιµάκωση. Έχει διαµορφωθεί µια νέα κατάσταση. Αυξάνεται ο αριθµός νέων ανθρώπων, οι οποίοι εργάζονται χωρίς να έχουν γνωρίσει ΣΣΕ και άλλα δικαιώµατα προηγούµενων γενειών και αποτελεί την πλειοψηφία. Κατά κανόνα, το ύψος και οι τρόποι αµοιβής εδράζονται σε µια πανσπερµία ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, οι ατοµικές συµβάσεις κυριαρχούν.

Στα ζητήµατα προσανατολισµού κι εξειδίκευσης του πλαισίου πάλης χρειάζεται να επιµείνουν τα καθοδηγητικά Όργανα, τα Τµήµατα της ΚΕ και οι Κοµµατικές Όµάδες και για συγκεκριµένα τµήµατα της εργατικής τάξης, όπως οι γυναίκες, οι µετανάστες, η νέα βάρδια των εργαζοµένων και της µαθητείας - κατάρτισης, ώστε να ανέβουν πιο αποφασιστικά η οργάνωση και η συµµετοχή αυτών των τµηµάτων στα συνδικάτα, αλλά και η ανάδειξη συνδικαλιστικών στελεχών, ειδικά γυναικών και µεταναστών, δηλαδή σε κρίσιµους τοµείς όπου υστερούµε. Αντίστοιχα σε άλλα προβλήµατα που αφορούν το σύνολο των εργατικών και λαϊκών δυνάµεων, όπως είναι η Κοινωνική Ασφάλιση, το µεγάλο µέτωπο της Υγείας. Να δώσουµε συνέχεια στο µεγάλο αυτό θέµα που ανοίξαµε πριν από την πανδηµία, αλλά και κατά την εκδήλωσή της, για την προστασία της υγείας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας, για την κατάσταση του συστήµατος Υγείας, των διεκδικήσεων για το Δηµόσιο Νοσοκοµειακό Σύστηµα Υγείας και την Πρωτοβάθµια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ). Να συνεχιστεί η προσπάθεια να αναπτύσσονται κινητοποιήσεις που µπορούν να συµβάλουν στην αλλαγή συσχετισµού σε σωµατεία σε µεγάλες δηµόσιες µονάδες Υγείας, στην Οµοσπονδία Νοσοκοµειακών Γιατρών, αλλά και να συντονιστούν εργατικά σωµατεία, δυνάµεις στους ΕΒΕ, Σύλλογοι της ΟΓΕ, Αγροτικοί Σύλλογοι.

Η συγκεντρωµένη θετική και αρνητική πείρα επιβεβαιώνει τη σηµασία της ολοκληρωµένης παρέµβασης των δυνάµεών µας που περιλαµβάνει κατάλληλα επεξεργασµένο πλαίσιο πάλης, εύστοχη διαπάλη µε την επίδραση των αστικών και οπορτουνιστικών δυνάµεων στο κίνηµα και αυτοτελή ιδεολογική - πολιτική δράση του Κόµµατος. Η συνδυασµένη εκπλήρωση αυτών των καθηκόντων, που δεν ταυτίζονται και το καθένα απαιτεί συγκεκριµένο σχεδιασµό και επεξεργασία, είναι απαραίτητη για τη διεύρυνση συσπείρωσης εργατικών - λαϊκών δυνάµεων στον αγώνα σύγκρουσης µε τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ιδιαίτερα στις σηµερινές συνθήκες ενός εξαιρετικά αρνητικού συσχετισµού δυνάµεων, αποµαζικοποίησης των σωµατείων και συντηρητικοποίησης, η αναβάθµιση της ικανότητας παρέµβασης των δυνάµεών µας στο κίνηµα είναι σύνθετο και απαιτητικό καθήκον. Απαιτεί ένα ορισµένο επίπεδο θεωρητικό, ιδεολογικό, πολιτικό και καλή παρακολούθηση των εξελίξεων, γνώση των προβληµάτων και επεξεργασία των επιχειρηµάτων που αναδεικνύουν τις αιτίες τους. Τα συνδικάτα αποτελούνται από εργάτες και εργάτριες µε διαφορετικό βαθµό ταξικής συνειδητοποίησης, µε διαφορετική συνδικαλιστική πείρα και δράση, ενώ απ’ τη φύση της η συνδικαλιστική πάλη περιστρέφεται γύρω απ’ τους όρους πώλησης της εργατικής δύναµης. Εκτός από την αυτοτελή και απευθείας επαφή του Κόµµατος, απαιτείται η παρέµβαση των κοµµουνιστών στα όργανα και στις γραµµές του συνδικαλιστικού κινήµατος, ώστε τα συνδικάτα να βαδίσουν στον δρόµο της αντιµονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης.

Αποτελεί σηµαντικό πρόβληµα της καθοδηγητικής δουλειάς των Οργάνων η αφοµοίωση, αξιοποίηση και εξειδίκευση των επεξεργασιών µας, ώστε η παρέµβασή µας απ’ τη µια να µην αποτελεί µια µηχανιστική µεταφορά της κεντρικής κοµµατικής προπαγάνδας και απ’ την άλλη να µην περιορίζεται στην επανάληψη των αιτηµάτων του πλαισίου πάλης που προτείνουµε σε κάθε φάση ενός αγώνα. Να φωτίζει τις µεγάλες δυνατότητες να ικανοποιηθούν οι αυξανόµενες λαϊκές ανάγκες, ώστε να συµβάλλει στην άνοδο της απαιτητικότητας και της µαχητικότητας για την ικανοποίησή τους. Αυτή η προσπάθεια να ενισχύεται µε τη συστηµατική κοµµατική δουλειά για την υπεράσπιση του σοσιαλισµού.

Απαιτείται καθοδηγητική προσπάθεια, ώστε να αυξάνεται η ικανότητα των δυνάµεών µας να φωτίζουν τα κριτήρια επιλογής των αιτηµάτων, να αποκαλύπτουν τον µηχανισµό της εκµετάλλευσης, να αναδεικνύουν τις προϋποθέσεις αντίστασης και αντεπίθεσης ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου. Η παρέµβασή µας να σηµαδεύει τεκµηριωµένα τον πραγµατικό ταξικό αντίπαλο και όχι µόνο την εκάστοτε κυβέρνηση, ώστε να συµβάλλει στην εδραίωση και στο βάθεµα του αντικαπιταλιστικού - αντιµονοπωλιακού προσανατολισµού του κινήµατος. Να καλλιεργεί την ανάγκη διεύρυνσης του αγώνα για ευρύτερα δικαιώµατα και ανάγκες, για σύνθεση διαφορετικών µετώπων, ώστε να δίνει ώθηση στην κλιµάκωση της πάλης, στον συντονισµό σε τοπικό, κλαδικό και πανελλαδικό επίπεδο. Οπωσδήποτε προκύπτει η ανάγκη άµεσης απάντησης, µε βάση την επικαιρότητα, αλλά να µη διστάζουµε να ανοίγουµε ζητήµατα που αποσιωπώνται ή δεν φαίνεται να ενδιαφέρουν άµεσα κι έντονα τους εργαζόµενους.

Η εύστοχη διαπάλη για την αντιµετώπιση, στον βαθµό του δυνατού, της αστικής και της οπορτουνιστικής επίδρασης στο κίνηµα έχει ιδιαίτερη σηµασία στις σηµερινές συνθήκες που η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει εκ νέου τη δυνατότητα στον ΣΥΡΙΖΑ και σε άλλα κόµµατα να καλλιεργούν αυταπάτες σχετικά µε τη δυνατότητα φιλολαϊκής διαχείρισης από µια «προοδευτική αριστερή» αστική κυβέρνηση ή οι αυταπάτες να πυροδοτούνται από τον φόβο της σύγκρουσης.

Η επίµονη καθοδηγητική δουλειά για να αντιµετωπιστούν κενά και ελλείψεις στην αφοµοίωση βασικών ιδεολογικών - πολιτικών θέσεων και επεξεργασιών, να ξεπεραστούν δυσκολίες εξειδίκευσης κατά κλάδο και χώρο δουλειάς, είναι αποφασιστικός παράγοντας για τη διεύρυνση και το βάθεµα των δεσµών µας στην εργατική τάξη. Παίζει καθοριστικό ρόλο τόσο για τη διασφάλιση της µαχητικής συµπόρευσης πρωτοπόρων εργατικών - λαϊκών δυνάµεων όσο και για την αποτελεσµατική προσέγγιση εργαζοµένων µε εµπεδωµένες φιλελεύθερες, σοσιαλδηµοκρατικές και οπορτουνιστικές αντιλήψεις. Συµβάλλει στην αποτελεσµατικότητα της προσπάθειας να διαµορφωθούν όροι οργάνωσης και συµµετοχής στο συνδικαλιστικό κίνηµα, σε απαθείς, απογοητευµένες, αδρανοποιηµένες λαϊκές µάζες. Συµβάλλει, επίσης, στη θωράκιση της αντοχής των κοµµατικών δυνάµεων µπροστά στην πίεση για άµεσα θεαµατικά αποτελέσµατα, στην κατανόηση του µακρόχρονου χαρακτήρα, των αντικειµενικών δυσκολιών και των απαιτήσεων της ιδεολογικής - πολιτικής πάλης στις γραµµές του κινήµατος.

Η συγκεντρωµένη πείρα που έχουµε δείχνει επίσης ότι είναι πολύ σηµαντικό το Κόµµα, µε τη δράση των στελεχών και µελών του, να έχει την πρωτοβουλία όχι µόνο στην ανάδειξη ζητηµάτων αλλά και στη µαζική παρέµβαση µέσα στους εργαζόµενους, για να βάζει από την αρχή σε σωστή βάση τα αιτήµατα, σχέδιο και προσανατολισµό, ανεξάρτητα από τη διάσταση που θα πάρουν. Η καθοδηγητική βοήθεια να ενθαρρύνει την πρωτοβουλία από τα κάτω, το στοιχείο της καλής γνώσης της κατάστασης σε κάθε χώρο, χωρίς να υποτιµούµε κανένα πρόβληµα, το οποίο µπορεί να γίνει η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι κάθε φορά, ώστε µε αµεσότητα να αναπτύσσεται δράση εκεί όπου οξύνεται η κατάσταση. Ιδιαίτερα, απαιτείται διαρκής ετοιµότητα για παρεµβάσεις πάνω σε προβλήµατα που δηµιουργούνται από τη γενικότερη πολιτική κατάσταση, όπως πρόσφατα µε την πανδηµία. Σε τέτοιες περιπτώσεις µπορούν να υπάρχουν και κάποια άµεσα αποτελέσµατα σε αγώνες, κυρίως στην άνοδο της ταξικής πολιτικής συνειδητοποίησης.

Όταν διαµορφώνονται όροι µικρότερης ή µεγαλύτερης κινητοποίησης γύρω από οξυµένα προβλήµατα, τα µέλη του Κόµµατος πρωτοστατούν και παρεµβαίνουν, ακόµα και όταν αναπτύσσονται από φορείς και συσπειρώσεις όπου εµείς δεν έχουµε πλειοψηφία ή δεν έχουµε εκπροσώπους. Με συλλογικό τρόπο και συγκεκριµένα εξετάζουµε κάθε φορά τη µορφή και την κλιµάκωση της παρέµβασής µας. Αυτό αφορά και τη στάση µας σε κινητοποιήσεις που κρίνουµε απαραίτητες, σε απεργιακές συγκεντρώσεις κλάδων που οργανώνονται από Οµοσπονδίες και πολύ περισσότερο από πρωτοβάθµια σωµατεία, ώστε οι κοµµουνιστές µε τους οπαδούς και τους συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να παρεµβαίνουν, συµµετέχοντας στο µπλοκ των σωµατείων τους.

Σε τέτοια ζητήµατα πρακτικής έκφρασης της γραµµής µας στο κίνηµα είναι λάθος ο εγκλωβισµός σε σχηµατοποιήσεις, όπου ο διαχωρισµός κρίνεται και στον τόπο και τον χρόνο µιας συγκέντρωσης, χωρίς αυτό φυσικά να µας οδηγεί στην αντίθετη σχηµατοποίηση και να καταντά η κινητοποίηση «σούπα», χάριν µιας άµορφης και µε αποπροσανατολιστική γραµµή «ενότητας».

Τα ζητήµατα της έντασης της κρατικής καταστολής, της εργοδοτικής τροµοκρατίας στους χώρους δουλειάς, της επίθεσης στα συνδικαλιστικά δικαιώµατα, στα δικαιώµατα των προσφύγων και των µεταναστών, δεν τα αντιµετωπίζουµε ξεκοµµένα από τη συνολική αντιδραστικοποίηση του συστήµατος και τη συνολική πολιτική υλοποίησης των στρατηγικών στόχων του κεφαλαίου, είναι συµπλήρωµά τους. Γι’ αυτό θεωρούµε ότι είναι ζητήµατα που πρέπει να µπουν στην προµετωπίδα της πάλης του ταξικά προσανατολισµένου εργατικού κινήµατος, της κοινωνικής συµµαχίας.

Ο αγώνας αυτός πρέπει να ενισχύει τον συνολικό αντικαπιταλιστικό - αντιµονοπωλιακό προσανατολισµό της πάλης, την ανάδειξη της ταξικής ουσίας της αστικής δηµοκρατίας, κόντρα σε λογικές που αποσπούν την καταστολή από τον χαρακτήρα του αστικού κράτους ενισχύοντας τα κάλπικα διλήµµατα «πρόοδος - συντήρηση» και διευκολύνοντας αυταπάτες της σοσιαλδηµοκρατικής διακυβέρνησης. Στον αγώνα αυτό έχουν θέση όλοι και όλες. Η υπεράσπιση των εργατικών συνδικαλιστικών δικαιωµάτων στηρίζεται στην οργανωµένη απειθαρχία, στην πάλη για ακύρωση στην πράξη των αντιδραστικών νόµων και στην αποκάλυψη του ρόλου όλων των αστικών κυβερνήσεων που τους διατήρησαν και τους επεξέτειναν κατά τη διάρκεια της δικής τους θητείας (ΣΥΡΙΖΑ 2015 - 2019, ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ παλιότερα), ενώ η Ελληνική Λύση ούτως ή άλλως έχει στην προµετωπίδα της την ένταση της καταστολής.

Έχουµε τη δυνατότητα και είναι απαραίτητο να εκτιµάµε έγκαιρα και αντικειµενικά τις διαθέσεις των µαζών, να παρεµβαίνουµε σχεδιασµένα και οργανωµένα ως πρωτοπορία στο περιεχόµενο, στην κατεύθυνση, στις µορφές οργάνωσης και πάλης, πρωτοστατώντας σε µαζικές συλλογικές διαδικασίες του κινήµατος, µε προσοχή κι ευελιξία στη διεύρυνση, χωρίς να ατονεί το στοιχείο της επαγρύπνησης, της διαπάλης, ιδεολογικής και πολιτικής.

Η δηµιουργία και η δράση του ΠΑΜΕ όλα αυτά τα χρόνια αποδείχτηκε απόφαση µεγάλης σηµασίας. Ιδρύθηκε µε πρωτοβουλία των κοµµουνιστών που αναπτύσσουν πρωτοπόρα δράση στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνηµα και αποτελεί ταξική συσπείρωση Οµοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, σωµατείων και συνδικαλιστών µε γραµµή πάλης σε αντικαπιταλιστική - αντιµονοπωλιακή κατεύθυνση, µια µεγάλη κατάκτηση του κινήµατος.

Η εξέλιξη της πορείας και της εµβέλειάς του είναι σηµαντική. Έχει γίνει σηµείο αναφοράς, εκφράζει την αναγκαιότητα της ανασύνταξης και αντεπίθεσης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος, της ύπαρξης διακριτού ταξικού πόλου σε διαπάλη µε τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισµό και τη γραµµή του οπορτουνιστικού ρεύµατος.

Σήµερα στο ΠΑΜΕ συσπειρώνονται 335 πρωτοβάθµια σωµατεία, 25 δευτεροβάθµια (9 Οµοσπονδίες και 16 Εργατικά Κέντρα). Αυτή, όµως, η θετική πορεία δεν πρέπει να δηµιουργεί κανέναν εφησυχασµό, γιατί δεν αναιρεί την αποµαζικοποίηση συνδικάτων και τα προβλήµατα στη λειτουργία και τη δράση τους.

Είναι ευθύνη των στελεχών και των µελών του ΚΚΕ που εκλέγονται στα όργανα και δρουν στις συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης να ενισχύεται ο ρόλος και η µαζικότητα των ίδιων των σωµατείων που συµµετέχουν στο ΠΑΜΕ, για να κατοχυρώνεται και να διευρύνεται ως ταξική συσπείρωση στο συνδικαλιστικό κίνηµα που δρα µε όρους συλλογικών µαζικών διαδικασιών, µε την ενεργή συµµετοχή των εργαζοµένων και δεν περιορίζεται στα ασφυκτικά πλαίσια που επιβάλλει ο κρατικός έλεγχος της µαζικής δράσης. Να εξασφαλίζεται η λειτουργία και η δράση των σωµατείων και µέσα από τη δική µας δράση να ωριµάζει στις γραµµές τους και να επιβεβαιώνεται η συσπείρωσή τους στο ΠΑΜΕ, να βαθαίνει η συµφωνία µε τη γραµµή πάλης σε αντικαπιταλιστικό προσανατολισµό.

Πρέπει να παίρνουµε υπόψη, να µην υποτιµούµε το γεγονός, ότι στο σύνολο των µελών ενός σωµατείου που έχει πάρει συλλογική απόφαση συµµετοχής στο ΠΑΜΕ υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και φυσικά διαφωνίες, προκαταλήψεις, συγχύσεις. Ακόµα κι εκεί όπου πλειοψηφική ή πρώτη δύναµη αποτελούν οι κοµµουνιστές, δεν είναι σωστό να ερµηνεύεται ως συνολική συµφωνία µε το πλαίσιο και τη γραµµή του ΠΑΜΕ, ακόµα και αν στο καταστατικό του σωµατείου αναγνωρίζεται η αρχή της ταξικής πάλης και γίνεται αποδεκτός ως διακηρυκτικός στόχος η κατάργηση της εκµετάλλευσης.

Η δουλειά των κοµµουνιστών για την επεξεργασία των θέσεων και των συνθηµάτων σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωµατείο, για τη διαµόρφωση των κατάλληλων αιτηµάτων κι επιχειρηµάτων, του πλαισίου πάλης, ο σχεδιασµός δράσης, η επιλογή των κατάλληλων µορφών πάλης είναι αναγκαία και µέσα στα σωµατεία που συµµετέχουν στο ΠΑΜΕ. Έχει ακόµα µεγαλύτερες απαιτήσεις σε σωµατεία που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ, σε συνδικαλιστικές οργανώσεις που οι κοµµουνιστές είναι µειοψηφία ή δεν έχουν εκπροσώπους, πολύ περισσότερο σε εργασιακούς χώρους χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Να συνειδητοποιούµε και να διαχωρίζουµε την κριτική σε απόψεις των εργαζοµένων από την κριτική στις ηγεσίες του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισµού ή και στη γραµµή οπορτουνιστικών δυνάµεων, γιατί στην πρώτη περίπτωση δεν απευθύνεται στον ταξικό αντίπαλο, αλλά σε εργάτες και εργάτριες που αντικειµενικά έχουν συµφέρον να συγκρουστούν µε τους καπιταλιστές και το κράτος τους, να παλέψουν µαζί µας για την ανατροπή του καπιταλισµού.

Είκοσι δύο χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, είναι ανάγκη να δώσουµε συνέχεια µε νέες πρωτοβουλίες, µε στόχους και σχέδιο, κεντρικά και κατά κλάδο, να γινόµαστε ολοένα και πιο ικανοί µέσα από τη δράση στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνηµα, να συµβάλλουµε ώστε το ΠΑΜΕ να γίνει ο κύριος φορέας του, εκφράζοντας ευρύτερα τµήµατα της εργατικής τάξης. Άρα, να διευρυνθεί µε µάχες για την κατάκτηση πλειοψηφιών σε νέα σωµατεία, Οµοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, µε σχέδιο µαζικοποίησης σωµατείων και ίδρυσης νέων, οργάνωσης νέων εργατικών µαζών, ενισχύοντας παραπέρα την επιρροή του, τραβώντας στην κοινή πάλη και σωµατεία όπου δεν πλειοψηφούν οι κοµµουνιστές. Όλα αυτά σε συνδυασµό µε την ιδεολογική - πολιτική παρέµβαση των κοµµουνιστών στον χώρο δουλειάς, άνθρωπο τον άνθρωπο, ώστε σταθερά να κερδίζουµε τµήµατα της εργατικής τάξης µε την πολιτική του ΚΚΕ, απεγκλωβίζοντάς τα από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική.

Η κατανόηση αυτού του ζητήµατος είναι όρος για να αντιµετωπιστεί ένας υπαρκτός κίνδυνος να υπάρξει εφησυχασµός και συµβιβασµός σε καθοδηγητικά Όργανα και Κοµµατικές Οµάδες, κάτω από το βάρος της υποχώρησης του κινήµατος, για τα πολύ µικρά βήµατα που γίνονται στη µαζικοποίηση των συνδικάτων και στη διεύρυνση του ΠΑΜΕ µε νέα.

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συµµετέχουν στο ΠΑΜΕ ανέλαβαν πρωτοβουλίες που οδήγησαν σε κοινή δράση µε άλλα σωµατεία που δεν συµµετείχαν στο ΠΑΜΕ γύρω από µεγάλα µέτωπα πάλης, γεγονός που έδειξε νέες δυνατότητες. Συνολικά, σε όλες τις πρωτοβουλίες, περίπου 165 συνδικάτα που δεν συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ αποφάσισαν τη συµµετοχή τους σε κοινή δράση. Ο αγωνιστικός συντονισµός έφτασε στο σηµείο να πραγµατοποιηθούν γενικές απεργίες 6 φορές τα τελευταία 3,5 χρόνια, µε αποφάσεις σωµατείων και δευτεροβάθµιων συνδικαλιστικών οργανώσεων, ξεπερνώντας την υπονοµευτική και ανοιχτά απεργοσπαστική στάση της πλειοψηφίας στη διοίκηση της ΓΣΕΕ. Αυτή η προσπάθεια και η κοινή δράση µε τις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις στα κινήµατα των αγροτών, ΕΒΕ, γυναικών, νεολαίας αποτελούν παράγοντα αφύπνισης, πίεσης στις συνδικαλιστικές οργανώσεις στις οποίες πλειοψηφούν δυνάµεις που αντιστρατεύονται ή δεν κατανοούν την ανάγκη του ταξικού προσανατολισµού του κινήµατος.

Είναι αναγκαίο να συνεχιστεί η διατήρηση και διεύρυνση µιας στεφάνης σωµατείων και άλλων συλλογικών φορέων γύρω από το ΠΑΜΕ (που δεν ανήκουν στο ΠΑΜΕ), µέσα από µαζικές διαδικασίες, µε διαπάλη, µε διαρκή προσπάθεια, µε σχεδιασµό κατά κλάδο και περιοχή. Άλλοτε θα είναι περισσότερα, άλλοτε λιγότερα, επιδιώκοντας η κάθε πρωτοβουλία του ταξικού κινήµατος να γίνεται αντικείµενο διαπάλης µε τις άλλες δυνάµεις, να δηµιουργεί ρήγµατα.

Επιδιώκουµε µε σχεδιασµένη δράση και συλλογικές αποφάσεις να συσπειρωθούν µε το ΠΑΜΕ συνδικαλιστές και σωµατεία. Να αποκαλύπτονται στους εργαζόµενους οι δυνάµεις που µπαίνουν εµπόδιο στην οργάνωση της πάλης τους ή που προσπαθούν να υποτάξουν το περιεχόµενο και τη διεξαγωγή της στα καπιταλιστικά συµφέροντα. Αυτός είναι ο πιο ουσιαστικός τρόπος για να βγάζουν οι εργαζόµενοι συµπεράσµατα µέσα από την ίδια τους την πείρα, διαδικασία που βέβαια από µόνη της δεν αρκεί για την ωρίµανση επαναστατικής εργατικής συνείδησης, αλλά είναι µια σηµαντική προϋπόθεση.

Η διαπάλη µε την εργοδοτική, κυβερνητική γραµµή, αλλά και µε την οπορτουνιστική στάση, να διεξάγεται µε µαζικές διαδικασίες στο πρωτοβάθµιο σωµατείο, κλαδικό κι επιχειρησιακό. Να µην υποχωρούµε µπροστά στις µεγάλες απαιτήσεις που έχουν οι µαζικές διαδικασίες των σωµατείων (Γενικές Συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, συσκέψεις), µε τις οποίες και δικές µας δυνάµεις γίνονται πιο έµπειρες, πιο ικανές. Εδώ βρίσκεται το έδαφος αλλαγής της κατάστασης σε συνδικάτα και της εκπαίδευσης νέων δυνάµεων για το κίνηµα.

Αυτός ο προσανατολισµός πρέπει να κατακτηθεί σε βάθος κι ενιαία από το σύνολο των καθοδηγητικών Οργάνων και των κεντρικών Κοµµατικών Οµάδων. Ανάλογο σχέδιο και προσανατολισµός να διαπεράσει όλες τις Οµοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα όπου πλειοψηφούν οι δυνάµεις µας και τις αντίστοιχες Κοµµατικές Οµάδες.

Ο κυβερνητικός κι εργοδοτικός συνδικαλισµός, ο «κοινωνικός εταιρισµός», παρά την ανυποληψία της ΓΣΕΕ, κυριαρχεί στις βασικές Οµοσπονδίες και στα σωµατεία στρατηγικών κλάδων (Ενέργεια, Τράπεζες, Μεταφορές, Τηλεπικοινωνίες), από τα οποία αντλεί και τη δύναµή του στη ΓΣΕΕ. Είναι στοιχείο που θα βαραίνει και θα εµποδίζει την ανασύνταξη και τα επόµενα χρόνια. Βέβαια, βαραίνουν και οι αντικειµενικές δυσκολίες, γιατί παρά την αλλαγή στη σύνθεση των χώρων και τις εργασιακές σχέσεις, τη µείωση των µόνιµων εργαζοµένων που προσλαµβάνονταν από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των κυβερνητικών κοµµάτων, συνεχίζουν να είναι χώροι µε το πιο σκληρό τµήµα της εργατικής αριστοκρατίας που διατήρησε επίπεδο παροχών και εισοδήµατος ακόµα και µέσα στη δεκαετία της κρίσης.

Τα προηγούµενα χρόνια ενισχύθηκε η διαπάλη για τον ρόλο των συνδικάτων, τον προσανατολισµό της πάλης, την άνοδο του βαθµού οργάνωσης. Εκφράστηκε µε µάχες στις οποίες πρωτοστάτησαν οι κοµµουνιστές σε συνέδρια Εργατικών Κέντρων, Οµοσπονδιών, στο ίδιο το συνέδριο της ΓΣΕΕ σε Καλαµάτα, Ρόδο, Καβούρι, όπου συνέβαλαν να αποκαλυφθούν οι µηχανισµοί και οι µέθοδοι της εργοδοσίας και του αστικού κράτους για τη χειραγώγηση του συνδικαλιστικού - εργατικού κινήµατος, για την ανοιχτή και καλυµµένη εξαγορά συνειδήσεων, την απροσχηµάτιστη παρέµβαση της εργοδοσίας. Δυνάµωσε η αντιπαράθεση µε τις αστικές και οπορτουνιστικές δυνάµεις που συνασπίζονται ενάντια στο Κόµµα, αλλά και στο ΠΑΜΕ.

Μέσα και από αυτές τις αναµετρήσεις αναδείχτηκε η δυνατότητα να συµπορευτούν µε τους κοµµουνιστές και συνδικαλιστές που δεν συµφωνούν µε το σύνολο της πολιτικής µας.

Θετικές αλλαγές στις διοικήσεις σε Εργατικά Κέντρα διαµόρφωσαν ευνοϊκότερες συνθήκες για την κλιµάκωση της πάλης και της διαπάλης, µπορούν να συµβάλουν στην κύρια προσπάθεια ανόδου της οργάνωσης στις πρωτοβάθµιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, ζήτηµα που βεβαίως δεν λύνεται αυτόµατα, θέλει σταθερό προσανατολισµό και αντίστοιχες πρωτοβουλίες. Παρ’ όλα αυτά, παραµένουν πολλές Οµοσπονδίες κι Εργατικά Κέντρα όπου δεν παρεµβαίνουµε, δεν έχουµε κανέναν εκλεγµένο.

Η κατάσταση δεν είναι ίδια από πόλη σε πόλη και από σωµατείο σε σωµατείο, όσον αφορά και τα σωµατεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αλλά και αυτά όπου οι κοµµουνιστές είναι µειοψηφία ή δεν υπάρχει εκλεγµένος κοµµουνιστής. Υπάρχουν, δηλαδή, σωµατεία που έχουν προβλήµατα λειτουργίας και ικανότητας κινητοποίησης των εργαζοµένων.

Η οργανωτική δύναµη και επιρροή του ΚΚΕ σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς είναι καθοριστικό στοιχείο για να αλλάζει η κατάσταση. Απαιτεί έγκαιρη πρόβλεψη, σταθερό προσανατολισµό και σχεδιασµό από τα καθοδηγητικά όργανα και τις Κοµµατικές Οµάδες, γερούς δεσµούς µε µάζες, ιδεολογική πολιτική συγκρότηση, ικανότητα ελιγµών, τόλµη και πρωτοβουλία για να τα βγάλουµε πέρα.

Στην πορεία υποχώρησης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος στη χώρα µας βαραίνει και η κατάσταση στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνηµα, η κυριαρχία των «Ελεύθερων» Συνδικάτων σε παγκόσµιο επίπεδο και στην Ευρώπη η κυριαρχία της ETUC (Συνοµοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων - ΣΕΣ), η οποία αποτελεί οργανικό τµήµα της ΕΕ. Η ΓΣΕΕ συµµετέχει και είναι µέλος της ΣΕΣ.

Το Κόµµα µας στηρίζει την ανάγκη να δυναµώσει το ταξικό κίνηµα σε κάθε χώρα, όπως αυτό εκφράζεται µέσα από τις γραµµές της Παγκόσµιας Συνδικαλιστικής Οµοσπονδίας (ΠΣΟ) και των οργανώσεων που συµµετέχουν σε αυτήν. Το ΠΑΜΕ, ως µέτωπο συσπείρωσης συνδικάτων και συνδικαλιστών, συµµετέχει αυτοτελώς στην ΠΣΟ και στο προεδρείο της και οι κλαδικές οµοσπονδίες στις αντίστοιχες κλαδικές της ΠΣΟ.

Όλα τα προηγούµενα χρόνια αναπτύχθηκε πολύ σηµαντική διεθνής δράση µε καµπάνιες ενηµέρωσης, συντονισµό αγωνιστικών κινητοποιήσεων, αλληλεγγύη σε µεγάλους απεργιακούς αγώνες, στους οποίους οι οργανώσεις που συµµετέχουν στην ΠΣΟ πρωτοστάτησαν, π.χ. Ινδία µε εκατοµµύρια απεργούς, Νότια Αφρική, Γαλλία κ.α. Η δράση αυτή πρέπει να συνεχιστεί και να στηριχτεί.

Η ΠΣΟ ενισχύθηκε µε νέες οργανώσεις απ’ όλες τις ηπείρους (π.χ. Νότια Αφρική COSATU, Ινδία και σε επίπεδο Ευρώπης), που ήταν το ζητούµενο τα προηγούµενα χρόνια, µε ανάπτυξη κοινής δράσης µε δευτεροβάθµιες οργανώσεις, όπως είναι το Εργατικό Κέντρο Μασσαλίας, Εργατικά Κέντρα διαµερισµάτων στο Παρίσι, Οµοσπονδία Πετροχηµικών της CGT, συνδικάτα σε Ιταλία και Ισπανία.

Η αναγνώριση του ΠΑΜΕ σε διεθνές επίπεδο είναι µεγάλη. Ενδεικτική είναι η Πρωτοµαγιάτικη συγκέντρωση του 2020 που έκανε τον γύρο του κόσµου.

Η ΠΣΟ συγκροτήθηκε αµέσως µετά το τέλος του ιµπεριαλιστικού Β΄ Παγκόσµιου Πολέµου, µε την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, στις 3 Οκτώβρη του 1945 στο Παρίσι. Άντεξε µετά την αντεπανάσταση και µε τη συµβολή των δυνάµεων του ΚΚΕ και άλλων αγωνιστών συνδικαλιστών σε παγκόσµιο επίπεδο ανέπτυξε νέα δράση, φανερώνοντας δυνατότητες συσπείρωσης και κοινού συντονισµού.

Η ιδεολογική - πολιτική διαπάλη αναπτύσσεται και µέσα στους κόλπους της ΠΣΟ, όπου αντανακλάται η κατάσταση του Διεθνούς Κοµµουνιστικού Κινήµατος. Ακόµα και συνδικαλιστικές οργανώσεις που στηρίζουν το αστικό σύστηµα και για τους δικούς τους λόγους (ιστορικούς, γεωπολιτικούς κ.ά.) έχουν ενταχθεί στην ΠΣΟ, επιδιώκουν να εκµεταλλευτούν την άµβλυνση των αντικαπιταλιστικών αντανακλαστικών, την ιδεολογική σύγχυση που επικρατεί και σε κοµµουνιστικές δυνάµεις που δρουν στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνηµα. Οι κοµµουνιστές που συµµετέχουν στο διεθνές συνδικαλιστικό κίνηµα να αναλάβουν πρωτοβουλία για να αναπτυχθεί συζήτηση για τον συσχετισµό σε καθεµιά από αυτές τις οργανώσεις που συµµετέχουν στην ΠΣΟ, την προοπτική τους, το πλαίσιο πάλης τους, την παρέµβασή µας.

Σήµερα είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να µας απασχολήσει πρώτα απ’ όλα πώς θα δυναµώσει η συνδικαλιστική οργάνωση των εργαζοµένων µέσα στους χώρους δουλειάς. Είναι καθήκον πρωταρχικής σηµασίας και βασικό κριτήριο αποτελεσµατικής δράσης. Η οργάνωση στον τόπο δουλειάς, η αύξηση του βαθµού οργάνωσης της εργατικής τάξης και οι αλλαγές συσχετισµών είναι βασικοί στόχοι και πρέπει να παλεύονται ενιαία, σε κάθε κλάδο, σε κάθε περιοχή.

Δουλεύουµε δραστήρια σε όλα τα συνδικάτα, ανεξάρτητα από τη µορφή οργάνωσής τους (κλαδικά ή επιχειρησιακά ή οµοιοεπαγγελµατικά). Η κατάσταση από τις µεγάλες περιοχές της χώρας, όπου συγκεντρώνεται η πλειοψηφία της εργατικής τάξης, Αττική και Θεσσαλονίκη, δείχνει ότι η µεγάλη πλειοψηφία των συνδικαλισµένων µισθωτών βρίσκεται στα επιχειρησιακά σωµατεία.

Τα κλαδικά σωµατεία µπορούν να αγκαλιάζουν τη µεγάλη µάζα των νέων κυρίως εργαζοµένων που εργάζονται σε καθεστώς µεγάλης κινητικότητας κι ευελιξίας, µε νέες µορφές απασχόλησης, χωρίς βεβαίως να αφήνουν έξω από τη δράση τους το σύνολο των µισθωτών. Επιδιώκουµε τα κλαδικά σωµατεία να συµβάλλουν κυρίως στην οργάνωση µέσα σε µεγάλους χώρους δουλειάς, να συνενώνουν την πάλη µε τα σωµατεία στις µεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου και να συντονίζουν συνδικάτα ανάµεσα σε διαφορετικούς κλάδους. Παλιότερη και σύγχρονη πείρα έχει αποδείξει ότι είναι δύσκολο να αναπτυχθούν αγώνες µε επιτυχία αν δεν πατάνε σε γερή οργάνωση µέσα σε κάθε επιχείρηση. Μπορούµε να συγκεκριµενοποιήσουµε κατά κλάδο πιο εύστοχα αυτόν τον προσανατολισµό.

Το κλαδικό συνδικάτο µιας πόλης ή νοµού µε ταξικό προσανατολισµό επιδιώκουµε να γίνει κέντρο συντονισµού και πάλης των σωµατείων που υπάρχουν σε µεγάλες επιχειρήσεις µε κοινές πρωτοβουλίες, διαπάλη µε συµβιβασµένες και εργοδοτικές συνδικαλιστικές ηγεσίες, µε τη µατιά στραµµένη στη µεγάλη µάζα των εργατοϋπαλλήλων, µε σχέδιο στον κλάδο για την αλλαγή συσχετισµού, τη διεύρυνση του ΠΑΜΕ µε νέες δυνάµεις. Έχουµε σηµαντική πείρα από τους κλάδους Επισιτισµού, Φαρµάκου, Μετάλλου, Τύπου - Χάρτου τα προηγούµενα χρόνια.

Υπάρχουν χώροι σε όλη τη χώρα, στους οποίους πρωτοστατούµε για να στηθούν νέα σωµατεία, όπως είναι το συγκεντρωµένο λιανικό εµπόριο (εµπορικά κέντρα παντός τύπου, αλυσίδες τροφίµων σούπερ µάρκετ), στον Τουρισµό µε εκατοντάδες ξενοδοχεία, στη βιοµηχανία µεταποίησης τροφίµων κ.ά. Όπου υπάρχουν σωµατεία, αναπτύσσουµε πρωτοπόρα δράση µέσα σε αυτά, ακόµα και αν οι δυνάµεις µας είναι ελάχιστες. Όπου δεν υπάρχουν, συµβάλλουµε µε σχέδιο στη δηµιουργία κλαδικών αλλά κι επιχειρησιακών σωµατείων σε µεγάλους χώρους δουλειάς, που µπορούν να συνενώνουν όλες τις κατηγορίες των εργαζοµένων µέσα στην κάθε επιχείρηση, σε εµπορικά κέντρα, συστοιχίες επιχειρήσεων.

Απαιτείται να µελετήσουµε πιο ουσιαστικά το περιεχόµενο και την παρέµβασή µας σε κλάδους που έχουν δυναµική εξέλιξη, ιεραρχούνται από το κεφάλαιο και είναι σε φάση συγκέντρωσης νέου εργατικού δυναµικού. Ανάλογα, να µελετήσουµε τις εσωτερικές µεταβολές σε κλάδους που επίσης είναι στρατηγικής σηµασίας. Να µελετήσουµε τα στοιχεία της εξέλιξης, της αντιπροσώπευσής τους στην κοµµατική και συνδικαλιστική υποδοµή, τις απαιτήσεις, εντοπίζοντας τα αντικειµενικά στοιχεία που επιδρούν και δυσκολεύουν, π.χ., τη διάταξη του συνδικαλιστικού κινήµατος σε επίπεδο Οµοσπονδιών, αλλά και πρωτοβάθµιων σωµατείων που δεν ανταποκρίνεται στις εξελίξεις ενός κλάδου και δεν καλύπτουν το σύνολο των εργαζοµένων σε αυτό.

Στο επίπεδο των δευτεροβάθµιων Οµοσπονδιών, προκρίνουµε τις κλαδικές και όχι τις οµοιοεπαγγελµατικές Οµοσπονδίες που προκαλούν πολυδιάσπαση και κατακερµατισµό.

Συµβάλλουµε και στην ίδρυση σωµατείων σε περιοχές που να συνδυάζουν αρµονικά τη δουλειά στον τόπο εργασίας και στον τόπο κατοικίας, µε καλή προετοιµασία και συγκέντρωση δυνάµεων, αλλά προσέχοντας να µη στήνονται πρόχειρα σωµατεία σε κάθε δήµο και περιοχή. Ωστόσο, όπου και όσο δεν θα υπάρχουν σωµατεία, να προσανατολιστούµε στην κατεύθυνση συγκρότησης Επιτροπών Αγώνα εργαζοµένων, που µπορούν να αποτελούν το πρόπλασµα σωµατείων.

Ταυτόχρονα, στηρίζουµε και προωθούµε νέες µορφές οργάνωσης, δίπλα στα σωµατεία, που θα αγκαλιάσουν το µεγάλο τµήµα των εργαζοµένων, που βρίσκεται στην «επισφάλεια», µε ελαστικές σχέσεις, στη «µαύρη» εργασία, µε διαρκή κινητικότητα, χωρίς κλαδική συνείδηση. Τέτοιες πρωτοβουλίες οργάνωσης και συλλογικής δράσης είναι τα στέκια και οι λέσχες εργαζοµένων και νεολαίας, τα στέκια Ελλήνων και Μεταναστών εργατών που λειτουργούν στο πλαίσιο της αλληλεγγύης, της συλλογικής έκφρασης και δράσης, της εκµάθησης της ελληνικής γλώσσας σε µετανάστες εργάτες και πρόσφυγες, που µπορεί να µην είναι µορφές οργάνωσης µέσα στην επίσηµη διάρθρωση του συνδικαλιστικού κινήµατος, αλλά µπορούν να ενώσουν τους εργαζόµενους, να τους διαπαιδαγωγήσουν στη συλλογική οργάνωση.

Πρωταρχικό ζήτηµα είναι η δράση των συνδικάτων για την αντιµετώπιση των προβληµάτων των µεταναστών, παίρνοντας υπόψη ότι αντικειµενικά αποτελούν κοµµάτι της εργατικής τάξης της Ελλάδας. Η πείρα µάς έχει δείξει ότι δεν είναι εύκολο ζήτηµα. Η ανάπτυξη της δράσης για την υπεράσπιση των δικαιωµάτων τους είναι απαραίτητη, σε αντιπαράθεση µε την επιδίωξη του κεφαλαίου να αξιοποιηθούν για περαιτέρω µείωση της τιµής της εργατικής δύναµης συνολικά.

Χρειάζεται να ασχοληθούµε ακόµη πιο συστηµατικά µε τους µετανάστες, ώστε να ενταχθούν στα συνδικάτα και να παλέψουν µαζί µε τους Έλληνες εργαζόµενους, τόσο για τα δικά τους προβλήµατα που γεννά το σύστηµα της εκµετάλλευσης όσο και για τα συνολικά ζητήµατα της εργατικής τάξης. Το καθήκον αυτό αποτελεί βασικό δείκτη για τη µαζικοποίηση και την ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος και πρέπει µε την κατάλληλη φροντίδα να εκφράζεται µε την εκλογή και αξιοποίηση πρωτοπόρων µεταναστών στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήµατος. Στην παραπάνω κατεύθυνση, χρειάζεται να παρακολουθηθεί η διαδικασία ένταξης στην εργασία των αναγνωρισµένων προσφύγων που επιλέγουν να παραµείνουν στη χώρα.

Επίσης, εκτός από τη δράση που πρέπει να αναπτύσσουν τα συνδικάτα, µε την παρέµβαση των κοµµουνιστών, για την οργάνωση σε αυτά των γυναικών και των νέων εργαζοµένων, πρέπει να αξιοποιούνται περισσότερο και οι δυνατότητες και οι επαφές των Συλλόγων Γυναικών µε εργαζόµενες γυναίκες στο Εµπόριο, στον Τουρισµό στην Υγεία, στην Εκπαίδευση. Αυτό θα δώσει ώθηση στα σωµατεία και θα επιδράσει θετικά στη µαζικοποίησή τους, στον βαθµό που αυτά συντονίζουν τη δράση τους και ασχολούνται ενεργά µε όλα τα ζητήµατα που αφορούν την εργατική - λαϊκή οικογένεια και τη νεολαία. Υπάρχει πλήθος ζητηµάτων δράσης µε αφετηρία τον χώρο κατοικίας, σε συνδυασµό µε τη δράση σε προβλήµατα στη δουλειά. Επίσης, οι δράσεις στον πολιτισµό (µουσική, θέατρο, βιβλία), στον Αθλητισµό, δράσεις αλληλεγγύης, µε οργανωµένη παρέµβαση στον ελεύθερο χρόνο, επιδιώκουµε να γίνουν κυψέλες συσπείρωσης και πολιτιστικής καλλιέργειας. Ώθηση σε αυτήν τη δραστηριότητα µπορεί να δώσει η αξιοποίηση καλλιτεχνών, επιστηµόνων, διανοουµένων.

Τα ΑµεΑ µε εργατική - λαϊκή καταγωγή ή ένταξη αποτελούν ένα σηµαντικό τµήµα του πληθυσµού. Οι τρέχουσες ανάγκες και πολύ περισσότερο οι πρόσθετες ανάγκες τους, όσον αφορά την κάλυψή τους, βρίσκονται σε σχετική ή απόλυτη διάσταση από τις σηµερινές δυνατότητες της επιστήµης και της τεχνολογικής προόδου. Αποτελούν πεδίο παρέµβασης του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισµού, της «φιλανθρωπίας» των επιχειρηµατικών οµίλων κ.λπ. Τα ζητήµατα που αφορούν τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους, η σύγχρονη διαµόρφωση πλαισίου και στόχων πάλης πρέπει το επόµενο διάστηµα να αποτελέσουν προτεραιότητα στην παρέµβαση του Κόµµατος στο εργατικό - λαϊκό κίνηµα, αλλά και στο αναπηρικό κίνηµα, στις οργανώσεις και τις συσπειρώσεις του.

Κρίσιµο ζήτηµα αποτελεί ο στόχος για την ένταξη των αναπήρων και των γονέων τους στις αντίστοιχες µαζικές οργανώσεις τους και η παρέµβασή µας για τον ταξικό και ριζοσπαστικό προσανατολισµό τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση απαιτείται η διάθεση και διάταξη δυνάµεων. Αντίστοιχα για την παρέµβαση στους συλλόγους των χρονίως πασχόντων.

Με κύρια αιχµή το µέτωπο του Ασφαλιστικού, έχει κατακτηθεί σταθερή δράση και ευρύτερη συσπείρωση στον χώρο των συνταξιούχων µε την καθοριστική συµβολή των δυνάµεων του Κόµµατος. Η ΣΕΑ (Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα) των συνεργαζόµενων συνταξιουχικών οργανώσεων συσπειρώνει τη συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιουχικών οργανώσεων. Έχει δράση σηµαντική, µε σωστό προσανατολισµό, µε σειρά µαζικών κινητοποιήσεων, ιδιαίτερα σε µια περίοδο όπου µέσα από τους µηχανισµούς το συνταξιουχικό κίνηµα σπρωχνόταν να διεκδικεί στις αίθουσες δικαστηρίων. Δυναµώνουµε την προσπάθεια για οργάνωση των συνταξιούχων στα Σωµατεία τους, την αντιµετώπιση του κατακερµατισµού του συνταξιουχικού κινήµατος. Η οργάνωση των συνταξιούχων σε σωµατεία ανά νοµό και δήµο στις µεγάλες πόλεις µπορεί να βοηθήσει την κοινή δράση, τον συντονισµό µε σωµατεία και µαζικούς φορείς για τα ζητήµατα υγείας, πρόληψης, της φροντίδας των ηλικιωµένων. Ταυτόχρονα, η ενίσχυση της ΣΕΑ µε κοινές συσκέψεις σωµατείων ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα βοηθάει, όπως έδειξε η πείρα.

Η µάχη για τον ρόλο των συνδικάτων είναι µια σκληρή ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική µάχη, πρώτα απ’ όλα µε τους καπιταλιστές και τις ενώσεις τους, τις αστικές κυβερνήσεις, τα αστικά κόµµατα και κατ’ επέκταση µε τις δυνάµεις τους στο κίνηµα. Σήµερα, η αστική τάξη µε τα κόµµατά της και η κυβέρνηση παίρνουν ξανά µέτρα ενάντια στο συνδικαλιστικό κίνηµα, θέλοντας να διευρύνουν τη χειραγώγησή του, να επενδύσουν για δυσκολότερες περιόδους στην αστική διαχείριση.

Η επίκληση του ακοµµάτιστου, ανεξάρτητου, χωρίς πολιτική κοµµατική ταυτότητα συνδικάτου επανήλθε στη διαπάλη. Ασφαλώς, το συνδικάτο έχει οργανωτική αυτοτέλεια, την οποία εµείς µαχητικά την υπερασπιζόµαστε απέναντι στην πολύµορφη παρέµβαση της εργοδοσίας και του κράτους. Επίσης, είναι καθαρό ότι το συνδικαλιστικό κίνηµα, τα σωµατεία δεν είναι κόµµα για να έχουν αυτοτελές πρόγραµµα εξουσίας. Απευθύνονται σε όλους τους εργαζόµενους, ανεξαρτήτως πολιτικής και ιδεολογικής επιλογής. Όµως, έρχονται συνεχώς αντιµέτωπα µε τις συνέπειες της εκµεταλλευτικής οικονοµίας κι εξουσίας, εποµένως σε αντιπαράθεση και σύγκρουση όχι µόνο µε τον κάθε καπιταλιστή, αλλά και µε την κυβέρνηση, τα αστικά κόµµατα. Δεν υπάρχει ταξική ουδετερότητα στα συνδικάτα. Βέβαια, αυτή η αντιπαράθεση δεν γίνεται ενιαία, αφού δεν υπάρχει ενιαία αναπτυγµένη ταξική πολιτική συνείδηση. Η επιδίωξη ωρίµανσης της ταξικής συνείδησης µέσα από τους αγώνες και τις παρεµβάσεις των συνδικάτων είναι ένα σύνθετο ζήτηµα στην ευθύνη των κοµµουνιστών.

Ωστόσο, το κράτος µε τον πρόσφατο νόµο επιδιώκει βαρύ χτύπηµα στην καρδιά της λειτουργίας των συνδικάτων, επικαλούµενο ή προφασιζόµενο υπαρκτά προβλήµατα. Η απουσία Γενικών Συνελεύσεων, συγκεντρώσεων και περιοδειών των συνδικαλιστών στους εργασιακούς χώρους, τα απονεκρωµένα συνέδρια µε άδειες αίθουσες µόνο για την εκλογή ΔΣ και αντιπροσώπων µε την παρουσία δυνάµεων καταστολής, χωρίς συζήτηση και διαπάλη, είναι εκφυλισµός στον οποίο οδήγησε συνειδητή επιλογή. Χρησιµοποιεί µέσα, όπως τις επιστολικές ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τις οποίες παρουσιάζει ως εκσυγχρονισµό για να καταργήσει τις Γενικές Συνελεύσεις.

Η κατεύθυνση αυτή θα υλοποιείται και θα συνυπάρχει µε την κλιµάκωση της καταστολής και των εµποδίων στη δράση των κοµµουνιστών στο συνδικαλιστικό - εργατικό κίνηµα, για τον περιορισµό της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης, ιδιαίτερα απέναντι στη συσπείρωση των ταξικά προσανατολισµένων σωµατείων στο ΠΑΜΕ.

Με βάση τη νέα «νοµιµότητα» που διαµορφώνεται, το επόµενο διάστηµα θα πληθύνουν ακόµη περισσότερο φαινόµενα όπου θεσµοί του αστικού κράτους (υπουργεία, δικαστήρια κ.ά.) και η εργοδοσία δεν θα αναγνωρίζουν σωµατεία και συλλογικές αποφάσεις, θα απορρίπτουν µε νοµικά προσχήµατα την υπογραφή ΣΣΕ, θα ποινικοποιούν τη δράση, ακόµη και τις µαζικές διαδικασίες συνδικαλιστικών οργανώσεων. Η αντιπαράθεση του συνδικαλιστικού - εργατικού κινήµατος µε τον πιο ασφυκτικό κρατικό έλεγχο των συνδικάτων είναι σοβαρό µέτωπο ιδεολογικής - πολιτικής µαζικής παρέµβασης και πάλης.

Την περίοδο της πανδηµίας συγκεντρώθηκε µια πλούσια πείρα από την «οργανωµένη απειθαρχία» και δράση σωµατείων ενάντια στις απαγορεύσεις και τα κατασταλτικά µέτρα που πήρε η κυβέρνηση µε πρόσχηµα την «υγειονοµική κρίση».

Μέσα από την οργάνωση και µαζική συµµετοχή εργαζοµένων στις συλλογικές διαδικασίες και τη δράση των σωµατείων επιδιώκουµε όχι µόνο να αµφισβητείται το νοµοθετικό αντιδραστικό πλαίσιο, αλλά και σε περιπτώσεις ποικιλόµορφων απαγορεύσεων να κατοχυρώνονται de facto η υπόσταση, η λειτουργία, οι συλλογικές διαδικασίες των συνδικάτων, να ασκείται η µεγαλύτερη δυνατή πίεση στους κρατικούς κι εργοδοτικούς φορείς, για να εξαναγκάζονται να ανεχτούν, ακόµη και νοµικά να αναγνωρίσουν, τη δράση σωµατείων, αλλά και να αποκαλύπτονται τα όρια της αστικής νοµιµότητας.

Με πρόφαση την πανδηµία έγινε προσπάθεια να προχωρήσουν µε ηλεκτρονική ψηφοφορία οι διαδικασίες εκλογής αιρετών για τα υπηρεσιακά συµβούλια στην Εκπαίδευση και σε ορισµένους άλλους τοµείς του Δηµοσίου. Η σχεδόν καθολική, άνω του 90%, αποχή των εκπαιδευτικών από τη διαδικασία αυτή δείχνει ότι υπάρχουν αντιστάσεις και αντανακλαστικά στους εργαζόµενους, που αντιλαµβάνονται την αντιδραστικότητα αυτών των ρυθµίσεων.

Επικεντρώνουµε την καθοδηγητική βοήθεια και στήριξη των κοµµουνιστών και κοµµουνιστριών που δουλεύουν στο συνδικαλιστικό - εργατικό κίνηµα για το περιεχόµενο της δράσης στα πρωτοβάθµια σωµατεία, ώστε αυτά να αποτελούν πραγµατικά οργανώσεις συγκέντρωσης της πλειοψηφίας των εργαζοµένων και φορείς ταξικής πάλης. Αφορά τόσο τα κοµµατικά Όργανα, ιδιαίτερα τις Τοµεακές Επιτροπές, όσο και τις Κοµµατικές Οµάδες των Οµοσπονδιών, των ΕΚ και φυσικά την ίδια την ΚΕ, το Τµήµα της για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά.

Η ανάπτυξη ενός ολοκληρωµένου δικτύου συνδικαλιστικών οργανώσεων και η συγκέντρωση δυνάµεων ενάντια στον ταξικό αντίπαλο δεν µπορούν να πραγµατοποιηθούν εάν, µε ευθύνη των κοµµουνιστών, δεν βελτιωθεί και αναβαθµιστεί η λειτουργία των σωµατείων, ώστε τα ΔΣ να έχουν εικόνα των προβληµάτων των µελών τους, της κατάστασης των εργασιακών χώρων και των κλάδων, σταθερό σχεδιασµό πρωτοβουλιών που προωθούν το πλαίσιο πάλης, ανησυχία εξεύρεσης τρόπων και µορφών που διευκολύνουν τη συµµετοχή των εργαζοµένων. Να αξιοποιούνται όλες οι µορφές και οι δυνατότητες, ώστε ο συνδικαλισµένος εργάτης, είτε στο κλαδικό είτε στο επιχειρησιακό σωµατείο, να παίζει τον ρόλο του, να µην εξαντλείται απλώς η συµµετοχή του στις αρχαιρεσίες. Να βοηθιέται ώστε µέσα στον χώρο δουλειάς, στο τµήµα παραγωγής που δουλεύει, να είναι το «µάτι και το αφτί» του σωµατείου. Μαζί µε τους υπόλοιπους συνδικαλισµένους αρχικά εργάτες να συγκροτεί έστω µια άτυπη στην αρχή οµάδα, επιτροπή του συνδικάτου που θα ενηµερώνει, θα απευθύνεται αγωνιστικά στην εργοδοσία, θα κινητοποιεί τους συναδέλφους. Να αποτελεί το πρόπλασµα µιας ενδεχόµενης σωµατειακής επιτροπής ή µιας επιτροπής για την υγιεινή και ασφάλεια. Να γράφει και άλλους εργάτες στο σωµατείο. Αποτελεί καθοδηγητικό ζήτηµα µεγάλης σηµασίας για τα επόµενα χρόνια να διευρυνθεί ο κύκλος των εργατών που δουλεύουν δραστήρια στο πλάι των ΔΣ των σωµατείων, µεγαλώνοντας έτσι την υποδοµή των συνδικαλιστικών οργανώσεων, διαµορφώνοντας ταυτόχρονα σχέδιο και προϋποθέσεις για απόσπαση πλειοψηφιών σε σωµατεία, ΕΚ και Οµοσπονδίες, ζήτηµα που δεν αφορά µονόπλευρα τη µάχη λίγο πριν από τις αρχαιρεσίες.

Θέµα που πρέπει να απασχολήσει τα καθοδηγητικά Όργανα τα επόµενα χρόνια είναι η καθοδήγηση των µελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για τη συµµετοχή και τη δράση τους τόσο στα σωµατεία όσο και για τα οξυµένα προβλήµατα που αντιµετωπίζει η λαϊκή οικογένεια στον τόπο κατοικίας. Με επιµονή να σπάσουν τα όποια στεγανά επιβιώνουν µεταξύ της δράσης του κοµµουνιστή συνδικαλιστή στον χώρο δουλειάς και στο χώρο κατοικίας, η λογική που έρχεται από παλιά και λέει ότι το σωµατείο ασχολείται µε τα προβλήµατα στους χώρους δουλειάς και τα άλλα είναι ζητήµατα κάποιων άλλων συντρόφων των εδαφικών ΚΟΒ ή συντρόφων χρεωµένων στην Τοπική Διοίκηση.

Η δουλειά, π.χ., για την εγγραφή, τη συµµετοχή στη δράση ενός εργαζοµένου στο σωµατείο του είναι πιο πολύπλοκη και δύσκολη από τα προηγούµενα χρόνια. Η µεγάλη απαξίωση των συνδικάτων, η γενικότερη υποχώρηση, είναι σοβαροί ανασταλτικοί παράγοντες. Για να γίνουν τα βήµατα που απαιτούνται, χρειάζεται να αναπτυχθεί η αναγκαία εµπιστοσύνη προς τον πρωτοπόρο αγωνιστή - κοµµουνιστή - συνδικαλιστή. Χρειάζεται, συνεπώς, δράση σε όλα, να µας βλέπει στη δουλειά, στη γειτονιά, στον Σύλλογο Γονέων, στο Κέντρο Υγείας, για κάθε µικρό και µεγάλο πρόβληµα να πρωτοστατούµε, να γίνεται συζήτηση για όλα τα προβλήµατα στον χώρο δουλειάς και να είναι συνεχής η παρότρυνση µε µορφές και πρωτοβουλίες για συµµετοχή στο σωµατείο. Με πρωτοπόρα δράση, που σηµαίνει κι εύστοχη, σωστή ιδεολογική - πολιτική δουλειά για να αφοµοιώνεται ευρύτερα η ανάγκη οργάνωσης του αγώνα σε αντιπαράθεση µε τη στρατηγική του κεφαλαίου.

Ο συντονισµός και η κοινή δράση εργατικών σωµατείων µε άλλες µαζικές οργανώσεις έχουν συµβάλει ως τρόπος παρέµβασης. Οργανώθηκαν κινητοποιήσεις και µορφές αλληλεγγύης σε περιοχές που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές (Μάνδρα, Μάτι, Λέσβος, Καρδίτσα, Σάµος). Οι κοµµουνιστές πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της αλληλεγγύης µέσα από τα σωµατεία, στην προβολή των αιτιών της καταστροφής, αλλά και της διεκδίκησης υποδοµών και υπηρεσιών για την προστασία από φυσικές καταστροφές (φωτιές, πληµµύρες, σεισµούς), σε µαζικές κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική των αστικών κυβερνήσεων, Περιφερειών και δήµων για το περιβάλλον και την ποιότητα ζωής των εργατικών - λαϊκών στρωµάτων, για τη διαχείριση απορριµµάτων, για βιοµηχανίες που µολύνουν, σε Αττική, Πειραιά, Δυτική Θεσσαλονίκη, Βόλο και πρόσφατα στη Θεσσαλία για τις ανεµογεννήτριες στη Θεσσαλία. Είναι παραδείγµατα πάλης του εργατικού κινήµατος σε διευρυµένα µέτωπα που πήραν και τον χαρακτήρα συντονισµένης δράσης εργατικών σωµατείων µε σωµατεία αυτοαπασχολούµενων, Αγροτικών Συλλόγων, Συλλόγων Γυναικών, νεολαίας, Μαθητικών Συµβουλίων, Ενώσεων Γονέων κ.ά.

Ιδιαίτερη σηµασία είχαν η παρέµβαση και ο ρόλος του Κόµµατος στην όξυνση του προσφυγικού προβλήµατος στα νησιά και σε περιοχές της ηπειρωτικής Ελλάδας, η πρωτοπόρα δράση ενάντια στον εγκλωβισµό των προσφύγων, για να αντιµετωπιστούν αντιδραστικές δυνάµεις που δρούσαν και δρουν µε στήριξη πολυπλόκαµων κρατικών και άλλων µηχανισµών, ΜΚΟ, που επιδιώκουν να ενσωµατώσουν εργατικές - λαϊκές δυνάµεις. Πολύτιµη πείρα για την καθοδηγητική δουλειά δίνει η δράση των Εργατικών Κέντρων Λέσβου, Σάµου, Βόρειου Συγκροτήµατος Δωδεκανήσων, το Νοµαρχιακό Τµήµα Χίου της ΑΔΕΔΥ, που πρωτοστάτησαν στη δικαιολογηµένη αντίδραση πλατιών τµηµάτων του λαού ενάντια στην κυβερνητική κι ευρωενωσιακή πολιτική, στις ιµπεριαλιστικές συµφωνίες και σχεδιασµούς που ευθύνονται για τον εγκλωβισµό των προσφύγων. Αντέδρασαν στην παρουσία ενισχυµένων κατασταλτικών δυνάµεων στα νησιά, εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες, ενώ αποµόνωσαν φασιστικές οµάδες και ανάλογα συνθήµατα.

Η πείρα που προκύπτει για τη δυνατότητα συγκρότησης Συντονιστικών Επιτροπών εργατικών σωµατείων µε άλλους φορείς του κινήµατος ή Επιτροπών Αγώνα σε πόλεις και συνοικίες πρέπει να αξιοποιηθεί δηµιουργικά, χωρίς σχηµατοποιήσεις.

Η ζωή έδωσε και στο παρελθόν αντίστοιχες µορφές, π.χ. τις λαϊκές επιτροπές που ξεκίνησαν να αντιµετωπίζουν υπαρκτά προβλήµατα, όπως τις διακοπές ρεύµατος, νερού, πλειστηριασµούς πρώτης κατοικίας, χρέη σε τράπεζες, στην εφορία και κατασχέσεις, ασιτία και πείνα συνανθρώπων µας, έλλειψη ιατρικής περίθαλψης και προστασίας της υγείας, µε τα κοινωνικά ιατρεία που δηµιουργήθηκαν, λαϊκά φροντιστήρια για τα παιδιά φτωχών οικογενειών και άλλες µορφές αλληλεγγύης στη γειτονιά, στον κλάδο και αλλού, σε συνθήκες αλλεπάλληλων µνηµονίων και βαθιάς κρίσης.

Και στην πιο πρόσφατη χρονική περίοδο, η ίδια η ζωή έδωσε και νέες µορφές όπως οι Συντονιστικές Επιτροπές σωµατείων και άλλων φορέων ή Επιτροπών Αγώνα για µεγάλα παλλαϊκά προβλήµατα και µάλιστα µε θετικά αποτελέσµατα στις περισσότερες περιπτώσεις, στη µαζικοποίηση του αγώνα, αλλά και ως σχετικά πιο σταθερές µορφές συντονισµένης δράσης σε σχέση µε τις άµορφες συνάξεις, τις δήθεν «συνελεύσεις βάσης», τις «οµάδες πολιτών» κ.λπ.

Ωστόσο, δεν συνιστούν σταθερή µορφή έκφρασης της κοινωνικής συµµαχίας, αν και συµβάλλουν στην κατανόηση της σηµασίας της. Δεν θα πρέπει να υπάρξει εφησυχασµός ως προς την ειδική δουλειά για τη σηµασία της κοινής δράσης της εργατικής τάξης µε τα σύµµαχα λαϊκά τµήµατα µεσαίων στρωµάτων, µέσω των κινηµάτων τους όπου δρουν και οι κοµµουνιστές. Χρειάζεται ειδική δουλειά µέσα στο Κόµµα και στο ταξικά προσανατολισµένο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνηµα για να υιοθετούνται και κοινοί στόχοι πάλης, παρά τις διαφορές που προκύπτουν από τη διαφορετική θέση τους ως προς τα µέσα παραγωγής κι εποµένως τις ταλαντεύσεις τους.

Το πώς προχωρούν οι ριζοσπαστικές συσπειρώσεις, η συµµαχία στο κίνηµα, χρειάζεται πολύ στενή παρακολούθηση, εξάγοντας συνεχώς χρήσιµα συµπεράσµατα και διορθώνοντας πλευρές όπου χρειάζεται.

Με τη σχεδιασµένη και πρωτοπόρα δράση των δυνάµεων του Κόµµατος και της ΚΝΕ, πρέπει να συµβάλλουµε ώστε στον εδαφικό χώρο, πόλης ή συνοικίας, µε βάση τα οξυµένα προβλήµατα να συγκροτείται ένα αγωνιστικό κίνηµα που θα συσπειρώνει ευρύτερα λαϊκό κόσµο και µέσα στην πάλη θα ενισχύεται η κατεύθυνσή του. Ταυτόχρονα, να δηµιουργηθούν ερείσµατα και υποδοµές των κλαδικών και των επιχειρησιακών σωµατείων στον εδαφικό χώρο. Μέσα από τη διεύρυνση του πλαισίου πάλης των σωµατείων, δηλαδή πέρα από τις οικονοµικές εργασιακές διεκδικήσεις, να παλεύονται όλα τα εργατικά - λαϊκά προβλήµατα, παίρνοντας υπόψη την όξυνσή τους, την αναγκαία κλιµάκωση. Να δηµιουργήσουµε προϋποθέσεις κοινής δράσης µε τις οργανώσεις των αυτοαπασχολούµενων, µε άλλες µαζικές οργανώσεις, τους Συλλόγους Γυναικών, Συλλόγους Γονέων κ.ά.

Η πρωτοβουλία των κοµµουνιστών σε κάθε χώρο να πατήσει πάνω σε υπαρκτές δυνατότητες, να συσπειρωθούν και να κινητοποιηθούν και άλλοι φορείς πάνω σε δίκαια αιτήµατα, που θα ανοίγουν δρόµο να επικοινωνήσουµε και να παλέψουµε µαζί µε ευρύτερες λαϊκές δυνάµεις. Είναι πιθανό να συµµετέχουν και άλλες πολιτικές δυνάµεις, αφού πρόκειται για µαζικές οργανώσεις, µέσω των εκπροσώπων τους σε φορείς του κινήµατος. Γι’ αυτόν το λόγο απαιτείται καλή προετοιµασία για όλα τα ζητήµατα, τα αιτήµατα, τα πλαίσια και τις µορφές πάλης.

Μέσα από αυτήν την παρέµβαση, το κίνηµα µπορεί να βγει πιο µαζικό και ισχυρό οργανωτικά, να γίνουν βήµατα στην απόσπαση εργατικών - λαϊκών δυνάµεων από την καπιταλιστική χειραγώγηση, να µην παγιδεύονται στο σύστηµα ούτε σε σοσιαλδηµοκρατικές και οπορτουνιστικές αυταπάτες, να συσπειρώνονται µε το Κόµµα και την ΚΝΕ. Να γίνουν βήµατα στην προώθηση της κοινωνικής συµµαχίας, να αποκτά αντικαπιταλιστικό - αντιµονοπωλιακό προσανατολισµό η κατεύθυνση της πάλης.

Το Συνέδριο επιβεβαίωσε την ανάγκη αφοµοίωσης των δύο πρόσφατων Πανελλαδικών Σωµάτων που οργανώθηκαν και πραγµατοποιήθηκαν µε βάση την Πολιτική Απόφαση του 20ού Συνεδρίου, της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την παρέµβαση του Κόµµατος στους αυτοαπασχολούµενους της πόλης και της Διευρυµένης Ολοµέλειας της ΚΕ για τη δουλειά στους βιοπαλαιστές αγρότες, ώστε να διαµορφωθεί πιο ενιαία αντίληψη σχετικά µε τον προσδιορισµό των δυνάµει συµµάχων της εργατικής τάξης, την κατεύθυνση της παρέµβασής µας στα κινήµατά τους και για την προώθηση της κοινής δράσης στην προοπτική της κοινωνικής συµµαχίας σε αντιµονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Οι Αποφάσεις θα πρέπει να παλέψουµε να υλοποιηθούν, ώστε να ενισχυθεί η ικανότητα καθοδήγησης της παρέµβασής µας και σε αυτές τις κοινωνικές δυνάµεις, καθήκον που δεν αφορά µόνο τις αντίστοιχες κοµµατικές δυνάµεις αυτοαπασχολούµενων της πόλης ή αγροτών. Επισηµαίνονται επεξεργασµένες θέσεις - αποφάσεις που πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή όλου του κοµµατικού δυναµικού το επόµενο διάστηµα.

1.Στην κοινωνική συµµαχία εντάσσονται οι αυτοαπασχολούµενοι κυρίως των πόλεων και των κωµοπόλεων που έχουν χαρακτηριστικό την ατοµική ιδιοκτησία µέσων παραγωγής κι ενδεχοµένως περιορισµένο εµπορευµατικό ή άλλης µορφής κεφάλαιο, περιορισµένη απόσπαση υπεραξίας.

Η προσοχή του Κόµµατος επικεντρώνεται στους αυτοαπασχολούµενους χωρίς προσωπικό, εν γνώσει ότι µπορεί να απασχολούν και µέλη της οικογένειάς τους ή άλλο µη καταγεγραµµένο εργατικό δυναµικό, κυρίως σε εποχική βάση. Επιβεβαιώνουµε την ανάγκη ιεράρχησης στους βασικούς κλάδους συγκέντρωσης των αυτοαπασχολούµενων –Εµπόριο, Εστίαση, Κατασκευές, Μεταποίηση, Μεταφορές– και ενισχύουµε ταυτόχρονα τον προσανατολισµό, σε αυτοαπασχολούµενους καλλιτέχνες, επιστήµονες, όπως ορισµένοι υγειονοµικοί αυτοαπασχολούµενοι (π.χ. φυσιοθεραπευτές).

Επιβεβαιώνουµε ότι στα κατώτερα µεσαία στρώµατα υπάρχει µεγάλη διαφοροποίηση από κλάδο σε κλάδο και από είδος σε είδος εργασίας σε έναν κλάδο, ενώ τα ανώτερα είναι εµφανώς συνδεδεµένα µε τα συµφέροντα της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Τα κοµµατικά Όργανα και οι ΚΟΒ πρέπει να ιεραρχούν τη δουλειά τους σε αυτές τις κοινωνικές δυνάµεις, γνωρίζοντας τη σύνθεσή τους, αξιολογώντας τα διάφορα τµήµατά τους µε βάση τα γενικά λενινιστικά κριτήρια, αλλά και µε βάση τις σύγχρονες αναλύσεις - εκτιµήσεις του Κόµµατος, όπως διαµορφώθηκαν στα δύο κοµµατικά Σώµατα.

Σε ό,τι αφορά τους αγρότες, ιεραρχούµε την παρέµβασή µας σε αυτούς που δίνουν αγώνα επιβίωσης ως ατοµικοί αγροτοπαραγωγοί, σε αυτούς δηλαδή που εξαρτούν την επιβίωσή τους από την ενασχόλησή τους µε την αγροτική παραγωγή.

Οι Κοµµατικές Οργανώσεις θα πρέπει να επιµείνουν στα συνδυασµένα κριτήρια που έχουµε προσδιορίσει, εκτιµώντας και το οικονοµικό µέγεθος της εκµετάλλευσης, τον βαθµό επέκτασης της µισθωτής εργασίας και κυρίως της µόνιµης, το ύψος των επιδοτήσεων.

Η πείρα επιβεβαιώνει ότι η κοµµατική προσέγγιση και η συνδικαλιστική οργάνωση των πολύ µικρών αγροτοπαραγωγών που διατηρούν αγροτική εκµετάλλευση µε σκοπό την άντληση συµπληρωµατικού εισοδήµατος θα πρέπει να γίνονται από την πλευρά της κύριας εργασιακής τους σχέσης και όχι ως αγροτών. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά τους εργάτες γης, µόνιµους ή εποχικούς, κυρίως µετανάστες, αλλά και τις εργάτριες στη διαδικασία πρώτης διαλογής - συσκευασίας.

2.Επιβεβαιώνεται ότι για τη διεύρυνση βηµάτων στη δουλειά µε τους συµµάχους της εργατικής τάξης είναι αναγκαία η εξειδικευµένη κοµµατική παρέµβαση αυτοτελώς και στο κίνηµά τους, µε σταθερή προσήλωση στην ανάπτυξη της πάλης γύρω από τα βασικά τους προβλήµατα, π.χ. στους αυτοαπασχολούµενους µε το φορολογικό/χρέη, το ασφαλιστικό κ.λπ., στους βιοπαλαιστές αγρότες µε βασικούς άξονες το κόστος παραγωγής, το εισόδηµα/τιµές, την προστασία της παραγωγής κ.λπ.

Έχει αποδειχτεί ότι µε επεξεργασµένα αιτήµατα µπορούµε να ανοίγουµε δουλειά µε απήχηση σε αυτοαπασχολούµενους και βιοπαλαιστές αγρότες άλλων πολιτικών πεποιθήσεων, να αγκαλιάζονται δυνάµεις που αν και µπορεί να ξεκινούν από διαφορετικές αφετηρίες, ωστόσο συµφωνούν σε ορισµένα βασικά ζητήµατα και είναι διατεθειµένοι να αγωνιστούν.

Πρόκειται για βάση που αξιοποιούµε για να ανοίξει δουλειά µε προοπτική, µε το συνολικότερο πλαίσιο της ιδεολογικής - πολιτικής µας πάλης. Απαιτείται προετοιµασία ώστε να διευρύνεται η συζήτηση για τις αιτίες των προβληµάτων, αυτά να συσχετίζονται µε το κοινωνικοοικονοµικό και κατά συνέπεια το πολιτικό σύστηµα, συνολικά τον καπιταλισµό, έτσι ώστε να αντιµετωπίζεται η λογική της «εθνικής ενότητας και παραγωγικής ανάπτυξης» της εκάστοτε κυβέρνησης, να αναδεικνύεται η ανάγκη σταθερότητας στην κατεύθυνση του περιεχοµένου και των µορφών της πάλης κ.λπ.

Κλειδί είναι η ενασχόληση των Οργάνων και η λειτουργία των εκάστοτε Κοµµατικών Οµάδων που πρέπει να επικεντρώνονται στην καλύτερη µελέτη του χώρου, στην παρακολούθηση των εξελίξεων και της διαπάλης, στην επεξεργασία κι εξειδίκευση πλαισίων, θέσεων, γενίκευσης της πείρας από τη δράση.

Το ζήτηµα της αγωνιστικής µαζικής γραµµής συσπείρωσης µε αντικαπιταλιστικό - αντιµονοπωλιακό χαρακτήρα ή έστω της σποράς ριζοσπαστικών ιδεών σε πιο δύσκολους χώρους απαιτεί έναν σχετικά µακροπρόθεσµο σχεδιασµό µε εξειδίκευση, ιεράρχηση βηµάτων, προσαρµογές µε βάση την επικαιρότητα. Η στάθµη της παρέµβασης των κοµµουνιστών, σε συνδυασµό βέβαια µε τα αντίστοιχα µέτρα, για να βελτιώνονται η διοχέτευση και η εµβέλεια των θέσεών µας σε αυτά τα στρώµατα, είναι διαδικασία σύνθετη µε επιτυχίες και οπισθοχωρήσεις.

3.Καµιά µορφή συσπείρωσης ή καµιά κινηµατική µορφή δεν µπορεί να έχει έναν χαρακτήρα εσαεί νοµοτελειακό. Μια µορφή συσπείρωσης µπορεί να παίρνει κατά διαστήµατα αντιµονοπωλιακά χαρακτηριστικά, άλλοτε πιο αβαθή, άλλοτε µε πιο προωθηµένα αιτήµατα. Η επιλογή των εκάστοτε µορφών πανελλαδικών συσπειρώσεων, µε βάση και τον γενικότερο συσχετισµό κυρίως σε τριτοβάθµιες συνδικαλιστικές οργανώσεις, γίνεται µε στόχο τη συγκέντρωση συνδικαλισµένων, τη µαζικοποίηση συλλόγων, επιτροπών αγώνα, οµοσπονδιών σε αντιµονοπωλιακή κατεύθυνση, που στην ουσία της είναι αντικαπιταλιστική, µε στόχο να συντονίζουν τη δράση τους. Στόχος είναι να µαζικοποιούνται, να µαχητικοποιούνται, να απλώνουν τη δράση τους, ενισχύοντας τη συµµαχία µε όλους τους καταπιεσµένους, τους εργάτες, τους αγρότες, τους αυτοαπασχολούµενους των πόλεων, τις γυναίκες και τους νέους των λαϊκών οικογενειών.

Στο κίνηµα των αυτοαπασχολούµενων των πόλεων, κρίσιµο ζήτηµα στο οποίο θα πρέπει να εστιάσει ο κοµµατικός προβληµατισµός είναι η ανάγκη να βελτιωθεί η παρέµβαση «από τα κάτω», ώστε να δηµιουργηθούν εκ νέου προϋποθέσεις πανελλαδικού ή και περιφερειακού συντονισµού σε ριζοσπαστική αντιµονοπωλιακή κατεύθυνση.

Σε αυτήν την κατεύθυνση προσανατολιζόµαστε να προτείνουµε νέες µορφές συντονισµού, ενώ σε επίπεδο Αττικής στηρίζουµε την προσπάθεια της Οµοσπονδίας Βιοτεχνικών Σωµατείων Αττικής (ΟΒΣΑ). Η πάλη θα ριζοσπαστικοποιείται στον βαθµό που η σταθεροποίηση και η διεύρυνση των δυνάµεών µας στις µεγάλες πόλεις και τους µαζικούς κλάδους θα συνδυάζουν την άµεση πρωτοβουλία διεκδίκησης για ορισµένα προβλήµατα µε την τεκµηριωµένη ανάδειξη των αιτιών των προβληµάτων, εποµένως της ιδεολογικής - πολιτικής πάλης στο κίνηµα.

Αντίστοιχα, στους βιοπαλαιστές αγρότες επιδιώκουµε την οργάνωση των αγροτών που έχουν κίνητρο επιβίωσης ως αγροτοπαραγωγοί, ανά χωριό ή ανά οµάδα χωριών, µε τη µορφή Αγροτικού Συλλόγου. Ένα πρώτο βήµα µπορεί να είναι η Επιτροπή Αγώνα, ιδιαίτερα σε φάση κινητοποιήσεων. Στόχο έχουµε τη συγκρότηση Οµοσπονδιών Αγροτικών Συλλόγων σε επίπεδο νοµού ή και γειτονικών νοµών. Το ζήτηµα προσέγγισής τους είναι απαιτητικό, θέλει σχεδιασµό, ευελιξία, κλιµάκωση της διαρκούς ιδεολογικής - πολιτικής και µαζικής παρέµβασης, της πρωτοπόρας δράσης των κοµµουνιστών µε κατάλληλο πλαίσιο πάλης, συνθήµατα, προτεινόµενες µορφές πάλης.

Στηρίζουµε την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων (ΠΕΜ) και το πλαίσιο πάλης της, την προσπάθεια ο πανελλαδικός συντονισµός να εκφράζεται µε πιο σταθερές µορφές οργάνωσης και εναλλασσόµενες µορφές πάλης, στην κατεύθυνση ανασυγκρότησης του αγροτικού κινήµατος, της συνεχόµενης διεύρυνσης της συσπείρωσης σε αντιµονοπωλιακή, αντιΚΑΠ κατεύθυνση.

4.Η προώθηση της συµµαχίας της εργατικής τάξης µε τους αυτοαπασχολούµενους των πόλεων και τους αγρότες είναι πρώτ’ απ’ όλα καθήκον των κοµµουνιστών. Με τη δική τους ευθύνη, το ταξικά προσανατολισµένο συνδικαλιστικό εργατικό κίνηµα θα πετυχαίνει πιο σταθερούς κοινούς αγωνιστικούς βηµατισµούς, µε µορφές οργάνωσης κοινωνικών δυνάµεων που η ίδια η κοινωνική τους θέση τις σπρώχνει σε µεγαλύτερες ταλαντεύσεις και διστακτικότητα.

Δεν είναι σωστή η αντίληψη ότι η κοινωνική συµµαχία θα αναπτύσσεται εξαρχής στο έδαφος της αποδοχής των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης από τα λαϊκά τµήµατα των µεσαίων στρωµάτων ως ένδειξη αλληλεγγύης ή γιατί, σε τελευταία ανάλυση και προοπτική, τα γενικά συµφέροντα της εργατικής τάξης –κοινωνική ιδιοκτησία στα µέσα παραγωγής– συνιστούν την κοινωνική πρόοδο και γι’ αυτές τις δυνάµεις, ότι σε αυτήν τη βάση είναι δεδοµένη η ηγετική θέση της εργατικής τάξης στη συµµαχία. Αυτή η παραπάνω αντικειµενική θέση της εργατικής τάξης στην επαναστατική κοινωνική πρόοδο, στην κοινωνική πρακτική πρέπει να κατακτιέται, µε ευθύνη της ιδεολογικής - πολιτικής οργανωµένης πρωτοπορίας της.

Ο τρόπος µε τον οποίο τα όργανα του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος –µε ευθύνη πρώτ’ απ’ όλα των κοµµουνιστών– απευθύνονται στους φορείς των αυτοαπασχολούµενων, των βιοπαλαιστών αγροτών, αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο που πρέπει να κατακτηθεί. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η επεξεργασία εξειδικευµένης γραµµής και πλαισίου πάλης και η αντιµετώπιση της µηχανιστικής µεταφοράς θέσεων, µορφών πάλης κι εµπειριών που κατακτιούνται στο εργατικό κίνηµα.

Είναι υπόθεση της παρέµβασης των κοµµουνιστών στο συνδικαλιστικό εργατικό κίνηµα, ώστε αυτό µε ουσιαστικές συλλογικές διαδικασίες (απεύθυνση σε ΔΣ, κοινές συσκέψεις κ.λπ.) να θέτει στο επίκεντρο ζητήµατα επιβίωσης και όρων ζωής (Υγεία, Ασφάλιση, Παιδεία, Πρόνοια, κοινωνικές υποδοµές, διατροφικές ανάγκες και υπηρεσίες προστασίας από φυσικά φαινόµενα) που αφορούν ευρύτερα τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, που αφορούν την πλειοψηφία των αυτοαπασχολούµενων και βιοπαλαιστών αγροτών, να υποστηρίζει τα αιτήµατά τους για προστασία από πλειστηριασµούς, κατασχέσεις κ.λπ., να αντιµάχεται τους ιµπεριαλιστικούς πολέµους, επεµβάσεις και πιέσεις. Αυτός είναι ο δρόµος για να κατακτιέται η κοινή δράση, να συνειδητοποιείται η αναγκαιότητα, το όφελός της.

Τα σηµαντικά κοινωνικά προβλήµατα είναι η βάση για να αναπτυχθεί πιο σταθερά η κοινή πάλη από εργατικά σωµατεία, Αγροτικούς Συλλόγους, φορείς αυτοαπασχολούµενων, αλλά και Συλλόγους και Οµάδες Γυναικών της ΟΓΕ, φορείς επιστηµόνων αυτοαπασχολούµενων, καλλιτεχνών, να συσπειρωθούν µαθητές, φοιτητές - σπουδαστές, να προωθηθεί η κοινωνική συµµαχία στην πράξη.

Σε κάθε περίπτωση, η προώθηση της κοινωνικής συµµαχίας προϋποθέτει διεύρυνση των δυνάµεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, αλλά και βελτίωση των θέσεων των κοµµουνιστών στο αγροτικό κίνηµα και κυρίως στο κίνηµα των αυτοαπασχολούµενων των πόλεων, ώστε να διαµορφωθούν, να λειτουργούν αγροτικοί σύλλογοι και αγροτικές οµοσπονδίες, σύλλογοι - ενώσεις - οµοσπονδίες αυτοαπασχολούµενων πόλεων, να απεγκλωβίζονται από την καπιταλιστική επιρροή.

5.Όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν ξεχωριστά σχεδιασµένη και µε τα ανάλογα µέτρα (χρεώσεις στα Όργανα, συγκρότηση Κοµµατικών Οµάδων, συζητήσεις στις ΚΟΒ) υλοποίηση της ιδεολογικής - πολιτικής παρέµβασης στους αγρότες και τους αυτοαπασχολούµενους των πόλεων, την κεντρική στήριξή τους µε προπαγανδιστικά υλικά, αρθρογραφία, εσωκοµµατικά σηµειώµατα θέσεων, κριτικής σε άλλες δυνάµεις, παρεµβάσεις στη Βουλή, στα Δηµοτικά και Περιφερειακά Συµβούλια κλπ.

Χρειάζεται καθοδηγητική φροντίδα για την ανάδειξη συνδικαλιστών, για το κοµµουνιστικό τους ατσάλωµα µε συµµετοχή τους σε όλες τις µορφές των ταξικών αγώνων, δουλειά για την ανάπτυξη της κοµµουνιστικής τους συνείδησης µέσω εσωκοµµατικών - µορφωτικών σχολών, µαθηµάτων, σεµιναρίων κλπ. Χρειάζεται πρόγραµµα εξειδικευµένων κοµµατικών περιοδειών, συσκέψεων, εκδηλώσεων. Πρόγραµµα στρατολογιών, ιεραρχώντας τον κλάδο, το χωριό, την καλλιέργεια που έχει σχετική δυναµική, όπου πρέπει να αποκτήσουµε δυνάµεις, να διαµορφώσουµε Κοµµατική Οµάδα που θα πρωτοστατήσει στην απόκτηση επαφών σε συλλόγους ή στην ίδρυσή τους.

Απαιτούνται στελέχη σε όλα τα επίπεδα, από την ΚΕ έως τα Γραφεία ΚΟΒ, ικανά να προσανατολίσουν Όργανα και ΚΟΒ, να καθοδηγήσουν εκλεγµένους στα ΔΣ των µαζικών οργανώσεων αγροτών και αυτοαπασχολούµενων των πόλεων.

1.Οι κοµµουνίστριες σε µαζικό επίπεδο δραστηριοποιούνται µέσω των Γυναικείων Συλλόγων της ΟΓΕ, που συνιστά ριζοσπαστική γυναικεία πανελλαδική οργάνωση µε ιστορία 44 χρόνων και που από την ίδρυσή της αντιµάχεται την αταξική προσέγγιση των ανισοτιµιών σε βάρος της γυναίκας, τον µονόπλευρο προσανατολισµό σε προβλήµατα που αντιµετωπίζουν οι γυναίκες σε επίπεδο νοµοθεσίας και συµπεριφοράς εκ µέρους των ανδρών. Η δράση των κοµµουνιστριών µέσα σε αυτήν τη µαζική οργάνωση δεν µπορεί να θεωρεί ότι η συσπείρωση των γυναικών γίνεται µε βάση µια ενιαία πολιτική αντίληψη ούτε µε βάση τον βαθµό συνειδητοποίησης του προβλήµατος της ανισοτιµίας της γυναίκας. Το ενοποιητικό στοιχείο είναι –τουλάχιστον στην κεντρική παρέµβαση της ΟΓΕ– η ταξική θεώρηση των προβληµάτων ανισοτιµίας της γυναίκας, γενικότερα των οξυµένων λαϊκών προβληµάτων, η αγωνιστική διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών τους, η συµµετοχή στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Αν και καταγράφονται ορισµένα βήµατα λόγω ενίσχυσης του προσανατολισµού ορισµένων καθοδηγητικών οργάνων, δεν έχουν αξιοποιηθεί όλες οι δυνατότητες για προσέγγιση εργαζόµενων γυναικών, µητέρων, νεότερων ηλικιών, πολύ περισσότερο κοριτσιών σε περίοδο σπουδών, που πολιτικά δεν προσεγγίζουν το Κόµµα. Με ευθύνη των κοµµουνιστριών, χρειάζεται να κατανοηθεί ο ρόλος αυτού του κινήµατος που µετά τη φάση της πανδηµίας θα πρέπει να µπει σε µια νέα φάση ανάπτυξης, ξεπερνώντας τα προβλήµατα που έφερε η πανδηµία. Τα µέλη του Κόµµατος και της ΚΝΕ θα πρέπει να πρωτοστατήσουν ώστε να γίνουν µαζικές και µε ουσιαστική συζήτηση και δράση συνελεύσεις των Συλλόγων/Οµάδων της ΟΓΕ στην προοπτική του συνεδρίου που αναβλήθηκε.

2.Οι κοµµουνίστριες που συµµετέχουν σε πανελλαδικό επίπεδο και σε άλλα όργανα του γυναικείου κινήµατος δουλεύουν ώστε να εξασφαλίζουν έναν καλό προσανατολισµό στη δράση του Διοικητικού Συµβουλίου, για τη συµµετοχή εργατριών, υπαλλήλων, γυναικών από τους αυτοαπασχολούµενους της πόλης και αγρότισσες στους Συλλόγους και τις Οµάδες της ΟΓΕ. Αξιοποιούµε τη θετική πείρα και αναπτύσσουµε πολύµορφη αγωνιστική δραστηριότητα, θέτοντας στο επίκεντρο τις διεκδικήσεις για την εργασία των γυναικών ως καθολικό κοινωνικό δικαίωµα, για την κοινωνική ευθύνη προστασίας της µητρότητας και στήριξης της οικογένειας, για την ισότιµη συµµετοχή της γυναίκας στην κοινωνική ζωή και δράση.

Αξιοποιούµε στη δουλειά των κοµµουνιστών στις γυναίκες τις σηµαντικές κεντρικές επεξεργασίες και δίνουµε συνέχεια στη δράση του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήµατος για ενηµέρωση - αγωνιστική διεκδίκηση µε βάση το τρίπτυχο εργασιακή σταθερότητα - εργασιακό εισόδηµα - κοινωνικές υπηρεσίες, από το οποίο εξαρτάται η ποιότητα ζωής, ο ελεύθερος χρόνος, µε αιτήµατα για µόνιµη και σταθερή εργασία, για σταθερό ωράριο εργασίας, για κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, για υπεράσπιση της Κυριακάτικης Αργίας, µε διεκδικήσεις απέναντι στο αστικό κράτος και τους αστικούς θεσµούς, την καπιταλιστική εργοδοσία. Αυτή η δράση όχι µόνο δεν έρχεται σε αντιπαράθεση µε το συνδικαλιστικό - εργατικό και τα άλλα ριζοσπαστικά κοινωνικά κινήµατα (αυτοαπασχολούµενων πόλεων, αγροτών), αντίθετα συµβάλλει στην από κοινού πάλη για την άνοδο της συµµετοχής της εργαζόµενης γυναίκας στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες.

Σηµαντικό µέτωπο ιδεολογικής - πολιτικής δουλειάς στις γυναίκες, που απαιτεί παραπέρα εξειδίκευση, αποτελεί η αποκάλυψη και καταδίκη των ιµπεριαλιστικών επεµβάσεων, του ΝΑΤΟ, των ξένων βάσεων στην Ελλάδα, των σχετικά πρόσφατων συµφωνιών ΗΠΑ - Ελλάδας, η κοινή δράση µε την ΕΕΔΥΕ, το µέτωπο ενάντια στη χρήση ναρκωτικών, συχνά σε κοινή δράση µε αντίστοιχες οργανώσεις, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και ιδιαίτερα στις γυναίκες και τα παιδιά.

Χρειάζεται να απασχολήσουν τα καθοδηγητικά όργανα και τις Κοµµατικές Οµάδες των Συλλόγων/Οµάδων της ΟΓΕ τα συµπεράσµατα από τις καµπάνιές της τα τελευταία χρόνια. Έχουν βοηθήσει να ανοίξει η συζήτηση µε νέο περίγυρο γυναικών από χώρους εργασίας, σχολές, γειτονιές, για το πλαίσιο πάλης που φωτίζει ότι τα προβλήµατα των γυναικών σε κάθε πλευρά της κοινωνικής τους ζωής σχετίζονται µε τη σύµφυση της γυναικείας ανισοτιµίας και του ταξικού διαχωρισµού της κοινωνίας, της καπιταλιστικής εκµετάλλευσης.

Χρειάζεται επιµονή των καθοδηγητικών Οργάνων για τη συσπείρωση φοιτητριών στο ριζοσπαστικό κίνηµα, για την κοινή αγωνιστική δράση του µε τους φοιτητικούς συλλόγους, κάτι που µπορεί να γίνει πράξη µε την ευαισθητοποίηση µελών και φίλων της ΚΝΕ στον χώρο των ΑΕΙ.

Από τα γυναικεία στελέχη και κοµµατικά µέλη, ανεξάρτητα από χρέωση, αλλά και από Κοµµατικές Οµάδες σωµατείων σε κλάδους µε µεγάλη συµµετοχή γυναικών (π.χ. Εµπόριο, Υπηρεσίες, Τηλεπικοινωνίες, Τουρισµός, Υγεία, Εκπαίδευση) µπορεί να αξιοποιηθεί πιο ουσιαστικά το Δελτίο της ΟΓΕ που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια έχει αναβαθµιστεί στο περιεχόµενο και τη µορφή του, έχει εµπλουτιστεί µε άρθρα συνδικαλιστριών από χώρους δουλειάς.

Περισσότερο χρειάζεται να απασχολήσει τα καθοδηγητικά Όργανα ο προσανατολισµός των κοµµουνιστριών στα ΔΣ των Γυναικείων Συλλόγων για ανάπτυξη κοινής δράσης µε εργατικά σωµατεία, µε τις ενώσεις των ΕΒΕ, µε τους Αγροτικούς Συλλόγους, ώστε να αποκτήσει ουσιαστικό περιεχόµενο η παρέµβασή τους, να διαχέονται οι θέσεις, τα αιτήµατα για τις εργατοϋπαλλήλους στη ζωή και λειτουργία των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί πανελλαδικά η πείρα της κοινής δράσης που έχει συγκεντρωθεί στην Αττική, που γίνονται πιο σταθερά βήµατα σε αυτόν τον προσανατολισµό, κυρίως στο Εµπόριο µε την ανάπτυξη κοινής δράσης για την Κυριακή Αργία από το Σωµατείο Εµποροϋπαλλήλων, την ΟΒΣΑ και την ΟΓΕ.

Ο υπάρχων συσχετισµός στην Παγκόσµια Δηµοκρατική Οµοσπονδία Γυναικών (ΠΔΟΓ) αποτυπώνει τη συµµετοχή µεγάλου αριθµού οργανώσεων µε σοσιαλδηµοκρατική κατεύθυνση, την αρνητική κατάσταση του κοµµουνιστικού κινήµατος.

Νέο στοιχείο της τελευταίας περιόδου είναι ότι όλο και περισσότερες γυναικείες οργανώσεις της ΠΔΟΓ υιοθετούν τις αστικές και οπορτουνιστικές απόψεις του φεµινιστικού ρεύµατος στο γυναικείο κίνηµα, όπως και για το «κοινωνικό φύλο». Μέσα από την παρέµβαση της ΟΓΕ χρειάζεται να συνεχιστεί η ενίσχυση του ριζοσπαστικού προσανατολισµού στο γυναικείο κίνηµα, µε µαζικές, κινηµατικές γυναικείες οργανώσεις που να στηρίζονται σε συλλόγους γυναικών και στα µέλη τους. Με την αγωνιστική δράση τους να στηρίζουν τα συµφέροντα, τις διεκδικήσεις των γυναικών εργατικής - λαϊκής ένταξης ή καταγωγής. Εκτιµάµε ότι στο πλαίσιο της ΠΔΟΓ οι δυνάµεις της ΟΓΕ άνοιξαν µέτωπο µε τον προσανατολισµό αρκετών γυναικείων οργανώσεων που «βάζουν πλάτη» κυρίως σε αστικές σοσιαλδηµοκρατικές κυβερνήσεις, σε αντιπαράθεση µε το φιλελεύθερο µείγµα αστικής διαχείρισης καθώς και µε τη στάση των γυναικείων οργανώσεων απέναντι στις ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις, ώστε να απορρίψουν τα παζάρια των αστικών τάξεων και τον εγκλωβισµό σε κάποια από τα διαφορετικά ιµπεριαλιστικά κέντρα. Οι δυνάµεις της ΟΓΕ, µέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, επεδίωξαν κοινή δράση µε άλλες οργανώσεις, καθήκον το οποίο παραµένει.

Η παρέµβαση του Κόµµατος και της ΚΝΕ στους νέους και τις νέες των εργατικών - λαϊκών οικογενειών µπορεί να δώσει ουσιαστική διέξοδο στις ανησυχίες που αφορούν το παρόν και το µέλλον τους. Παρέµβαση ιδεολογική - πολιτική που, µέσα από τη δράση και την επεξεργασία περιεχοµένου και µορφών πάλης στο µαζικό κίνηµα, µπορεί να είναι καθοριστική ώστε τα προβλήµατα που συναντούν στην προσπάθεια για µόρφωση, εργασία, δηµιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, στην ανάπτυξη κοινωνικής δραστηριότητας, στις προσωπικές σχέσεις, στη δηµιουργία οικογένειας, να γίνουν έδαφος διεκδίκησης, συλλογικής οργανωµένης δράσης, η νεολαία να διεκδικεί τα δικαιώµατά της, τις σύγχρονες ανάγκες της.

Από το 20ό Συνέδριο αναπτύχθηκαν αγώνες που έχουν πιο έντονο το στοιχείο της πρωτοβουλίας των δυνάµεων του Κόµµατος και της ΚΝΕ, όχι µόνο αυτοτελώς αλλά και σε µαζικές οργανώσεις, βέβαια µε διαφοροποιήσεις και στο επίπεδο κίνησης µαζών (µαθητικοί αγώνες, φοιτητικά ξεσπάσµατα, κινητοποιήσεις ιδιαίτερα αναπληρωτών εκπαιδευτικών, συµµετοχή γονιών σε εκπαιδευτικά συλλαλητήρια κ.ά.). Αναδεικνύονται ορισµένα πιο µόνιµα θετικά χαρακτηριστικά στην αντίληψή µας για την παρέµβαση των κοµµουνιστών στο κίνηµα, ειδικά στους χώρους της Εκπαίδευσης, που χρειάζεται να διατηρηθούν και να επεκταθούν ως τρόπος σκέψης και δράσης.

Η δουλειά µε τις προγραµµατικές εξειδικεύσεις σε κάθε χώρο και εκπαιδευτική βαθµίδα µπορεί να συµβάλει αποφασιστικά στην ικανότητα επεξεργασίας στόχων πάλης µέσα στη ζωντανή δράση στο κίνηµα. Να αντιµετωπίζεται ταξικά κι επιχειρηµατολογηµένα η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική στον χώρο της Παιδείας, να λειτουργεί προωθητικά και στην ενασχόληση µε µια σειρά από νέα ζητήµατα που εµφανίζονται ή και προβλήµατα που µε οξύτητα ανακύπτουν στην Εκπαίδευση, αν κι εκφράζουν τα προβλήµατα της εξέλιξης της αστικής κοινωνίας (π.χ. γλωσσική φτώχεια, bullying, επίδραση στις νεανικές συνειδήσεις από την καπιταλιστική αξιοποίηση του διαδικτύου κ.ά.).

Τα παραπάνω συµπεράσµατα επιβεβαιώθηκαν περίτρανα και σε σχέση µε τους µαθητικούς αγώνες, όπου το θέµα της ιδεολογικής υποδοµής των νέων κοµµουνιστών έγινε από τα πράγµατα στοιχείο αναγκαίο, αλλά και παράγοντας που συνέβαλε –στον βαθµό που είναι ανεπτυγµένο– ώστε να δίνεται στο κίνηµα αντοχή και προοπτική.

Στους χώρους των σχολείων (Γυµνάσια - Λύκεια - ΕΠΑΛ), αν και έγιναν βήµατα στον συντονισµό των Οργανώσεων της ΚΝΕ µε τις αντίστοιχες Κοµµατικές Οργανώσεις για την αναζωογόνηση του µαθητικού κινήµατος, η παρέµβαση στα Μαθητικά Συµβούλια, στην «καρδιά» δηλαδή του µαθητικού κινήµατος, παραµένει αδύνατη και µάλιστα έχει ενταθεί η προσπάθεια κυβέρνησης, κρατικού µηχανισµού, άλλων πολιτικών κοµµάτων, να παρέµβουν στο περιεχόµενο και τη λειτουργία τους.

Η ΚΝΕ, µέσω των εκλεγµένων µελών και φίλων της, οφείλει να πρωτοστατήσει µε νέα ορµή στα Μαθητικά Συµβούλια, ώστε αυτά να λειτουργούν ως όργανα αγώνα για τα οξυµένα προβλήµατα και τις ανάγκες των µαθητών, να βελτιώσει την επίδρασή της στο σύνολο των σχολείων της χώρας.

Οι συνεχιζόµενες αλλαγές στο σχολείο, στο εξεταστικό σύστηµα, στην ολοένα και πιο αποστεωµένη γνώση που παρέχεται, η µονότονη και πιεστική καθηµερινότητα που δηµιουργεί άγχος στους µαθητές, είναι βασικοί παράγοντες ανάπτυξης µαθητικών αγώνων, είναι το έδαφος πάνω στο οποίο η ΚΝΕ και το Κόµµα πρέπει να συνεχίσουν να δουλεύουν, αξιοποιώντας την επεξεργασία της θέσης µας για το «Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο Σύγχρονης Γενικής Παιδείας», την επεξεργασµένη για µαθητές µπροσούρα της Μαθητικής Επιτροπής του ΚΣ που επικαιροποιήθηκε. Αντίστοιχα, να δυναµώνουν ο προβληµατισµός και η εναντίωση στις πολεµικές επεµβάσεις, η αλληλεγγύη στα θύµατά τους, στους πρόσφυγες και, συνολικότερα, να πολλαπλασιαστούν οι δράσεις ενάντια στον φασισµό, στον ρατσισµό και την περιθωριοποίηση ανθρώπων µε βάση το φύλο, τη θρησκεία, το σεξουαλικό προσανατολισµό, για ζητήµατα που αφορούν το περιβάλλον, την αξιοποίηση ελεύθερων χώρων κ.λπ. Σε όλα τα παραπάνω, να ενταθεί η διαπάλη µε την πολύπλευρη παρέµβαση του αντίπαλου που ξεδιπλώνεται µέσα από πολλά κανάλια και µε νέες προσαρµοσµένες µορφές γι’ αυτές τις ηλικίες.

Παραµένει επιτακτική η ανάγκη να γίνουν πιο αποφασιστικά βήµατα στην όξυνση της διαπάλης µε την κυρίαρχη ιδεολογία, που εκφράζεται τόσο στα σχολικά βιβλία όσο και στα διάφορα σχολικά προγράµµατα, από µεγάλη γκάµα χορηγών, εµπνευστών κι επιτελείων (ΜΚΟ, πρεσβείες κλπ.), µε προγράµµατα που «τρέχουν» ολοένα και περισσότερο.

Η πολύµορφη δράση των εκλεγµένων µελών και φίλων της ΚΝΕ µέσα στο σχολείο και την τάξη τους για οτιδήποτε απασχολεί τη µαθητική κοινότητα είναι αυτή που µπορεί να δώσει αγωνιστικό πρόσηµο στα Μαθητικά Συµβούλια, να δώσει πνοή και ζωντάνια στη λειτουργία τους, να ανεβάσει τη συλλογική συζήτηση και οργάνωση των µαθητών, να κατοχυρώσει και τις δικές µας δυνάµεις.

Με αυτόν τον τρόπο γίνεται κατορθωτό σταθερά να υπάρχει επίδραση τόσο στο περιεχόµενο και το πλαίσιο αιτηµάτων που υιοθετεί σε διάφορες φάσεις το µαθητικό κίνηµα όσο και στο να κατοχυρώνονται και νέες µορφές οργάνωσης του µαθητικού κινήµατος, µε κύρια αυτή των Συντονιστικών Επιτροπών Σχολείων σε δήµους. Οι δυνάµεις της ΚΝΕ στηρίζουν τη Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας, η οποία έχει αναγνωριστεί πλατιά, έχει καταξιωθεί η δράση της και σε πανελλαδικό επίπεδο.

Αυτή η προσπάθεια πρέπει να στηριχτεί καλύτερα µε τη συντονισµένη δράση των δυνάµεών µας σε γονείς και εκπαιδευτικούς σε πανελλαδικό επίπεδο, ανά περιοχή ή και σχολική µονάδα.

Χωρίς υποτίµηση αδυναµιών, έχουν διαµορφωθεί ορισµένες προϋποθέσεις για να γίνει διακριτό βήµα στη διεύρυνση δεσµών της ΚΝΕ στα σχολεία, µε την ανάδειξη µελών της σε Μαθητικά Συµβούλια, σε καταξιωµένες µέσα από τη δράση συντονιστικές επιτροπές. Οφείλουµε να στηριχτεί αυτή η δουλειά όλο το επόµενο διάστηµα, µε πολυµορφία, βάρος στη µαθητική ΟΒ, στο περιεχόµενό της, στη δυνατότητα να ανοίγει νέους δρόµους µαζικά µε µαθητές, µε το µάτι στη σχολική µονάδα.

Έχει σηµασία να δυναµώσει η βοήθεια των κοµµατικών και ΚΝίτικων καθοδηγητικών Οργάνων, ώστε οι ίδιοι οι µαθητές µέλη της ΚΝΕ να συνεχίσουν να ηγούνται για τη δηµιουργία κι ενίσχυση αγωνιστικών διαθέσεων, οι ίδιοι να στρατολογούν, να µπαίνουν πιο γερά και µε αυτοπεποίθηση στην πολιτική αντιπαράθεση, προσαρµοσµένα στην κοινωνική πείρα αυτών των ηλικιών.

Η δουλειά στην Επαγγελµατική Εκπαίδευση και τη Μαθητεία είναι δουλειά προοπτικής στην εργατική τάξη, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήµατος και για την παρέµβαση σε αυτοαπασχολούµενους. Χρειάζεται να ενισχυθεί σηµαντικά ο συντονισµός Κόµµατος και ΚΝΕ ανά κατηγορία σχολής, κλάδο, ειδικότητα και περιοχή. Τα Τµήµατα της ΚΕ, οι Κοµµατικές Οµάδες των Οµοσπονδιών, των Εργατικών Κέντρων και των κλαδικών σωµατείων από κοινού µε τις δυνάµεις της ΚΝΕ να διαµορφώσουν σχέδιο παρακολούθησης, επεξεργασίας ζητηµάτων, παρέµβασης και τελικά οικοδόµησης στην Επαγγελµατική Εκπαίδευση.

Με την παρέµβασή µας να δυναµώσει η ενεργός συµµετοχή των µαθητών στα ΕΠΑΛ στους µαθητικούς αγώνες για τα κοινά προβλήµατα. Να αντιµετωπιστούν οι δυσκολίες στην απόκτηση επαγγελµατικής - τεχνικής ειδικότητας λόγω της υποβάθµισης των σπουδών τους, που οπωσδήποτε επιδρούν στην ανάπτυξη αγωνιστικών διαθέσεων. Η παρέµβασή µας στα ΕΠΑΛ µπορεί να εµπλουτιστεί πάνω σε αυτά τα ζητήµατα, µε βάση και τη συνέχεια της επεξεργασίας της θέσης µας για την Επαγγελµατική Εκπαίδευση. Χρειάζεται να παίρνουµε υπόψη στον σχεδιασµό ότι πρόκειται για χώρο µε ιδιαίτερη σηµασία λόγω της ταξικής προέλευσης των παιδιών αυτών, που συχνά εργάζονται παράλληλα µε το σχολείο, αλλά και τη στοχευµένη από κυκλώµατα διακίνηση ναρκωτικών, τη δράση διάφορων οµάδων, συνδέσµων οπαδών ποδοσφαιρικών οµάδων κ.λπ.

Η µαζικοποίηση που καταγράφεται στις διαδικασίες των Συλλόγων Σπουδαστών Δηµοσίων ΙΕΚ, των συνελεύσεων σε σχολές, µπορεί να διευρυνθεί περαιτέρω µε την καθοριστική παρέµβαση των δυνάµεων της ΚΝΕ.

Καθοριστικοί όροι για να γίνουν διακριτά βήµατα στην αγωνιστική ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήµατος σε αντιµονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση αποτελούν η ανάπτυξη των οργανωµένων µας δυνάµεων στα πανεπιστήµια, η ενίσχυση της πολύπλευρης ιδεολογικοπολιτικής παρέµβασης σε σύνδεση µε το επιστηµονικό τους αντικείµενο, η µελέτη της πείρας από την παρέµβασή µας για ανάπτυξη αγωνιστικών διεργασιών τα προηγούµενα χρόνια, καθήκον απαιτητικό για τις δυνάµεις του Κόµµατος και της ΚΝΕ.

Τα όποια θετικά βήµατα έγιναν, έχουν τη σφραγίδα των δυνάµεών µας, όµως δεν είναι στέρεα. Το φοιτητικό κίνηµα εξακολουθεί να βρίσκεται σε βαθιά κρίση και υποχώρηση.

Η ενίσχυση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών µε νέους Συλλόγους αυτά τα χρόνια εκφράζει ορισµένα θετικά στοιχεία που αναπτύχθηκαν στους φοιτητικούς συλλόγους.

Να αξιοποιηθεί καθοδηγητικά η πείρα που συγκεντρώνεται σε ορισµένες οργανώσεις από την επεξεργασία πλαισίων πάλης, διεκδικήσεων, αιχµών, πείρα που µπορεί να γενικευτεί. Η ενασχόληση µε το σύνολο της ζωής των φοιτητών, των όρων σπουδών, µόρφωσης, πτυχίου, επαγγελµατικής προοπτικής, για ζητήµατα επιστήµης - έρευνας, ψυχαγωγίας, αθλητισµού, πολιτισµού είναι επίσης κατεύθυνση που βοηθά να δραστηριοποιηθούν ευρύτερες δυνάµεις, να αναδειχτούν και να διεκδικηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των φοιτητών. Μπορούµε να χτίσουµε πιο αποφασιστικά στα µέλη κυρίως της ΚΝΕ υπεροχή στηριγµένη στη µαρξιστική µόρφωση και γνώση, στην ικανότητα παρακολούθησης του αντικειµένου σπουδών και ανάπτυξης κριτικής µατιάς, που µπορεί στα παραπάνω να ξεχωρίσει, να µπολιάσει µε τις ριζοσπαστικές - επαναστατικές ιδέες τους νεανικούς προβληµατισµούς και ανησυχίες, να επιδράσει στα βήµατα του κινήµατος. Σε αυτήν την υπόθεση να αξιοποιηθούν όλες οι σχετικές εκδόσεις του Κόµµατος και της ΚΝΕ.

Είναι καθοδηγητικό ζήτηµα προς κατάκτηση και αφορά τη βοήθεια στα µέλη του Κόµµατος και της ΚΝΕ στα Πανεπιστήµια να µην είναι αποσπασµατικές οι προσπάθειες ζύµωσης, ενηµέρωσης, διαπάλης µε τις άλλες δυνάµεις για τον προσανατολισµό της πάλης και φυσικά αγωνιστικής δράσης σε αυτό το έδαφος.

Στον αντίποδα του αστικού σχεδιασµού για την επιβολή των ηλεκτρονικών ψηφοφοριών και ενιαίο ψηφοδέλτιο στους φοιτητικούς Συλλόγους, χρειάζεται µε τη δική µας παρέµβαση να ενισχυθεί η συζήτηση για την αξία του αγώνα και της συλλογικής - συνδικαλιστικής οργάνωσης, για την ανάγκη να υπάρχει φοιτητικός Σύλλογος, µε τη µαζική συµµετοχή φοιτητών, που είναι όπλο στην αγωνιστική, συλλογική, οργανωµένη πάλη για τα δικαιώµατά τους. Να αναδεικνύεται αυτό µε πολύµορφη δραστηριότητα σε όλα τα επίπεδα (για το εργασιακό µέλλον των αποφοίτων, δράσεις µε βάση επιστηµονικό αντικείµενο, για θέµατα Πολιτισµού, Αθλητισµού, Ιστορίας κ.λπ.), ξεχωρίζοντας την ευθύνη µας πρώτα και κύρια εκεί όπου οι δυνάµεις µας είναι πλειοψηφία στα ΔΣ. Χρειάζεται µεγαλύτερη καθοδηγητική στήριξη η προσπάθεια για µαζικοποίηση των Συλλόγων και των Γενικών Συνελεύσεών τους, για αλλαγή συσχετισµών εκεί όπου είµαστε µειοψηφία, η µελέτη και αξιοποίηση των υποδοµών που διαµορφώνονται στο φοιτητικό κίνηµα, η δυνατότητα δηµιουργίας µορφών οργάνωσης στο έτος και το τµήµα, ιδιαίτερα εκεί όπου υπάρχει πλήρης απουσία συλλογικής διεκδίκησης λόγω και της διαλυτικής κατάστασης σε συλλόγους, η διαδικασία διαµόρφωσης των νέων συλλόγων στα πρώην ΤΕΙ.

Η πάλη των µελών του Κόµµατος και της ΚΝΕ, ιδιαίτερα µέσα στα κινήµατα της νεολαίας, έχει αδιάσπαστο στοιχείο τον αγώνα για τον πολιτισµό και τον αθλητισµό, συνολικά τη δηµιουργική και ποιοτική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, της αναψυχής, του δικαιώµατος στις διακοπές κ.λπ. Επιδιώκουµε να απλωθεί πιο πλατιά και πολύµορφη δραστηριότητα που θα έρχεται σε αντιπαράθεση µε τις συνέπειες της κυριαρχίας της εµπορευµατοποίησης και το ότι τα παραπάνω είναι σήµερα για πολλούς νέους και νέες πανάκριβη «πολυτέλεια» ή χόµπι για όσους προλαβαίνουν. Να εναντιώνεται και στην προσπάθεια αξιοποίησής τους µε πολλούς τρόπους για την προβολή των αξιών και των προτύπων του καπιταλισµού, του ανταγωνισµού, της αστικής ιδεολογίας.

Από αυτήν την άποψη είναι αναγκαία συνολικά η παρακολούθηση των εξελίξεων και η παρέµβασή µας σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Ακόµα πιο επιτακτικό όµως είναι να θέσουµε στην προσοχή µας το πώς θα ενταχθούν τα µέτωπα αυτά στις διεκδικήσεις του µαζικού κινήµατος, πώς θα δουλέψουµε µέσα σε πολιτιστικούς, τοπικούς συλλόγους, αθλητικά σωµατεία και χώρους άθλησης, πώς θα αναπτύξουµε κι άλλο πρωτοβουλίες, όπως στέκια πολιτισµού για τη νεολαία και όχι µόνο, αθλητικές δραστηριότητες που θα συσπειρώνουν δυνάµεις, θα στέλνουν αγωνιστικό µήνυµα.

Ως Κόµµα έχουµε κάνει βήµατα στην ενίσχυση του ιδεολογικού - πολιτικού και κοινωνικού µετώπου απέναντι στη διάδοση των ναρκωτικών και στον τρόπο ζωής που αυτά συµβολίζουν, χρειάζεται όµως η παρέµβασή µας να ενταθεί και να αποκτήσει πιο σταθερά χαρακτηριστικά.

Στο επίκεντρο της προσοχής µας χρειάζεται να τεθεί:

α) Η ενίσχυση της πλατιάς συζήτησης µε κατεύθυνση την ανάδειξη των αιτιών του φαινοµένου, στο πλαίσιο του κινήµατος και των δοµών του (εργατικά σωµατεία, φορείς της νεολαίας, Συλλόγους Γονέων, αθλητικά και πολιτιστικά σωµατεία).

β) Η µελέτη των συνεπειών της εξάρτησης στη διαµόρφωση συνείδησης και δράσης στους νέους ανθρώπους, αλλά και πώς διαµορφώνεται αντίληψη ανοχής από ανθρώπους που κάνουν περιστασιακή ή και καθόλου χρήση, γεγονός που επιδρά πολλαπλασιαστικά και βαραίνει αρνητικά στην εξοικείωση µε το φαινόµενο.

γ) Η ολοκληρωµένη προβολή του πλαισίου αιτηµάτων και διεκδικήσεων που θέτουν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ σε όλο το φάσµα της πρόληψης, της θεραπείας, της κοινωνικής επανένταξης και της έρευνας, που θέτει στο επίκεντρο τις αιτίες του φαινοµένου και τις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου.

δ) Η ανάδειξη ότι µόνο η εργατική εξουσία έχει όλες τις δυνατότητες να εξαλείψει την εξάρτηση από ψυχοδραστικές ουσίες και γι’ αυτό το ΚΚΕ έχει διαµορφωµένο πρόγραµµα για το πώς η εργατική εξουσία θα απαντήσει στο κοινωνικό αυτό φαινόµενο.

Το ΚΚΕ αναλαµβάνει µεγάλα καθήκοντα για την ανασυγκρότηση του κινήµατος της εργατικής τάξης, για τη συγκρότηση της κοινωνικής συµµαχίας. Το 21o Συνέδριο εκτιµά ότι µαζί µε τις αρνητικές εξελίξεις υπάρχουν ταυτόχρονα κι εφεδρείες στο κίνηµα, διάφορες εστίες αντίστασης που πρέπει να βοηθήσουµε εµείς να βγουν στην επιφάνεια και να εκφραστούν µε δυναµισµό. Μεγαλώνει η ευθύνη του Κόµµατος, όλων των µελών και στελεχών µας.

Δίνουµε τη µάχη της µαζικοποίησης του οργανωµένου εργατικού - συνδικαλιστικού κινήµατος, πρωτοστατούµε στη σύγκρουση µε τη µοιρολατρία και τον φόβο, την απογοήτευση και τον συντηρητισµό, µε όλες τις αντιδραστικές αντιλήψεις που δυναµώνουν.

Διανύουµε την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα. Η σκληρή προσπάθεια των κοµµουνιστών και κοµµουνιστριών, των αγωνιστών που παλεύουµε µαζί για την επίτευξη των στόχων µας, όλες οι επιµέρους πρωτοβουλίες µας, πρέπει µε ενιαίο τρόπο να καταδεικνύουν ότι καµιά εκδοχή της αντιλαϊκής αστικής διαχείρισης στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και σε όλο τον κόσµο δεν δίνει απάντηση και λύση στο βασικό πρόβληµα: Σήµερα, ενώ υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για να βελτιωθεί το επίπεδο ζωής για εκατοµµύρια εργαζόµενους στη χώρα µας και σε όλον τον κόσµο, τα αποτελέσµατα είναι ακριβώς τα αντίθετα.

Το χάσµα ανάµεσα στο πώς µπορεί να ζει σήµερα ένας εργαζόµενος και στο πώς τελικά ζει όλο και µεγαλώνει. Σήµερα, πλέον, στον 21ο αιώνα, η µελετηµένη πείρα µαζί µε την ίδια την αντικειµενική εξέλιξη των κοινωνιών µπορούν να µας οδηγήσουν στη νέα κοινωνία, αν οι λαοί το βάλουµε στόχο, αν αποφασίσουµε να δείξουµε την πραγµατική µας δύναµη. Ο λαός δεν έχει δοκιµάσει ακόµα τη δύναµή του, εποµένως δεν πρέπει να υπάρχει απογοήτευση για την αποτελεσµατικότητα των αγώνων: Προέχει η προετοιµασία δυνάµεων για την εργατική - λαϊκή αντεπίθεση.

Μέσα στον αγώνα για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, µέσα στον αγώνα ενάντια στον ιµπεριαλιστικό πόλεµο και τη συµµετοχή της χώρας µας στις ιµπεριαλιστικές ενώσεις και σχεδιασµούς, µπορούµε να βρούµε κοινό βηµατισµό µε χιλιάδες εργαζόµενους, µπορούµε να δηµιουργήσουµε ρωγµές στο σηµερινό σάπιο εκµεταλλευτικό σύστηµα, στον συµβιβασµό και τη µοιρολατρία, µπορούµε να συγκροτήσουµε µια µεγάλη κοινωνική συµµαχία, όχι µόνο για να διεκδικήσουµε ανακούφιση από τα σηµερινά οξυµένα προβλήµατα, αλλά και για να διαµορφώσουµε προϋποθέσεις για τη ριζική ανατροπή, τον σοσιαλισµό - κοµµουνισµό.