Παλλαϊκό μέτωπο, η μόνη λύση ενάντια στον ιμπεριαλισμό
Λύση στα μεγάλα και κρίσιμα προβλήματα του τόπου μπορεί και πρέπει να δώσει ο οργανωμένος λαός, χειραφετημένος πολιτικά και ιδεολογικά από κάθε πνεύμα μοιρολατρίας, συντήρησης και συμβιβασμού. Αυτό τόνισε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε χτες στο Ζάππειο παρουσιάζοντας τα προσυνεδριακά κείμενα για το 15ο Συνέδριο του Κόμματος.
Στην κατεύθυνση αυτή, σημείωσε η Αλ. Παπαρήγα, βασικό και άμεσο ζήτημα που τίθεται και στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, είναι η συγκρότηση ενός πανελλαδικού, παλλαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, μέσα από το οποίο θα συναντηθούν σε κοινή δράση η εργατική τάξη, οι εργατοϋπάλληλοι, η εργαζόμενη αγροτιά και τα μεσαία στρώματα της πόλης αλλά και κινήματα της νεολαίας, των γυναικών και τα κινήματα ειρήνης.
Αυτό το πανελλαδικό μέτωπο πάλης θα συσπειρώνει και θα καθοδηγεί τον αγώνα ενάντια στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που επιβάλλεται από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και υπηρετεί την πλουτοκρατία του τόπου μας. Θα είναι μέτωπο λαϊκής συσπείρωσης και πάλης που θα διεκδικεί την κυβερνητική εξουσία σε μια πορεία ουσιαστικής εναντίωσης με τα συμφέροντα και την εξουσία των πολυεθνικών και τον ιμπεριαλισμό.
Προϋπόθεση για να αποκτήσει και πολιτική δύναμη και πολιτική επιρροή, θα είναι η συμμετοχή συνεπών και μαχητικών δυνάμεων καθώς δε θα πρόκειται για ένα γραφειοκρατικό κατασκεύασμα αλλά για μέτωπο που θα γεννηθεί μέσα από τους αγώνες και μέσα από αυτούς θα μορφοποιείται και θα δημιουργεί τους θεσμούς του.
Παίρνοντας το λόγο η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ τόνισε:
Το 15ο Συνέδριο του Κόμματος, που θα γίνει στα τέλη του Μάη, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα επίκαιρο γεγονός, δεδομένου ότι τα προβλήματα με τα οποία καταπιάνεται δεν αφορούν μόνο τους κομμουνιστές. Αφορούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αλλωστε, δε διαπραγματευόμαστε ζητήματα στενά κομματικά.
Οπως ξέρετε υπάρχουν τρία ντοκουμέντα στο συνέδριο. Είναι το Πρόγραμμα του Κόμματος, η Εκθεση Δράσης της Κεντρικής Επιτροπής, ο απολογισμός μας, δηλαδή, ανάμεσα στα δύο συνέδρια και το Σχέδιο του Καταστατικού.Είναι κείμενα - προτάσεις βέβαια σε ολόκληρο το Κόμμα, στους φίλους και οπαδούς. Θα γίνει ανοιχτός διάλογος στον οποίο καλούμε, μακάρι να μπορούσαν και να ήταν δυνατόν να πάρει μέρος το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού, εμείς θα το επιδιώξουμε αυτό, με τοπικές εκδηλώσεις και συζητήσεις.
Είναι φανερό ότι δεν μπορώ να κάνω μια ουσιαστική και αναλυτική παρουσίαση των ντοκουμέντων. Επιτρέψτε μου όμως να υπογραμμίσω 2-3 ζητήματα που εμείς τα θεωρούμε πολύ σημαντικά. Κατ' αρχήν το Πρόγραμμα του Κόμματος διαπνέεται από μια ιδέα, εντελώς διαφορετική από τις ιδέες που "τρέχουν" σήμερα στον τόπο μας.
Πάνω απ' όλα αναγνωρίζει ότι οι βαθιές, ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ελλάδα, έως και το πέρασμα στο σοσιαλισμό, που αποτελεί βασικό σκοπό του ΚΚΕ, θα είναι υπόθεση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.
Εμείς, δηλαδή, είτε μιλάμε για άμεσα προβλήματα, τρέχοντα, είτε πολύ μεγάλα και κρίσιμα, σε όλες τις περιπτώσεις θεωρούμε ότι τη λύση μπορεί και πρέπει να τη δώσει, ο οργανωμένος λαός, χειραφετημένος πολιτικά και ιδεολογικά από κάθε πνεύμα μοιρολατρίας, συντήρησης, συμβιβασμού.
Και λέω ότι αυτό ξεχωρίζει στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ, διότι όλα αυτά τα χρόνια και κάθε μέρα ακούμε επίσημα από τα άλλα κόμματα την εξής άποψη: "Ξεπεράστηκαν οι αγώνες, ξεπεράστηκαν οι κινητοποιήσεις, τα πάντα λύνονται μέσα από διαλόγους από τα ΜΜΕ, με τον κοινωνικό ή τον πολιτικό διάλογο. Ολα τα άλλα δεν έχουν καμία θέση στην πολιτική ζωή του τόπου".
Και λέω και μόνο γι' αυτό που λέει το ΚΚΕ κι αυτό το μήνυμα αισιοδοξίας και ελπίδας για το λαό αξίζει για να υπογραμμιστεί ο ρόλος και η συμβολή των κομμουνιστών στις σημερινές συνθήκες.
Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος
Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τα γεγονότα και την κρίση στο Αιγαίο, τα πράγματα γίνονται πολύ πιο επικίνδυνα. Τι μηνύματα και τι ιδέες φτάνουν στο μυαλό, στα αυτιά, στα μάτια του απλού πολίτη; Ακούμε κραυγές πολεμοκαπηλίας και πατριδοκαπηλίας. Να γίνουμε μια χώρα αστακός σε εξοπλισμούς, για να λύσουμε τα προβλήματά μας. Η μία άποψη.
Η η άλλη άποψη, "ρίξτε τους τόνους, μη μιλάτε, αν αποδείξουμε ότι είμαστε όσο γίνεται περισσότερο "Ευρωπαίοι" μπορεί να ξεπεράσουμε την κρίση και τα γεγονότα". Και η πατριδοκαπηλία και η πολεμοκαπηλία και αυτή η συμβιβαστική και ύπουλη ειρηνοφιλία, κατά τη γνώμη μας, είναι οι δύο όψεις μιας ιδέας του ίδιου νομίσματος.
Του νομίσματος της υποταγής στη "νέα τάξη πραγμάτων", στην ιμπεριαλιστική "νέα τάξη πραγμάτων", είναι το μήνυμα της παραίτησης του ελληνικού λαού από τα δικαιώματά του, είτε αυτά αναφέρονται στη δουλιά, είτε στα εισοδήματα, είτε σε άλλα κοινωνικά και δημοκρατικά του δικαιώματα.
Αυτές οι κραυγές ξεκινάνε από την ίδια αφετηρία, ότι "τίποτα δεν αλλάζει, όχι μόνο τίποτα δεν αλλάζει, πρέπει ίσα - ίσα να διαχειριστούμε αυτό το σύστημα που υπάρχει και βέβαια, για να γίνει αυτή η διαχείριση, ο λαός πρέπει να είναι στη γωνία, να χάσει κάθε ελπίδα και αν έχει πνεύμα έξαρσης, αυτό πρέπει να είναι είτε εθνικιστικό, είτε σοβινιστικό, να παίζει στα παιχνίδια των ιμπεριαλιστών που θέλουν την ένταση και τον πόλεμο, ποτέ όμως να μη γεμίσει με ένα αισιόδοξο και μαχητικό πνεύμα αντίθεσης και εναντίωσης και με τον οικονομικό πόλεμο που δέχεται ο λαός μας από τους καπιταλιστές, από τις πολυεθνικές και από τον άλλο πόλεμο, που συνεπάγεται η ιμπεριαλιστική "τάξη πραγμάτων""
Η υποταγή δεν είναι λύση
Ενα δεύτερο σχόλιο: Οταν εμείς προβάλλουμε μια σειρά ριζοσπαστικές ιδέες και πάντα με τη λαϊκή δράση και παρέμβαση, μας λένε ότι αυτά που λέμε είναι ωραία, αλλά δεν είναι εφικτά. Κι εμείς κάνουμε την εξής απλή ερώτηση κι αυτή τη συζήτηση θα την ανοίξουμε με τον ελληνικό λαό.
Δεν πάω στο 1827 που εμφανίστηκε το νεοελληνικό έθνος. Ας πάρουμε την τελευταία 20ετία. Του υποσχέθηκαν π. χ. ότι μέσα στην ΕΟΚ τότε, και στην Ευρωπαϊκή Ενωση σήμερα, θα λύσει τα προβλήματά του, θα εκσυγχρονιστεί, θα υπάρχει ευημερία. Αυτό δεν έγινε. Κι ούτε πρόκειται να γίνει βέβαια όσο ακολουθούνται αυτές οι επιλογές.
Δεύτερον, του είπαν να μην κλαίει, να μην στενοχωριέται που διαλύθηκε το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, διότι σημασία έχει να μην έχουμε διπολισμό. Διπολισμός ίσον ψυχρός πόλεμος, ίσον πόλεμος και ότι τώρα ανοίγεται ο δρόμος της πρόκλησης στους λαούς να ευημερούν, να γνωρίσουν την πλήρη δημοκρατία.
Δικαιώθηκαν αυτές οι επιλογές; Ηταν εφικτά ό,τι υποσχέθηκαν στους λαούς; Του λένε ακόμα ότι μέσα στα πλαίσια του σημερινού συστήματος υπάρχουν πολλοί τρόποι διαχείρισης και πάρα πολλές λύσεις. Π. χ. "θέλουμε να χτυπήσουμε την ανεργία; Να τη μοιράσουμε ανάμεσα στους εργαζόμενους". Είναι κι αυτός ένας τρόπος.
Του έλεγαν παλιότερα ότι "αν το κράτος αναλάβει μεγάλες επενδυτικές δραστηριότητες και έχει κρατικές δημόσιες επιχειρήσεις, αυτό είναι μια λύση". Αποδείχτηκε ότι κι αυτό δεν ήταν λύση.
Τώρα του λένε, "δε χρειάζεται το κράτος να έχει άμεση οικονομική δραστηριότητα, αρκεί να ψηφίζει νόμους για να κυριαρχούν τα μονοπώλια και το ίδιο να έχει απλώς ένα θεσμικό πλαίσιο, να μην έχει άλλες δραστηριότητες".
Βλέπουμε κι αυτές τις λύσεις, γιατί στη Μ. Βρετανία ξεκίνησαν εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και εκεί προβλήματα. Δηλαδή, να το πούμε καθαρά, στις σημερινές συνθήκες, χωρίς να αλλάξει ο πολιτικός συσχετισμός, η διάταξη των δυνάμεων, χωρίς να ανατραπεί αυτή η πολιτική των καπιταλιστικών κερδών, της ασυδοσίας και του ανταγωνισμού των πολυεθνικών, η πολιτική της ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων, αν αυτή δε συναντήσει εναντίωση, αντίσταση και δε γνωρίσει ήττες από το λαϊκό κίνημα και δεν ανατραπεί στην πορεία δεν υπάρχουν πρακτικές και εφικτές λύσεις.
Θα υπάρχουν "εφικτές" λύσεις. Οι πολυεθνικές θα γίνονται μεγαλύτερες, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις άλλες θα καταστρέφονται, άλλες θα είναι στη χρεοκοπία, θα μοιράζεται η ανεργία, θα πληρώνουμε τώρα τα φάρμακα, θα χάσουμε και αυτό το επίπεδο κοινωνικής πρόνοιας που είχαμε αυτά τα χρόνια. Θέλω δηλαδή να πω, ότι όσες λύσεις διαχείρισης κι αν προτάθηκαν, όσες λύσεις δοκιμάστηκαν και στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα, αυτές ήταν μορφές, τρόποι διεξόδου από την κρίση για το μεγάλο κεφάλαιο, για τις πολυεθνικές, σε βάρος του λαού.
Παλλαϊκό μέτωπο πάλης
Με το Πρόγραμμά του το ΚΚΕ προσπαθεί να διαγράψει τον άλλο δρόμο που πρέπει να χαράξει η ελληνική κοινωνία, δεν μπορούμε να μπούμε σε λεπτομέρειες, να σχεδιάσουμε την κάθε φάση, θα ήταν δογματισμός και θα είμαστε κι έξω από τη ζωή.
Μιλάμε για τη γενική γραμμή που πρέπει να ακολουθήσουν τα πράγματα, στηριγμένοι στη μακρόχρονη πείρα του Κόμματος και στη ζωή, στηριγμένοι στη θεωρία μας, στηριγμένοι στα συμπεράσματα που βγήκαν από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού στον αιώνα μας.
Εχουμε, δηλαδή, να αξιοποιήσουμε έναν πλούτο θετικών ιδεών και κατακτήσεων, αλλά και αρνητικών εμπειριών. Και πιστεύουμε ότι κάνουμε μια προσπάθεια, αυτό να φανεί μέσα στο Πρόγραμμα.
Το βασικό και άμεσο ζήτημα που βάζει το Πρόγραμμα του Κόμματος, που από εκεί αρχίζει η εναλλακτική λύση, η πορεία, μάλλον, της εναλλακτικής λύσης, είναι η συγκρότηση ενός πανελλαδικού, παλλαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, μέσα στο οποίο μπορούν και πρέπει να συναντηθούν σε κοινή δράση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, δηλαδή των εργατοϋπαλλήλων, της εργαζόμενης αγροτιάς και των μεσαίων στρωμάτων της πόλης. Αλλά και κινήματα, όπως είναι της νεολαίας, των γυναικών, τα κινήματα ειρήνης, κινήματα, δηλαδή, που θέτουν δημοκρατικά, αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα.
Ολες αυτές οι δυνάμεις πρέπει να οικοδομήσουν ένα πανελλαδικό μέτωπο πάλης, οργανωμένο παντού (αυτό, βέβαια, γίνεται σε μια πορεία), το οποίο συσπειρώνει και καθοδηγεί (δεν τρομάζουμε καθόλου να πούμε αυτή τη λέξη, είναι θετική λέξη) τον ελληνικό λαό στον αγώνα ενάντια στην πολιτική τη νεοφιλελεύθερη που εφαρμόζεται σήμερα, ενάντια στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ, ενάντια στην πολιτική που υπηρετεί την πλουτοκρατία του τόπου μας.
Αυτό το μέτωπο πρέπει να κατευθύνεται και ενάντια στις υπαρκτές πολιτικές δυνάμεις σήμερα, που έχουν δώσει εξετάσεις, σαν κυβέρνηση, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που έχουν την κύρια πολιτική ευθύνη για τη σημερινή κρίση και τα προβλήματα που υπάρχουν.
Και δεύτερον, οπωσδήποτε πρέπει να σηκώνει το όπλο της κριτικής απέναντι και σε άλλες πολιτικές δυνάμεις, που ενώ παλεύουν το δικομματισμό, όπως λένε, δεν παλεύουν, όμως, την πολιτική του δικομματισμού και δίνουν δεκανίκια με το φιλοατλαντισμό τους, το φιλοευρωπαϊσμό τους και τις γνωστές θέσεις.
Πρέπει να ξέρετε ότι αυτή η ιδέα του μετώπου δεν είναι καινούρια για το Κόμμα μας.Και είναι παλιά ιδέα, δεν είναι μόνο ελληνική. Είναι παγκόσμια. Η ιστορία του τόπου μας και το παγκόσμιο κίνημα έχει γνωρίσει αντιφασιστικά μέτωπα, αντιδικτατορικά μέτωπα, μέτωπα εθνικής απελευθέρωσης, ανάλογα σε κάθε φάση και σε κάθε χώρα τι ήταν αυτό που χρειαζόταν εκείνη την περίοδο.
Τέτοια μέτωπα έχουν υπάρξει, έχουν φέρει αποτελέσματα, λαϊκά μέτωπα. Βεβαίως, μπορεί να μην έφεραν τα αποτελέσματα που εμείς, οι κομμουνιστές, θα θέλαμε κι αυτό εξαρτιόταν από πολλούς παράγοντες και αντικειμενικούς και υποκειμενικούς, είτε υπήρχαν δυνάμεις, οι οποίες εγκατέλειπαν και πρόδιδαν τα μέτωπα, είτε ο αντίπαλος ήταν πιο ισχυρός. Πάντως σε κάθε περίπτωση αυτά τα μέτωπα έφεραν αποτελέσματα. Μπορεί να μην έφταναν ως το τέλος και εάν δεν έφταναν πάντα, δεν ήταν ότι έφταιγαν τα μέτωπα, είναι γιατί κάποιοι άφηναν τον αγώνα στη μέση. Δεν έχουμε άλλο δρόμο.
Εμείς βεβαίως, για να κλείσω το θέμα, αυτό το αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό μέτωπο πάλης το βλέπουμε σαν μέτωπο λαϊκής συσπείρωσης και πάλης. Αυτό το μέτωπο μπορεί να δώσει και κυβέρνηση. Είναι φανερό, ότι ένα τέτοιο μέτωπο δεν μπορεί να μη διεκδικεί και την κυβερνητική εξουσία.
Μπορεί να δώσει και κυβέρνηση και από εκείνη τη στιγμή αρχίζει η προσπάθεια για μια πορεία ουσιαστικής εναντίωσης με τα συμφέροντα και την εξουσία των πολυεθνικών και τον ιμπεριαλισμό.
Μια προσπάθεια, η Ελλάδα στη διεθνή σκηνή να συνταχθεί με άλλες δυνάμεις, γιατί οπωσδήποτε και ο διεθνής παράγοντας παίζει αποφασιστικό ρόλο. Δεν μπορούμε να προδιαγράψουμε τι κατακτήσεις μπορεί να έχει αυτό το μέτωπο.
Κατάκτηση είναι ακριβώς να υπάρχει αυτός ο αγώνας εναντίωσης. Μπορεί και να έχει κατακτήσεις, εάν αυτό το μέτωπο συγκεντρώσει την πλειοψηφία του λαού, εάν είναι μαχητικό. Είναι όμως καθαρό, ότι ολοκληρωμένες και ουσιαστικές και σε βάθος λύσεις, αυτό που λέμε "μια Ελλάδα ελεύθερη από τον ιμπεριαλισμό και τα μονοπώλια, απαλλαγμένη από εκμετάλλευση", αυτό μπορεί να γίνει μέσα στις συνθήκες, που αυτό το μέτωπο θα δώσει και τη δυνατότητα η Ελλάδα να περάσει στο σοσιαλισμό.
Προϋπόθεση η λαϊκή συσπείρωση
Βεβαίως, είναι κάτι που δεν εξαρτιέται μόνο από τους κομμουνιστές, είναι και θέμα της πλειοψηφίας του λαού.Προκαταβολικός όρος για να συγκροτηθεί αυτό το μέτωπο δεν είναι, βέβαια, η αποδοχή του σοσιαλισμού. Εμείς θα προπαγανδίζουμε αυτή την ιδέα και θα δρούμε γι' αυτό το σκοπό.
Αυτό που προέχει είναι η συσπείρωση των δυνάμεων των αντιιμπεριαλιστικών, των αντιμονοπωλιακών και θεωρούμε ότι στην πορεία αυτό το μέτωπο δε θα μείνει στη μέση, αλλά θα ολοκληρώσει το πέρασμα της ελληνικής κοινωνίας στο σοσιαλισμό. Το επείγον, όμως, είναι η συγκρότηση αυτού του μετώπου που απαντάει και στο σήμερα και στο αύριο.
Είναι φανερό, ότι σ' αυτό το μέτωπο θα έχουν θέση και εκείνες οι πολιτικές δυνάμεις που είναι αποφασισμένες να αντιπαλέψουν το πολυεθνικό κεφάλαιο, τα καπιταλιστικά κέρδη και την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων, ανεξάρτητα εάν σε όλα τα ζητήματα συμφωνούν με τους κομμουνιστές ή όχι.
Αλλά προϋπόθεση, ακριβώς για να αποκτήσει και πολιτική δύναμη και πολιτική επιρροή αυτό το μέτωπο, είναι πως πρέπει να απαρτίζεται από δυνάμεις συνεπείς, μαχητικές, που δε λένε μεγάλα συνθήματα και άλλα πράγματα βάζουν από την πίσω πόρτα.
Εμείς είμαστε αισιόδοξοι, ότι το μέτωπο αυτό θα συγκροτηθεί. Ολα αυτά τα χρόνια τέτοια προετοιμασία γίνεται, τέτοιες διεργασίες υπάρχουν. Μέσα στους αγώνες θα γεννηθεί το μέτωπο, δε θα κατασκευαστεί σε γραφεία. Και οι μορφές που θα παίρνει, οι θεσμοί που θα φτιάχνει, θα γίνονται μέσα στο πεδίο των αγώνων.
Πιστεύουμε ότι στην πολιτική ζωή του τόπου και στο μέλλον, είναι πιθανόν να υπάρξουν και πολιτικές δυνάμεις που θα δώσουν μια ώθηση στο μέτωπο, πέρα από το ΚΚΕ, που πιστεύουμε ότι ήταν πάντα, είναι και θα είναι, ο πιο βασικός και συνεπής υπερασπιστής της πολιτικής των μετώπων, της πολιτικής των συνεργασιών, που ανεβάζουν και δυναμώνουν το λαϊκό κίνημα και βέβαια δεν το οδηγούν, όπως έχουν κάνει οι άλλες δυνάμεις, στην πολιτική της αδράνειας και της απελπισίας.
Ανοίγει η συζήτηση με το λαό
Τέλος, να πω μια κουβέντα: Στο κείμενο του Προγράμματος μιλάμε και για το σοσιαλισμό, πώς τον φανταζόμαστε, όχι όμως στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Υπάρχει η θεωρία μας, υπάρχει η πείρα της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Θεωρούμε ότι έχουμε βγάλει σοβαρά συμπεράσματα από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Δεν κάνουμε καμία απόπειρα να περιγράψουμε το σοσιαλισμό στην Ελλάδα και αυτό θα ήταν σχήμα πρωθύστερο. Δίνουμε όμως τις γενικές αρχές και τις κατευθυντήριες ιδέες. Και με αυτά τα ντοκουμέντα ανοίγουμε τη συζήτηση με το λαό.
Το βασικό και άμεσο ζήτημα που βάζει το Πρόγραμμα του Κόμματος, που από εκεί αρχίζει η εναλλακτική λύση, η πορεία, μάλλον, της εναλλακτικής λύσης, είναι η συγκρότηση ενός πανελλαδικού, παλλαϊκού, αντιιμπεριαλιστικού, αντιμονοπωλιακού, δημοκρατικού μετώπου, μέσα στο οποίο μπορούν και πρέπει να συναντηθούν σε κοινή δράση τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, δηλαδή των εργατοϋπαλλήλων, της εργαζόμενης αγροτιάς και των μεσαίων στρωμάτων της πόλης. Αλλά και κινήματα, όπως είναι της νεολαίας, των γυναικών, τα κινήματα ειρήνης, κινήματα, δηλαδή, που θέτουν δημοκρατικά, αντιμονοπωλιακά και αντιιμπεριαλιστικά αιτήματα
5 Φλεβάρη1996