Εδώ σ’ αυτές τις γειτονιές της Δυτικής Αθήνας κάναμε ένα βήμα με τη σημαντική ενίσχυση του ΚΚΕ σε ψήφους και ποσοστά και την κατάκτηση ξανά της τρίτης θέσης. Τώρα πάμε για τα επόμενα με ΚΚΕ ακόμα πιο δυνατό, τη μόνη γνήσια, λαϊκή μαχητική αντιπολίτευση.
Ναι, τώρα περισσότεροι μπορούν να φτάσουν με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ στην κάλπη, γιατί κατανοούν, αυτό που από την πρώτη στιγμή έλεγε το ΚΚΕ, ότι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ έχουν κοινό αντιλαϊκό πρόγραμμα, ότι συμφωνούν στα βασικά, καίρια, στρατηγικά ζητήματα. Κι αυτό δεν μπορούν να το κρύψουν όσο και να τσακώνονται πάλι προεκλογικά για το αν είναι ή όχι κοστολογημένα τα προγράμματα τους.
Βέβαια όταν οι εργαζόμενοι ακούν για δημοσιονομική σταθερότητα, σταθερότητα των τραπεζών, διαμόρφωση «ελκυστικού επενδυτικού περιβάλλοντος», καταλαβαίνουν ότι οι ανάγκες τους έχουν ήδη κοστολογηθεί και έχουν πεταχτεί έξω από τα προγράμματα τους γιατί εκεί υπάρχουν μόνο τα κέρδη των λίγων, των ομίλων.
Αυτός είναι ο λόγος που όλοι τους έγδερναν στην κυριολεξία τον λαό με τη φοροληστεία, ενώ την ίδια ώρα μείωναν τη φορολογία στις μεγάλες επιχειρήσεις και διατηρούσαν τις νόμιμες φοροαπαλλαγές στο κεφάλαιο. Τώρα βέβαια μαλώνουν ποιος είναι ή δεν είναι με τους φόρους.
Δεν ξεγελάνε κανέναν! Πραγματική ανακούφιση για τον λαό αποτελούν μόνο οι προτάσεις του ΚΚΕ για κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, των φόρων στην ενέργεια και του ΕΝΦΙΑ ταυτόχρονα με την αύξηση της φορολογίας στους επιχειρηματικούς ομίλους και γι’ αυτό χρειάζεται να είναι ακόμα πιο δυνατό το ΚΚΕ.
Φίλες, φίλοι
Όπως κάθε χρόνο στον γιορτασμό της παγκόσμιας ημέρας περιβάλλοντος, τα κόμματα του συστήματος ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιο μπορεί να προωθήσει πιο αποτελεσματικά την “πράσινη μετάβαση της ΕΕ”. Ακούμε και διαβάζουμε, ανακοινώσεις επί ανακοινώσεων, για το πόσο σημαντικό είναι το περιβάλλον και η διαχείριση του, Αν έπαιρνε κανείς τοις μετρητοίς τις αναλύσεις αυτές θα έφθανε στο συμπέρασμα ότι η Ελλάδα είναι η πιο οικολογική χώρα του κόσμου!
Εύκολα θα πίστευε κανείς ότι, ενώ, σχεδόν όλα μπορεί να πηγαίνουν στραβά, στον τομέα του περιβάλλοντος, η ΕΕ, το αστικό κράτος και τα κόμματα που έχουν κυβερνήσει όλα τα προηγούμενα χρόνια έχουν κάνει πραγματικά θαύματα. Θα πίστευε κανείς ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα με ένα φυσικό περιβάλλον που προστατεύεται, με κατοίκους που χαίρονται τις ομορφιές της ελληνικής φύσης. Η πραγματικότητα όμως διαψεύδει, και μάλιστα πανηγυρικά, αυτούς τους ισχυρισμούς.
Δεν χρειάζονται πολλές, μακροσκελείς αναλύσεις. Μία ματιά γύρω μας, αρκεί για να πείσει τον καθένα. Το πάρκο Τρίτση θα μπορούσε να αποτελεί ένα πραγματικό πνεύμονα πρασίνου, μία όαση δροσιάς για εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκους και εργαζόμενους του κέντρου της Αθήνας. Όμως στη πραγματικότητα παραμένει χωρίς υποδομές, ενώ μεγάλα τμήματα του βρίσκονται στο στόχαστρο κατασκευαστικών και άλλων μονοπωλιακών ομίλων.
Οι ελεύθεροι χώροι στην περιοχή της Αττικής γενικότερα, της πλέον επιβαρυμένης οικιστικά περιοχής της χώρας, απ’ το Λόφο του Στρέφη, μέχρι το Πεδίο του Άρεως, απ’ το κέντρο της Αθήνας που “αναπλάσσεται” ως παιδική χαρά του υψηλού τουρισμού πολυτελείας, μέχρι τις περιοχές που μας λένε ότι «αναβαθμίζονται απ’ το μετρό» και που όμως, ειδικά σε αυτές, επιτίθενται σαν τα “κοράκια” οι μεγάλοι όμιλοι και υποβαθμίζονται παραπέρα, ιδιωτικοποιούνται, αλλάζουν χρήσεις.
Ίσως μεγαλύτερη απόδειξη στην περιοχή της Αττικής, για την διαχρονική υποκρισία όλων των αστικών δυνάμεων όταν μιλάμε για το περιβάλλον, είναι το παράδειγμα του Ελληνικού. Την ίδια ώρα που όλοι τάχα κλαίνε για την λεγόμενη “κλιματική κρίση” και για την επιβάρυνση στις ζωές των κατοίκων των πόλεων, μια κυριολεκτικά τεράστια ευκαιρία αλλαγής του μικροκλίματος της Αθήνας, μείωσης της θερμοκρασίας σε ώρες αιχμής στην Αττική, τεράστιας βελτίωσης της ζωής των κατοίκων της πόλης θυσιάζεται στο βωμό της τεράστιας κερδοφορίας ενός πανάκριβου Real Estate. Προωθείται η τσιμεντοποίηση του, η κατασκευή ενός τεράστιου νέου οικισμού κατοικιών πολυτελείας, χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων τσιμέντων.
Τα βουνά της Αττικής, αντί να αποτελούν οργανωμένες περιοχές ανάπαυσης και αναψυχής για τα εργατικά λαϊκά στρώματα, μαραζώνουν. Ακόμα πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επέλαση της λεγόμενης “πράσινης ενέργειας” σε όλα τα βουνά της πατρίδας μας από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη από την Ήπειρο μέχρι τη νότια Λακωνία.
Εκατοντάδες, χιλιάδες τεράστιες ανεμογεννήτριες ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια πάνω στις κορυφές των βουνών καταστρέφοντας δάση, ορεινά οικοσυστήματα, με τις χιλιάδες κυβικά μέτρα μπετόν που χρειάζονται, τα χιλιάδες χιλιόμετρα ορεινών δρόμων που πρέπει να ανοιχτούν, τα χιλιάδες χιλιόμετρα νέων ηλεκτρικών καλωδίων που διατρέχουν δάση και οικισμούς, κυριολεκτικά καταστρέφοντας το περιβάλλον. Τώρα, επόμενος στόχος μετά τα βουνά, μετά τις βραχονησίδες, μετά τις περιοχές τεράστιου πολιτιστικού ενδιαφέροντος, επόμενος στόχος η ίδια η θάλασσα.
Ο σεβασμός και η προστασία των δασών είναι άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αλήθεια, πόσο φιλική στο περιβάλλον μπορεί να είναι μια πολιτική που καταδικάζει χρόνο με το χρόνο σε απανθράκωση εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δάσους και στα οποία στη συνέχεια εμφανίζονται ενεργειακές και τουριστικές επενδύσεις;
Η υποκρισία τους για την προστασία του περιβάλλοντος δεν έχει τέλος. Οι υποστηρικτές της κλιμάκωσης της πολεμικής σύγκρουσης του ΝΑΤΟ με την Ρωσία στην Ουκρανία, με τις τραγικές συνέπειες για τις ανθρώπινες ζωές και τη μακροχρόνια καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος υποδύονται τους ευαίσθητους οικολόγους. Το ρυπογόνο αμερικανικό LNG, με το μεγάλο αρνητικό αποτύπωμά του στο περιβάλλον, τόσο κατά την εξόρυξη, όσο και κατά τη μεταφορά και την επαναεριοποίησή του, βαφτίστηκε σε μια νύχτα «πράσινο»! Το ίδιο και τα πυρηνικά εργοστάσια παραγωγής ενέργειας με τα επικίνδυνα απόβλητα.
Πράσινη λένε είναι και η εξόρυξη, ο διαχωρισμός και η ρυπογόνα επεξεργασία των σπάνιων γαιών. Η υποκρισία του στόχου του τάχα περιορισμού του διοξειδίου του άνθρακα και των αερίων του θερμοκηπίου φαίνεται περίτρανα, αν σκεφτεί κανείς, πως υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Αν ήταν ο πραγματικός στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αστικών κυβερνήσεων αυτός δεν θα “έβγαζαν” τα μεγάλα υδροηλεκτρικά έργα από έργα ΑΠΕ που είναι, αφού μπορούν να παράγουν φθηνή ανανεώσιμη ενέργεια, δεν θα αναγόρευαν το φυσικό αέριο ως στρατηγικό καύσιμο, η καύση του οποίου παράγει διοξείδιο του άνθρακα, ενώ τυχόν διαρροές του, έχουν πολλαπλασιαστικά αρνητικό αποτέλεσμα στο περιβάλλον ή έστω, θα περιόριζαν τη σπατάλη ενέργειας απ’ τα τεράστια υπερπολυτελή ξενοδοχεία.
Δυστυχώς όμως, ο καπιταλισμός δεν είναι «πράσινος», κατάμαυρος είναι. Ούτε μπορεί ποτέ να περιορίσει, την αρνητική αυτή επίδραση στο περιβάλλον.
Η πραγματικότητα είναι ότι ο καπιταλισμός από τη φύση του αντιλαμβάνεται το περιβάλλον αποκλειστικά και μόνο σαν πεδίο κερδοφορίας. Χρησιμοποιεί το περιβάλλον σαν πρώτη ύλη, σαν οικονομικό έδαφος. Γι΄ αυτό και δεν μπορεί παρά να το καταστρέφει. Τα βιομηχανικά ατυχήματα, η ρύπανση, η χαλάρωση των όρων για μεταλλευτικές και τουριστικές δραστηριότητες, η τσιμεντοποίηση κάθε ακτής, προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Άνθρακες λοιπόν ο θησαυρός του περιβάλλοντος. Τα κόμματα του συστήματος που κυβέρνησαν και διεκδικούν σήμερα την ψήφο των εργαζόμενων δεν ενδιαφέρονται για το δικό μας φυσικό περιβάλλον. Τα λιγοστά αυτά παραδείγματα αρκούν για να πείσουν τον καθένα ότι το περιβάλλον και η προστασία του, απλά αξιοποιούνται ως ένα βολικό προπαγανδιστικό σχήμα που κρύβει έναν τελείως διαφορετικό στόχο. Και ο στόχος αυτός δεν είναι άλλος απ’ τη διασφάλιση της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.
Το πρόβλημα που επιχειρεί να λύσει η λεγόμενη πολιτική της πράσινης μετάβασης είναι το πρόβλημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων. Την τελευταία 20ετία ιδιαίτερα, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει επιτυχημένα ο καπιταλισμός και οι κυβερνητικοί διαχειριστές του. Είναι το πρόβλημα που γεννά τη μία καπιταλιστική κρίση μετά την άλλη, το πρόβλημα που οδηγεί στην όξυνση των αντιθέσεων, στους πολέμους. Το πρόβλημα, δηλαδή, της συσσώρευσης τεράστιων κερδών στα θησαυροφυλάκια των μεγάλων επιχειρήσεων που δεν μπορούν πλέον να επενδυθούν κερδοφόρα στη παραγωγική διαδικασία.
Ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ο καπιταλισμός αντιμετωπίζει αυτό το πρόβλημα είναι η καταστροφή ενός σημαντικού τμήματος του κεφαλαίου, προκειμένου να συνεχίσει να λειτουργεί η μηχανή της καπιταλιστικής κερδοφορίας.Και η επιλογή τους ήταν και είναι, ότι το περιβάλλον είναι πρακτικά η τέλεια μέθοδος για να προωθηθεί η “δημιουργική καταστροφή” του κεφαλαίου, για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της υπερσυσσωρευσης.
Για να το κάνουν αξιοποιούν υπαρκτές πλευρές. Αξιοποιούν την καταστροφή του περιβάλλοντος που οι ίδιοι επιφέρουν, αξιοποιούν την ανάγκη που έχει πραγματικά, κάθε άνθρωπος για αναβαθμισμένο φυσικό περιβάλλον. Στόχος τους είναι να προχωρήσει μία τεράστια καταστροφή ενός μεγάλου όγκου του επενδυμένου κεφαλαίου, πρώτα και κύρια στην ενέργεια, στις μεταφορές, στα μέσα παραγωγής και τελευταία στη λαϊκή κατοικία, προκειμένου να βρεθεί διέξοδος κερδοφόρων επενδύσεων για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια των μονοπωλιακών ομίλων.
Αυτή είναι και η ουσία της πολιτικής της πράσινης μετάβασης. Αν κλείσουμε τα λιγνιτικά εργοστάσια, αν πετάξουμε τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούν βενζίνη, αν αντικαταστήσουμε όλα τα σπίτια με νέα, ενεργειακά σπίτια, αν επιβάλουμε ρυθμίσεις σε όλες τις βιομηχανικές εγκαταστάσεις, ώστε τάχα να προστατεύουν το περιβάλλον, εκτιμούν ότι θα δημιουργηθούν χρυσοφόρα πεδία κερδοφόρας τοποθέτησης των κεφαλαίων.
Βεβαίως, θα δημιουργηθούν κάποιες ευκαιρίες για να επενδύσουν οι νέες εταιρείες ηλεκτρικής ενέργειας. Θα δημιουργηθούν ευκαιρίες για να επενδύσουν οι νέες εταιρείες που παράγουν ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Θα δημιουργηθούν ευκαιρίες για να επενδύσουν εταιρείες που ανακαινίζουν κατοικίες. Και ο κατάλογος είναι μακρύς.
Ακούγοντας κάποιος αυτή την ανάλυση, θα μπορούσε, εύλογα, να αναρωτηθεί: Και τι μας πειράζει; Τι μας πειράζει εμάς, τους απλούς εργαζόμενους, τα εργατικά λαϊκά στρώματα να δημιουργηθούν τέτοιες επενδυτικές ευκαιρίες; Ισχυρίζονται μάλιστα κάποιοι ότι μπορεί να κερδίζουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, να κερδίζει το μεγάλο κεφάλαιο, αλλά θα προστατευθεί το περιβάλλον!!!
Φίλες και φίλοι
συντρόφισσες και σύντροφοι,
Τα καπιταλιστικά κέρδη δεν πέφτουν απ’ τον ουρανό. Αυτό που συγκαλύπτει αυτή η πρώτη σκέψη, είναι, ότι εκτός από τους μεγάλους κερδισμένους της πράσινης μετάβασης, υπάρχουν και οι μεγάλοι χαμένοι! Και οι χαμένοι της πράσινης μετάβασης είμαστε όλοι εμείς! Τα εργατικά λαϊκά στρώματα, τα εκατομμύρια των λαϊκών ανθρώπων, για τους οποίους η πράσινη μετάβαση οδηγεί σε νέα επίθεση στα δικαιώματά τους.
Πρώτα απ’ όλα χαμένοι είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στους πράσινους ομίλους: Που δουλεύουν με ελαστικά ωράρια, “μαύρες” εργασιακές σχέσεις, μειωμένους πραγματικούς μισθούς!
Ας αναλογιστούμε το ηλεκτρικό ρεύμα:
Για την εκτίναξη του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας τα προηγούμενα χρόνια,
Για το γεγονός ότι σχεδόν οι μισοί εργαζόμενοι στη χώρα μας βρέθηκαν σε κατάσταση ενεργειακής φτώχειας, σε τελευταία ανάλυση ευθύνεται αυτή η πολιτική της «πράσινης μετάβασης».
Ευθύνεται η αντικατάσταση της φθηνής λιγνιτικής ενέργειας με την ακριβή ενέργεια από τις ανεμογεννήτριες.
Ευθύνεται η επιλογή του εισαγόμενου LNG ως στρατηγικού καυσίμου ηλεκτροπαραγωγής.
Τα τεράστια κέρδη των ομίλων της ηλεκτρικής ενέργειας αντιστοιχούν στα πανάκριβα τιμολόγια των ενεργειακών ομίλων, στα τεράστια κέρδη των επιχειρήσεων που παράγουν ανεμογεννήτριες, στα κέρδη των εφοπλιστών που μεταφέρουν υγροποιημένο φυσικό αέριο.
Ας σκεφτούμε τα σύγχρονα ηλεκτρικά αυτοκίνητα. Η αντικατάσταση των παλιών βενζινοκίνητων αυτοκινήτων με τα ηλεκτροκίνητα, σημαίνει ότι η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων δεν θα έχει πλέον δικό του μέσο μεταφοράς με αντίστοιχες δυνατότητες. Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα είναι πανάκριβα, χαλάνε ταχύτατα και έχουν περιορισμένη αυτονομία. Οδηγούν δηλαδή στον περιορισμό της δυνατότητας μετακίνησης ενός μεγάλου τμήματος των εργαζομένων.
Ας σκεφτούμε την ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων που εμφανίζεται ως φάρμακο αλλά μεταφράζεται σε δεκάδες χιλιάδες ευρώ τα οποία πρέπει να καταβάλει η εργατική λαϊκή οικογένεια και μάλιστα πλέον υποχρεωτικά για να μπορούν να προχωρήσουν οι συμβολαιογραφικές πράξεις.
Και δεν είμαστε υπερβολικοί. Ακόμα και κεντρικά στελέχη “περιβαλλοντικών οργανώσεων”, δέχονται, πως μια απόλυτα πράσινη γεωργία με μηδενικές εκπομπές, θα οδηγούσε στο να πολλαπλασιάσει σήμερα τα φαινόμενα πείνας, αφού πάνω από το 50% των λαϊκών στρωμάτων του πλανήτη, βασίζεται σε αζωτούχα λιπάσματα για τη διατροφή του.
Η πράσινη μετάβαση λοιπόν έχει τεράστιο κόστος για τα εργατικά λαϊκά στρώματα. Η περιβόητη επίκληση της λεγόμενης “κλιματικής κρίσης” αξιοποιείται ως φόβητρο. Αξιοποιείται ως το προπαγανδιστικό εργαλείο με το οποίο εξηγούν στα εργατικά λαϊκά στρώματα πως είναι αναγκαίο να πεινάσουμε, είναι αναγκαίο να μην μπορούμε να ζεσταθούμε, είναι αναγκαίο να μην μπορούμε να μετακινηθούμε, γιατί αλλιώς κινδυνεύει ο πλανήτης με μία τεράστια κλιματική καταστροφή.
Φαινόμενα αλλαγών του κλίματος, (για τα οποία οι επιστήμονες δεν έχουν ακόμα συμφωνία και υπάρχει συζήτηση), αξιοποιούνται ως το πολιτικό εργαλείο για να πεισθούν οι εργαζόμενοι να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη:
να πληρώνουν την πράσινη ενέργεια,
να περιορίσουν ακόμα και τις μετακινήσεις τους,
να δεχθούν να επωμισθούν νέες δαπάνες για την ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων,
να περιορίσουν τη θέρμανση το χειμώνα και τον κλιματισμό το καλοκαίρι,
Για να μπορέσουν να προκύψουν τα τεράστια κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων που επενδύουν στην πράσινη ενέργεια, στα σύγχρονα κτίρια, στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα.
Αυτός είναι και ο πραγματικός χαρακτήρας της πολιτικής της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων για την πράσινη μετάβαση.
Οι νέες θυσίες των εργαζόμενων, η ενεργειακή φτώχεια, η καταστροφή των βουνών για να προχωρήσουν οι πράσινες επερχόμενες επενδύσεις, ο περιορισμός της κινητικότητας για τα πλατιά εργατικά λαϊκά στρώματα. Είναι ακριβώς η άλλη όψη των τεράστιων κερδών των ενεργειακών ομίλων και των σύγχρονων ηλεκτρικών αυτοκινήτων.
Ακόμα πιο προκλητική και παραπλανητική είναι η προσπάθεια να συρρικνωθεί και να περιοριστεί το τεράστιο θέμα της προστασίας της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος μόνο στο ζήτημα των εκπομπών CO2 και στην αμφισβητούμενη θεωρία της «κλιματικής κρίσης».
Όμως, η αντιμετώπιση των μεγάλων προβλημάτων της πολιτικής προστασίας, της αντισεισμικής θωράκισης, της πυροπροστασίας, της αντιπλημμυρικής προστασίας, έχει πολύ πιο άμεση κι επείγουσα σημασία για την προστασία της ζωής και της υγείας του πληθυσμού.
Κι όμως, παρά τις επαναλαμβανόμενες τραγωδίες: Στο Μάτι και στη Μάνδρα, στην Εύβοια, στη Μυτιλήνη και στη Δαδιά της Θράκης, την κλειστή Αττική Οδό μετά από μια απλή χιονόπτωση, δεν έχουν γίνει τα αναγκαία βήματα διασφάλισης των υποδομών, παρά μόνο αυτά τα λίγα, που αφορούν τις «πράσινες» επενδύσεις, για παράδειγμα στη Βόρεια Εύβοια.
Στο ερώτημα, τι θα γίνει αν υπάρξει μια νέα μεγάλη πυρκαγιά και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα νέο μεγάλο σεισμό, όλοι γνωρίζουμε δυστυχώς την απάντηση. Δε θέλουμε να κουράσουμε παραθέτοντας καταλόγους στοιχείων.
Σκεφτείτε μόνο ότι η πυροσβεστική και η δασική υπηρεσία υποχρηματοδοτούνται και παραμένουν υποστελεχωμένες, καλύπτοντας κατά μέσο όρο μόνο το 30% των αναγκών σε μόνιμο προσωπικό, ενώ τα επίγεια μέσα δεν ξεπερνούν το 1/3 των αναγκαίων.
Επίσης, πρέπει να τονίσουμε ότι η υγεία των κατοίκων απειλείται πολύ περισσότερο άμεσα και έμμεσα από τη φτώχεια, την ανεργία, την εργασιακή ανασφάλεια, τα εξοντωτικά ωράρια. Αυτή η παράμετρος δεν μπορεί μαγικά να εξαφανίζεται όταν εξετάζουμε την πολιτική της απολιγνιτοποίησης και της διασφάλισης όρων κερδοφορίας των «πράσινων» επενδύσεων, με σταθερά θύματα τους εργαζόμενους.
Στην πραγματικότητα, το φυσικό περιβάλλον, αντιμετωπίζεται στον καπιταλισμό ως χαβούζα, για να απορρίψουμε ρύπους και απόβλητα, ως πηγή πρώτων υλών και η όποια προστασία του ως εμπόρευμα για τους «πράσινους» ομίλους και τους προορισμούς του τουρισμού πολυτελείας.
Αντίστοιχα, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στη γη και οι ανταγωνισμοί των ομίλων για τη χρήση της γης, καθιστούν ανέφικτο έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό πολιτικής προστασίας που να ξεκινάει από την πρόβλεψη και την ολοκληρωμένη διαχείριση της χρήσης γης και να φτάνει στα αναγκαία έργα υποδομής και στην οργάνωση και το συντονισμό αρμόδιων υπηρεσιών.
Πίσω από τα μπαζωμένα ρέματα, την άναρχη επέκταση του σχεδίου πόλης, τις ακατάλληλες κατοικίες, την παρουσία βιομηχανικών εγκαταστάσεων σε κατοικημένες περιοχές, τη δασοκτόνα πολιτική, βρίσκεται ο ίδιος ένοχος, το μεγάλο κεφάλαιο και το κέρδος του.
Ας σκεφτούμε πόσο διαφορετική θα ήταν η κατάσταση, εάν οι εργαζόμενοι, ο λαός είχαν τον έλεγχο της εξουσίας και της οικονομίας. Ας αναλογιστούμε πόσο καλύτερα θα μπορούσαμε να ζήσουμε, αν οι αποφάσεις για το τι θα παραχθεί, πόσο, πού και με ποιο τρόπο, δεν λαμβάνονταν με βάση το καπιταλιστικό κέρδος, με βάση, δηλαδή, τις ανάγκες της άρχουσας τάξης, με βάση τις δεσμεύσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Αυτή η ριζικά διαφορετική κατάσταση έχει ονοματεπώνυμο. Είναι η κοινωνική ιδιοκτησία των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, με επιστημονικό κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, το ριζικά διαφορετικό εργατικό - λαϊκό κράτος, η νέα κοινωνία του σοσιαλισμού, που μπορεί να εξασφαλίσει την ευημερία του λαού.
Μόνο η εργατική εξουσία μπορεί απαλλαγμένη από την καπιταλιστική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και το κίνητρο του κέρδους να σχεδιάσει και να αναπτύξει επιστημονικά την παραγωγή, με βάση τις συνολικές ανάγκες της κοινωνίας. Είναι ο ενεργός, καθημερινός ρόλος των εργαζομένων στη λήψη, την εφαρμογή και τον έλεγχο των αποφάσεων.
Στον τομέα της ενέργειας, μόνο ο ενεργειακός σχεδιασμός του σοσιαλισμού μπορεί να αξιοποιήσει το σύνολο των ενεργειακών πηγών της χώρας, για να εξαλείψει την ενεργειακή φτώχεια και την ανεργία, να μειώσει την εξάρτηση από εισαγωγές και να προστατεύσει την ασφάλεια των εργαζομένων και την υγεία των κατοίκων διασφαλίζοντας παράλληλα ελαχιστοποίηση της παρέμβασης στο περιβάλλον.
Μόνο η επιστημονική έρευνα στον σοσιαλισμό που μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς εμπόδια για να προβλεφθούν και να καλυφθούν έγκαιρα οι μελλοντικές ανάγκες του λαού, αντί να περιορίζεται στην αναζήτηση βέλτιστων λύσεων για την κερδοφορία του καπιταλισμού. Πάνω απ' όλα, θα διασφαλίσει ότι η γη και η χρήση της, τα καύσιμα, το ηλεκτρικό ρεύμα, το νερό, η υγεία και η εργατική δύναμη, δεν θα αποτελούν πλέον εμπορεύματα.
Η εργατική εξουσία και η κοινωνική ιδιοκτησία της γης μπορούν να μεταμορφώσουν το φυσικό περιβάλλον από μια πηγή εκμετάλλευσης και κερδοσκοπίας σε ένα αναπόσπαστο στοιχείο της ανάπτυξης με βάση την κοινωνική ευημερία.
Μέσω της κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του κέρδους, μέσα απ’ το ξερίζωμα των ανταγωνισμών για τη χρήση της γης, μπορεί να επιτευχθεί ολοκληρωμένος σχεδιασμός πολιτικής προστασίας και χωροθέτησης δραστηριοτήτων που έχουν ως στόχο την ευημερία του λαού.
Ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής, που στοχεύει στην ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας και την ελαχιστοποίηση των αρνητικών επιπτώσεων στο περιβάλλον από κάθε παραγωγική και κοινωνική δραστηριότητα, αποτελεί επίσης σημαντικό στοιχείο στην πρόταση του ΚΚΕ.
Φίλες και φίλοι,
Σήμερα, μπροστά στην επερχόμενη εκλογική μάχη, το ζήτημα του περιβάλλοντος πρέπει και μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό κριτήριο ψήφου.
Το ΚΚΕ καλεί όλους τους εργαζόμενους να “ρίξουν μαύρο” σε όλα τα κόμματα της περιβόητης πράσινης μετάβασης, στην πολιτική της ΕΕ και σε όλους αυτούς που τους ζητούν να θυσιάσουν τη ζωή τους για να διασφαλίσουν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου. Καλούμε τους εργαζόμενους, να αναλογιστούν με κριτήριο την πείρα τους, να βγάλουν συμπεράσματα.
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ είναι σημαιοφόροι αυτής της “πράσινης επίθεσης” στο εισόδημα και στις ανάγκες του λαού. Κανένα κόμμα που προωθεί τα σχέδια για την "πράσινη μετάβαση", την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, κανένα κόμμα που υποτάσσεται στους στόχους της άρχουσας τάξης, δεν μπορεί να δημιουργήσει ένα καλύτερο μέλλον για τον λαό.
Η ελπίδα βρίσκεται στη δική μας δύναμη, στην οργάνωση του δικού μας αγώνα. Και η δυναμική αυτής της λαϊκής δύναμης, όταν αποφασίζει να πάρει την τύχη στα χέρια της, είναι πολύ ισχυρή.
Εμείς, οι δυνάμεις του ΚΚΕ, βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της νέας Ελληνοαμερικανικής Συμφωνίας, προκειμένου να απεμπλακεί άμεσα η χώρα από τη συμμετοχή στα επικίνδυνα πολεμικά σχέδια του ΝΑΤΟ και να κλείσουν οι βάσεις του θανάτου.
Η ζωή μας έχει αποδείξει ότι η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο της ανατροπής. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ είμαστε διαρκώς εμπλεκόμενοι σε αγώνες σε όλες τις περιοχές της χώρας. Αντιμετωπίζοντας την εμπορευματοποίηση του νερού, δουλεύοντας για τον περιορισμό της βιομηχανικής ρύπανσης, την προστασία του δασικού πλούτου, τη βελτίωση των υποδομών πολιτικής προστασίας και την πρόληψη των μεγάλης έκτασης βιομηχανικών ατυχημάτων. Αγωνιζόμαστε για πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς και την κατάργηση των έμμεσων φόρων στα καύσιμα και τα είδη λαϊκής κατανάλωσης.
Σας προσκαλούμε να πάρετε τη θέση σας στη μάχη δίπλα μας. Ελάτε μαζί μας να βγάλουμε ακόμα πιο δυνατό το ΚΚΕ στις κάλπες στις 25 του Ιούνη. Για 100% μαχητική λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ και την κάλπικη αντιπολίτευση των άλλων που μας ζητούν νέες θυσίες για να θησαυρίζουν τα πράσινα αρπακτικά.
Πιο δυνατό ΚΚΕ για να οργανώσουμε την αντεπίθεση μας και να ανοίξουμε τον δρόμο της ανατροπής.